Oefeningen

Deze grijze herfstdag werd steeds grijzer en natter, hoewel het nu droog is. Al snel stop ik mijn handschoenen in m’n jaszak. Vandaag bereikte ons het bericht van het overlijden van Hannie Lips. Of Tante Hannie beter gezegd. Dat maakte de dag grijzer. Ik stond mij te scheren en ‘hoorde’ met deze aankondiging bijna direct ook de stemmetjes van Dappere Dodo en zijn ‘ragebolvriendje’. De naam van die figuur is mij ontschoten, maar zijn haren vergeet ik niet meer. Bij zijn verschijnen, vaak letterlijk tussen de gordijntjes, leek het steeds alsof hij zojuist met zijn vingers in een stopcontact zat.

Ik denk dat het rond 1955 was dat wij voor het eerst televisie konden kijken. Niet thuis, zo rijk waren wij immers niet! Buurvrouw Komen, de vrouw van de smid, stelde haar woonkeuken gastvrij open voor een groepje tot wel tien kinderen. Op woensdagmiddag, zittend op het pasgeboende zeil, hoorden en zagen wij Tante Hannie op het kleine schermpje. En als Dodo’s avontuur van die middag was verteld, veel te snel naar onze zin, verzachtte zij onze teleurstelling met haar verzekering dat Dodo en zijn vriendjes vast weer snel terug zouden zijn met een nieuwe belevenis, en dan zwaaide zij ons enthousiast met beide handen uit. Terwijl ik richting verkeersbrug ren, stromen herinneringen aan die tijd als vanzelf weer naar de oppervlakte.

Langs de afscheiding van de uiterwaard loopt een rijtje Rode Geuzen. Hun vacht hier en daar nog behangen met klitten. Vooral de uiteinden van hun staarten zijn aaneengeklonterd, door zaaddozen van distels vermoed ik. Onder het gaan, bekijken de runderen mij nieuwsgierig. Zelf hebben zij veel minder haast. Vanwege deze ontmoeting valt mij een klein bordje op. Ter grootte van een A-4tje, met een afbeelding van de rivieroever? Ik ren verder en kom al snel een tweede bordje tegen. Ik vermoed dat deze bordjes ons, voorbijgangers, moeten informeren over de werkzaamheden die op stapel staan. De rivier dient meer ruimte te krijgen. Daarom zal veel van de spontane begroeiing – bomen en struiken – worden gekapt en oorspronkelijke geulen uitgegraven.

Op de terugweg kan ik bijna niet wachten tot ik opnieuw bij een informatiebordje arriveer. Ik vermoed dan al dat mijn veronderstelling niet juist was, om ons te informeren zouden zeker groter en steviger panelen zijn geplaatst. Teneinde de aankondiging te kunnen lezen moet ik een eindje de dijk af gaan. Dan begrijp ik dat dit een mededeling is over een oefening. De deelnemer kan hier lezen dat per mobile telefoon contact moet worden opgenomen met de Dijkposttelefoon. Bovendien staat er een raadselachtige opdracht bij: “Breedte = 32 meter”. Er zijn nog twee andere mogelijke opdrachten – per satelliettelefoon contact opnemen met Dijkpost; per mobiele telefoon contact opnemen met Responsecel – maar deze laatste twee zijn niet aangekruist. Nu beland ik automatisch bij de Bescherming Bevolking. Ik werd in 1969 opgeroepen bij het onderdeel Verbindingsdienst in de functie Chauffeur Portofonist. De theorielessen in de schuilkelder te Berg en Dal maakten duidelijk wat mijn functie ging inhouden: veelvuldig opkomen voor oefeningen.

Terwijl ik verder ren peins ik over lijntelefonie. Ik meende het daarstraks in een opdracht te hebben zien staan. Halverwege de jaren zeventig deed ik mee aan een grote oefening die werd opgeleukt door studenten van de toneelacademie in de rol van gewonden. In de portiersloge van het Canisiusziekenhuis moest ik een lijntelefoon kunnen inpluggen. Een half uur later, ten koste van veel zweet en mopperende portiers vanwege het verhuizen van hun meubels, vond ik het. Inmiddels waren reeds drie ordonnansen langs geweest met berichten voor het inrichten van een Gewondennest…

Ik zoek naar een volgend bordje vanwege die lijntelefoon. Mijn besluit om via de Kloosterstraat te gaan is een gelukkige: tegenover de afslag naar het voetveer vind ik er één in het hekwerk. Niks lijntelefoon. Het bevestigt mijn vermoeden dat dit apparaat voorgoed tot het verleden behoort, net zoals Tante Hannie en de oefeningen van de BB!