Vragen

vrijdag, 17 oktober 2014,
Ha, ik wist het wel! Juul Martin kwam mij bekend voor toen hij woensdagavond een ‘Durftevragen’ leidde; ons hielp bij het formuleren van een heldere vraag – ‘Hoe kan ik…’ – en de rest uitnodigde om de vrager zoveel mogelijk tips te geven (en de vragensteller een kans dat het juiste antwoord daar tussen zit.) Met ‘ons’ bedoel ik een groep van ongeveer veertig vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties die kennis maakte met de Cliëntenraad van de gemeente Beuningen.

         Zonder overlast te veroorzaken bleven naam, gezicht en de enthousiaste manier van optreden in de onderste regionen van mijn geheugen rondzingen. Tot hier op de Waalbandijk, net voorbij de Tacitusbrug en bijna op de helft van mijn hardlooprondje, alles plotsklaps op z’n plaats rolt: Juul Martin, de man die bij Pauw & Witteman vertelde over zijn duurzaamheidproject Huis Van Overvloed. Ik schreef hier nota bene eerder een blogbericht over (zie ‘Liefde’).

         Mijn geheugen deed er iets meer dan een etmaal over. Maar toch, het deed zijn werk (misschien een beetje geholpen door de ontspanning dat hardlopen meestal bij mij veroorzaakt.)

         Woensdagavond leerde ik dat vragen helpt; werd mij weer ingewreven dat je altijd nee hebt, waar je ja kunt krijgen. Een opzichtig open deur, natuurlijk, maar wel een die je o zo gemakkelijk voorbij gaat zonder er gebruik van te maken. Leren doe je het beste in de praktijk; ik mocht ook een vraag stellen. Het werd een al uitgesleten vraag, toch stelde ik hem: ‘Hoe krijg ik lotenverkopers, zoveel dat wij alle voordeuren kunnen bedienen?’ Zo schreef ik het op de flip-over, waarbij ‘ik’ en ‘wij’ staan voor de Zonnebloemafdeling, en ‘alle voordeuren’ voor het kerkdorp Beuningen.

         Vlak voor mij vliegt een buizerd dwars over de dijk. Bijna op ooghoogte zweeft hij aan mij voorbij zonder dat ik hem als zodanig herken. Pas als hij zijn mauwende kreet laat horen zie ik wie hij is. Direct daarna herhaalt hij nog twee keer zijn roep, misschien omdat hij veronderstelt dat ik hem niet goed verstond! Waarschijnlijk bedoelt deze jager te vragen: ‘Waar vind ik muizen?’ Ik ga niet op zijn vraag in, mijn hints zullen toch maar aan dovemansoren zijn besteed. Als in antwoord op die veronderstelling jankt hij nog een keer terwijl hij tussen de bomen van het Roodslag verdwijnt.

         Zelfs deze buizerd maakt duidelijk: vragen helpt (en vergeet vooral ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’, de onterechte les die ik als kind geregeld te horen kreeg.)

         Al voordat ik woensdagavond mijn vraag kon uitschrijven kwam de groep met tips. Negentien aanwijzingen werden gegeven, negentien geeltjes op mijn flip-over geplakt. Op geen enkel daarvan mocht ik reageren. Na het stellen van mijn vraag bestond mijn aandeel uit zitten en mijn mond houden, wat best lastig was. Want, het kon niet uitblijven, veel van de tips bleken oude bekenden en riepen de, bijna niet te onderdrukken, behoefte bij mij op om direct te laten horen wat ik van zo’n fossiel vond. Maar dat is tegen de regels en doodt bovendien het creatieve proces.

         Heb ik van ‘Durftevragen’ geleerd?

         Zeker! Al was het maar omdat er minstens één wenk gegeven werd die ik in dit verband niet eerder hoorde. Bovendien bood een van de groepsleden zich als lotenverkoper aan (vragen kan direct iets opleveren!)

         Terwijl ik weer over de Hommelstraat ren komen de KLM en Camiel Eurlings bij mij binnen. Het hoofd van ‘de blauwe familie’ liet zich te weinig zien, vond de raad van commissarissen. Camiel heeft vast nooit een ‘durftevragen-vraag’ aan het personeel van onze nationale vliegmaatschappij gesteld, laat staan aan zijn bestuurscollega’s. Hoeveel tips zou hij hebben gekregen op zijn vraag: ‘Wat moet ik doen als uw directeur?’