Tikkertje

Elf, twaalf en dertien zitten in de datum van vandaag! Direct na het ontbijt ga ik joggen. In dit jaargetijde doe ik dat niet vaak zo vroeg op de dag. Het is dan ook uitsluitend vanwege mijn agenda.

Het is koel en zo vochtig dat het lijkt alsof er motregen valt. Over de Hommelstraat komt mij een tractor op hoge snelheid brullend tegemoet gereden. De machine met zijn breed uitstulpende banden past maar net op de smalle weg. Toch neemt de boer niets van zijn gas terug. Ik raad zijn gedachte: “De maximum snelheid is hier zestig, dus…!” Uit voorzorg onderzoek ik de berm zodat ik voorbereid ben op een eventuele sprong. Dat is gelukkig niet nodig, maar zeker niet dankzij ook maar enige boeren-hoffelijkheid van de bestuurder. Dit incident doet mij denken aan wat Gerda, mijn jongste zusje afgelopen september overkwam.

Gerda was laat tijdens Dekkertjesdag, onze jaarlijks terugkerende reünie rond de huwelijksdatum van onze ouders. Dit keer kwamen wij bijeen in café de Vriendschap in ons geboortedorpje Wadway. Ik was toevallig even buiten om foto’s te maken toen zij met haar man kwam aanwandelen van de parkeerplaats. Nog voor zij hun jassen hadden opgehangen was hun verhaal al in grote lijnen verteld.
Het gebeurde tijdens een fietstochtje. Samen met twee bevriende stellen, waarmee zij regelmatig dit soort sportieve uitstapjes maken, fietsten zij over een smalle dijk in de buurt van Enkhuizen. Een shovel kwam hen tegemoet gereden. De chauffeur was vooral druk in de weer met zijn telefoontje en besefte niet waarmee hij feitelijk bezig moest zijn. Misschien vanwege een heftig gesprek met zijn vrouw? Relatieproblemen?  Ik weet het niet. 

Het gezelschap van Gerda en mijn zwager, Frans, bemerkte dat de telefonerende bestuurder hen niet zag en ging aan de uiterste rand van het wegdek achter elkaar fietsen. Het gevaarte bleef midden op de dijk onverminderd snel  komen. Frans, inmiddels net voorbij het lawaaiige monster, hoorde een metalige tik achter zich en direct daarop geschreeuw. Gerda’ stuur werd slechts licht door de shovel geraakt, niet zwaarder dan in een aantikspel. Helaas was dat genoeg om haar stuur te doen omslaan zodat zij van haar fiets en tegen het enorme achterwiel tuimelde.

Bovenop de winderige Dijk en in gedachten nog bij het aantikspel, wordt ik teruggevoerd naar de politieke situatie van vandaag. Want is hetgeen de heren en dames politici in Den Haag spelen eigenlijk niet hetzelfde als tikkertje met verlos? Mark en Diederik kregen de meeste spelers achter zich en mochten dus de spelregels bedenken. Bij het uitleggen daarvan ontstond er direct al onvrede, vooral ook omdat zij hun eigen regels niet voldoende doorgrondden. Het verzet werd zelfs zo sterk dat Mark door zijn eigen achterban werd verraden, daarbij aangevoerd door mannetje Wiegel. “Zo spelen we niet verder”, hoorden wij alom van oppositie en uit VVD-kring, “wij verdommen het hieraan mee te doen!” De ‘familie’ van Mark liet het hem met chocoladeletters in hun Telegraaf weten. Verslagen spraken zij nieuwe regels af. Ten tweede male kwamen zij met impopulaire regels. Dezen werden met minder gemor ontvangen. Hoewel vals-blonde Geertje zich daardoor onreglementair aangetikt voelde en nu huilt en stampvoet dat het niet eerlijk is, dat de Koninklijke Spelleidster hem van Mark en Diederik moet verlossen!

Bij het maïsstoppelveld van Thé, ik ren intussen alweer op huis aan, is een grote groep ganzen neergestreken. Luidruchtig wijzen zij elkaar op gemorste korrels. Op mijn nadering waggelen zij verontwaardig gakkend dieper het veld in, de dikste voorop, terwijl het toch nog lang geen kerstmis is en gans nooit op ons menu prijkte!

Wat zag Gerda eruit! Haar ene oog zat nagenoeg dicht. Forse bloeduitstortingen en een enorme zwelling. “Dan heb je mijn ribbenkast nog niet eens gezien”, zei zij ter begroeting. Ik durfde haar bijna niet te kussen en kreeg een flashback van een veel jonger zusje in een Hoorns ziekenhuisbed. Dat was kort nadat haar een ander monsterlijk drama was overkomen, maar dat past niet in dit stukje.