Vernieuwing

Dit jaar liep ik nog maar een keer eerder op een maandag. Ik tref rustig weer. Op de dijk beschijnt de zon even mijn rug maar verbergt zich al spoedig achter een wolkenband vanuit het zuiden. Het is een groot verschil met de onstuimige wind en de regen van gisterenmorgen. Ach ja, het is herfst.

Deze sfeer past heel goed bij mijn gevoel. Vandaag wordt Nijmegenaar en schrijver, Frans Kusters begraven en vanavond ga ik naar een vergadering van de provinciale afdeling van de Zonnebloem. Op de agenda staan onder meer de begroting voor 2013 en het benutten van de sociale media. We gaan ook afscheid nemen. Niet alleen van een aantal leden, vertegenwoordigers van regionale afdelingen, maar ook van onze voorzitter. En daar ‘zit ‘m nou net nou de kneep’, om maar eens een statement van Farce Majeur te gebruiken. Al bijna zes jaar geleden kwam zij mij gezelschap houden in dit bestuur. En dat bevalt mij nog steeds uitermate goed.

In een afscheidstoespraakje een aantal weken geleden, is Loes vergeleken met een rupsje. Een rupsje dat zich ontwikkelde tot een prachtig fladderend insect. En in zekere zin klopt dat beeld wel. Niet dat fladderen natuurlijk, maar dat zij zich ontplooide. Het bereikte stadium zou dat van Vlindertje Nooitgedacht kunnen zijn. Immers, bij haar aantreden, vanuit een betrekkelijk vers voorzitterschap van een regiobestuur, verwachtte zij vast en zeker niet nog eens toe te zullen treden tot het nationaal bestuur. Om nog maar te zwijgen over het feit dat onder haar aanvoering, onze provinciale afdeling zo’n prachtige ontwikkeling zou doormaken!

Terwijl ik over de Dijk ren, diep in gedachte bij de komende avond, wiekt een vogel dwars over mij heen. Het karakteristieke wrikken van vleugels en staartveren vertellen mij dat het om een fazant gaat. Wim, mijn jongste broertje, oefende soms met een boog. Zijn lange pijlen waren aan de uiteinden voorzien van kleurige veertjes. Op hun betrekkelijk lange reis naar de rieten schietschijf brachten die pijlen hetzelfde geluid voort.

In de loop van de jaren deelden we steeds meer, Loes en ik. Zo vormden wij vaak een sollicitatiecommissie, met ondersteuning van Valesca. Enkele malen sloot Vera zich daarbij aan, al dan niet in haar wipstoeltje. Vooral als we ons op een lastig onderwerp moesten voorbereiden zorgde de kleindochter van Loes voor enige ontspanning. Dit, samen met de brommende koffiemachine op de achtergrond en wafeltjes van Aldi, zal een dierbaar moment in mijn herinnering blijven.

Ik ben mij er sterk van bewust dat Loes deze morgen ook aan het sporten is. Zij wandelt vast en zeker ergens op de Veluwe met een of meer vriendinnen, terwijl ik hier langs Waal en uiterwaarden ren. Op maandagochtenden staat wandelen steevast op haar programma. Maar voordat zij daarvoor de deur uit gaat leest zij het nieuwste Dekkertje en meestal reageert zij daarop via een mailtje. Uit dat van deze morgen las ik bijvoorbeeld, dat wij zelfs een tante delen!

De laatste honderd meter van dit hardlooprondje houd ik het niet meer droog: de zachte motregen verandert mijn brillenglazen zoetjesaan in matglas. Ik vind dat wel passend voor vandaag. Hoe dan ook, het is geen probleem; ik ken iedere oneffenheid op mijn pad. Bestuursleden moeten niet te lang aan het pluche blijven kleven. Voor de Zonnebloem is vernieuwing zo nu en dan, zelfs van eminent belang. Als dat niet van nature gaat, kunnen we dat tegenwoordig met onze reglementen bewerkstelligen. Maar dat laat onverlet dat ik het laatste stukje van mijn bestuurstermijn, samen met Loes af had willen maken. Nu troost ik mij maar met een uitspraak van Johan Cruijff: elk voordeel heb z’n nadeel. Andersom is dat natuurlijk ook geldig. Dus Loes, bedankt! Ik wens je veel plezier en succes met jouw nieuwe taak. En Wouter, van harte welkom op de voorzittersstoel!