Kanteling

Terwijl ik hardlopend langs het stoppelveld ren waar nog maar een week geleden de maïs van Thé fier en geheimzinnig in de wind stond te ritselen, bedenk ik dat het opnieuw een bijzondere dag is: mijn oude Zonnebloemvriend Wim K. werd drieënnegentig jaar – ik trof hem vanmiddag in zijn kamer met een kleurig paar feestelijk gestrikte linten om zijn bovenarm; onze magnetron gaf er de brui aan, definitief, waardoor wij de melk voor ons ontbijt weer in een pannetje stonden op te warmen; ik was vanmorgen gast in het Gemeentehuis. Kortom, een dag om niet snel te vergeten.

Vanmorgen leerden wij, vrijwillige ouderenadviseurs en bestuursvrijwilligers van de Zonnebloemafdelingen binnen de gemeente Beuningen, dat de medewerkers van het WMO-loket (Wet Maatschappelijke Ondersteuning), in gemeentejargon klantmanagers genaamd, niet langer aanvragen van hulpvragers afwerken met behulp van ingevulde aanvraagformulieren, maar met de klanten thuis in gesprek gaan teneinde hun omstandigheden goed in beeld te brengen. Daarmee probeert men een ‘Kanteling’ te bewerkstelligen, een verandering in denken en handelen van (potentiële) klanten: wat is er nodig om mijn probleem te tackelen? In plaats van het simpelweg aanvragen van een verstrekking. Voor maatwerk moeten klantmanagers hun klanten kunnen verwijzen naar hun persoonlijke netwerk, of naar bijvoorbeeld een ouderenadviseur of de Zonnebloem. Dat was een belangrijke reden voor het overleg van vandaag: de medewerkers van het WMO-loket hebben vanmorgen geleerd waar de Zonnebloem voor staat.

Terwijl ik over de dijk ren bedenk ik dat er deze dagen meer kantelingen zichtbaar werden. Zoals de onrust veroorzaakt door het kakelverse, nog onbesproken regeerakkoord. De onderbuiken van over het algemeen laag betaalde landgenoten, die opkomst en ondergang van Rutte I markeerden, worden de laatste dagen volledig overstemt door darmgeluiden van mensen met hogere salarissen, zeg vanaf drie keer modaal. Zij produceren zoveel lawaai dat oppositiepartijen zich gerechtigd voelen om de handen ineen te slaan, ja, daarbij zelfs de steun accepteren van Geert Wilders. Een gedoogpartner waar zij eerder massaal tegen te hoop liepen. Het kan verkeren in de politiek!

Eerst even naar een andere kanteling: opmerkelijker misschien dan de reacties op het regeerakkoord vind ik het effect van ‘Vijftig tinten grijs’. Ik las het niet en ben overigens niet van plan het te lezen. Onlangs, aan de tafel van Pauw & Witteman, vertelde een dankbare eigenaresse van een seksboetiek over de explosie van het aantal verkochte seksspeeltjes. Het komt voor dat een klant met Vijftig Tinten in haar hand de verkoopster duidt welk product zij wenst! Onder de nodige hilariteit en melige opmerkingen werden speeltjes getoond welke plotseling zoveel aftrek vinden: zoals een anaal plug die een ordinair vlezig sterretje verandert in een spetterend, knalrood juweel – mooi, maar ik moet er niet aan denken! – en een Chinees balletje waarin een beweeglijke knikker is opgesloten. Dit laatste attribuut is, zo begrijp ik, eigenlijk een soort van viagrapil voor dames. Met dit verschil dat deze ‘pil’ vaginaal wordt ingenomen en de gebruikster onmiddellijk in een voortdurende staat van opwinding brengt.

De klantmanagers van het WMO-loket hebben vandaag ook geleerd waarvoor de Zonnebloem juist niet staat: zoals hun klanten begeleiden bij de wekelijkse boodschappen en bij het bezoeken van de huisarts of de kapper. Wij concluderen dat hun klanten en onze Zonnebloemgasten, altijd hun eigen verantwoordelijkheid houden.
E. L. James, of Erika Leonard zoals haar werkelijke naam luidt, schreef haar trilogie omdat zij het leuk vond dat te schrijven. “Wat lezers daarin willen lezen”, zei zij, “daarvoor zijn zij zelf verantwoordelijk”. Ik sluit mij daar van harte bij aan.