Supertop

De oudere man, gehelmd en voorzien van een geel veiligheidshesje, benijd ik niet. Aan zijn handlichtbaken te zien is het zijn taak passanten veilig langs de wegwerkzaamheden te leiden. Aangezien de Hommelstraat dood loopt en aan het einde daarvan weinig aanwonenden zijn, is wachten hetgeen hij voornamelijk doet. Dat lijkt mij met deze temperatuur geen pretje. Ik zou, als ik hem was, wel graag even ruilen met de collega die iets verderop in de geul staat – welke voor zijn voeten gestadig wordt verlengd door de derde collega die de graafmachine bedient – en met een spade de verse zijwanden glad steekt. (Ik vermoed dat men bezig is de huizen waarlangs de sleuf wordt gegraven, te voorzien van glasvezelkabel.)

         Gisteren speelde ik ook een bescheiden rol, zoals deze oudere werknemer, maar ik hield mijn voeten tenminste warm. Als je de lampendrager hier verkeersbeveiliger zou kunnen noemen, functioneerde ik gisteren in de rol van producer. Peter Venema, van Peter Venema Foto Films, zocht kandidaten om op te treden in een internetfilm die hij in opdracht van De Zonnebloem maakt. Deze film, die door Peter uit vele ultrakorte clips wordt opgebouwd, is bedoeld om de duizenden zonnebloemvrijwilligers te bedanken voor hun werkzaamheden tijdens het afgelopen jaar. Het was mijn taak om deelnemers – bij ons meestal nog gasten genoemd – te vinden die in deze film zouden willen optreden. Dat was geen zware taak. Evenals het begeleiden van de cameraman tijdens de opnamen bij de filmacteurs thuis, geen moeilijk werk was. Wel erg leuk om te doen!

         Wim was de eerste kandidaat. Zijn haren zaten goed en zijn nieuwe onderkomen helemaal op orde. Het was dus een fluitje van een cent. Op naar Henk. Daar kregen we een tegenvaller te incasseren. Joke, zijn echtgenote, had nog zo gezegd: “Niet in de ochtend, want dan is het spitsuur voor Henk!” Ik, producer van niks, was dat natuurlijk al weer vergeten. De fysiotherapeut die ons aan de deur te woord stond maakte ons vriendelijk duidelijk dat wij er niet meer bij pasten. Dan maar doorgereden naar Nico. Daar werden we, zoals ik gewoon ben, hartelijk begroet door Rex, Jenny en Annabel, de hondjes van de familie. Nico zat al op zijn praatstoel en Ida, gastvrij als zij altijd is, maakte direct een kopje koffie voor ons, onderwijl Peter aan Nico uitlegde welke rol hem is toebedacht. De tijd nodig voor de koffie met speculaas, stond in geen verhouding met het maken van de filmclip. Nico zat dan ook perfect in zijn rol: het ging in één keer goed.

         Na de middagboterham – Peter filmde ondertussen een aantal vertrekkende vakantiegasten bij de zonnebloemboot in Arnhem – togen we naar Rie. Ook bij haar werden we door een viervoetige huisvriend begroet. Zoals ik Rie ken speelde zij haar rol onberispelijk en op geheel eigen wijze. Bij Henk thuis was de rust inmiddels geheel weergekeerd (hoe anders dan enkele uurtjes geleden!) Ook Henk was er al helemaal klaar voor en vertolkte zijn rol alsof hij dagelijks voor de camera speelde. Tot slot togen we naar Joke. Zij rolde zichzelf met veel enthousiasme en zonder aarzelen voor de camera, die goed in beeld hield hoe zij haar dagen vaak breiend doorbrengt, opdat armlastige Poolse kinderen de winterse kou in hun land kunnen trotseren. Met haar gebruikelijke bezieling stak Joke haar beide duimen, waarderend voor alle zonnebloemvrijwilligers, in de lucht: “Supertop!”

         Vlak voordat ik hardlopend op de hoogte van de gehelmde verkeersbeveiliger ben zet hij zijn lamp naast zich in de berm en groeten we elkaar vriendelijk. Ik meen dat hij mij ‘succes’ toewenst, maar het lawaai van de grondhapper overstemt hem. Als ik de man weer zie, op mijn weg terug, staat hij bij de bedrijfswagen/kantine en vraag ik hem naar de aard van de werkzaamheden: omleggen van de gasleiding. (Geen glasvezelkabel, dus, maar misschien ligt die er al!)