Deze week
is de uitverkiezing van het mooiste woord van 2012. Gisteravond een item bij
Pauw & Witteman waarin een aantal
van de genomineerde woorden werden besproken. Persoonlijk kon ik er niets moois
in ontdekken. Toch, als ik in de schoenen van Katinka Polderman zou staan, en
haar woord ‘Voetbalvrouwing’ zou uit de tien genomineerde woorden komen bovendrijven,
dan zou ik daar waarschijnlijk weer naast hebben gelopen van trots. Naast Katinka’
pumps bedoel ik. Hoewel ik niets heb met de activiteiten die onder
voetbalvrouwing worden verstaan, noch met dames die aan dergelijke activiteiten
deelnemen.
Onze taal
is een opmerkelijk fenomeen. Het volgt ons gedrag op de hielen. Toen het leven
nog veilig verzuild was, waren wij, als we bijvoorbeeld kinderen kregen, fulltime
ouder. In onze taal hadden we voldoende aan vader, moeder en ouders. Vandaag is
dat niet meer zo simpel en kennen we bijvoorbeeld het woord weekendouder of
zelfs nachtouder. Misschien ontstaat behoefte aan een woord als dinsdagmiddagouder.
Gisteren
was ik in Het Dorp. Ik was daar op uitnodiging vanwege het vijftigjarig
jubileum van deze bijzondere woonwijk in Arnhem. Samen met twee echtparen werd
ik door Arie Willem Stek rondgeleid langs een herinneringsroute die kleurrijk
door de woonwijk slingert. Langs de route opmerkelijke foto’s van de
actie ‘Open Het Dorp’, van de opbouwfase en uit het leven van alle dag. En
teksten, van mij en anderen die op uitnodiging hun herinnering schreven (zie ‘Lucifersdoosjes’).
Op het terrein waren twee zogenaamde paswoningen gebouwd, boordevol nieuwe
technieken waarmee mensen met een handicap minder gehandicapt kunnen zijn.
Vooral de tabletcomputer wordt door RTD Het Dorp dankbaar ingezet om het leven van fysiek
gehandicapten in de toekomst gemakkelijker en aangenamer te maken. Het aanrecht
kan daarmee omhoog of juist omlaag worden gebracht, of draaien waardoor de
kookplaten toegankelijker worden. De
gordijnen sluiten, licht aan doen, de televisie op een andere zender, geluid
zachter, de deur openen, de kraan dicht draaien. Allemaal kleine en simpele taken
waarvoor geen personeel meer nodig is.
Na afloop maakte
ik een persoonlijke herinneringstour door een paar binnenstraten. Een aantal namen
van bewoners van toen vond ik terug. En enkele gezichten in een verzameling
portretten op een van de prikborden. Het naambordje van Jan was verdwenen van
de deur waarachter hij jarenlang woonde. Eerst met Willemien, na haar
overlijden bleef hij alleen met zijn fameuze postzegelverzameling. Jan – pas nu
ik hier langs de Dijk ren en de zon door de mist breekt, herinner ik mij weer
zijn achternaam –, was de bedenker van de beroepsaanduiding ‘Dogela’. Een
samentrekking van Dorpsbegeleid(st)er Arnhem. De verzorgenden in Het Dorp
werden met die naam aangeduid. Het woord dogela haalde de Dikke Van Dale! Ik heb het gisteren niet nagevraagd, maar ben er
van overtuigd dat deze benaming niet langer wordt gebruikt. Controle in mijn van Dale leert dat dogela niet langer in
de lijst opgenomen is.
In oktober
2011 werd Diederik Stapel ontdekt als professioneel duimzuiger. Hij fakete meerdere wetenschappelijke onderzoeken.
Legde data naast zich neer, verzon uitkomsten en frustreerde promovendi. Via
zijn ‘wetenschappelijk onderzoek’ werd de gefingeerde ‘vleeshufter’ ontmaskerd. Deze week toonde
hij zijn spijt en bood ons zijn verontschuldiging aan. Helaas, flodderwetenschap
haalde de nominatie via van Dale niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten