Nelleke

Het eerste deel van mijn hardlooprondje gaat op de automatische piloot, waaruit een lichte regen mij wekt. Ik ren halverwege de Hommelstraat als twee zware kraaien zich uit een peppel laten vallen om, toch nog sierlijk, in een van de ploegvoren van de akker te landen, waarop nog maar enkele weken geleden de maïs mansoog en stoer stond te wuiven. Even komt in mij op dat de schorre zangers het op mijn haren hebben voorzien zodat ik onwillekeurig weg duik. Ik moet wel even om mijzelf lachen, samen met de kraaien die er ook de humor van inzien, maar dat heeft gelukkig niemand buiten ons drietjes gezien. Dus dat blijft tussen ons.

Inmiddels weten we wel dat Kate Middleton zwanger is. Dat wilde gisteren en deze morgen bijna niet van het nieuws. Blijkbaar zijn er bij haar en haar man, de Britse prins William, grote zorgen want zij is opgenomen in een Londens ziekenhuis vanwege misselijkheid. Veertien pagina’s, hoorde ik op Radio1! Zoveel papier besteedde een van de Engelse tabloids deze morgen aan dat ‘nieuws’! En terwijl er geen nieuwe feiten zijn te melden spuiten gretige journalisten het ene na het andere gerucht de wereld in: mogelijk verwacht Kate een tweeling. Dat gist en broeit. Twitter, internetkranten, overal wordt die – waarschijnlijk ongegronde – inval overgenomen en uitgekauwd. Wat is het gevolg als het een tweeling is? Wat betekent dat dan voor de kroon? Wie wordt het eerst geboren? De gynaecoloog kan straks de toekomst van het Engelse koningshuis bepalen! Andere Koninklijke tweelingen worden ten tonele gevoerd. Enzovoorts.

Ik peins over deze gekte terwijl ik eenzaam over de dijk ren. Slechts een paar pony’s in het veld links rennen een stukje met mij mee. Je kunt veel zeggen over het nieuws uit Engeland. Een ding is zeker, het is nieuw leven dus een positief bericht. Dat is anders dan het nieuws in onze kranten. De schrik en verontwaardiging om een voetbaldode hebben we nog maar net verwerkt of de volgende moest alweer gemeld. Ik heb het gevoel dat wij Nederlanders, steeds meer van onze beschaving verliezen. Op de publieke zender zien we voetballers de meest gruwelijke overtredingen begaan om vervolgens de scheidsrechter te schofferen als deze hen een gekleurde kaart voor houdt. Rondom de velden, waarop jeugdelftallen elkaar sportief ontmoeten, brullen ouders hun koters toe dat zij zich niet als een mietje moeten gedragen. De scheidsrechter wordt door diezelfde ouders getrakteerd op de meest gruwelijke verwensingen als zij menen dat hij ten onrechte een vrije trap tegen zoonlief toekende. Kinderen worden gepest op scholen terwijl onderwijzers toekijken, niet durven ingrijpen – tussenbeiden komen komt misschien niet eens in hen op. Bestuurders van maatschappelijke organisaties verrijken zichzelf en laten het besturen na. Burgemeesters maken clowns van zichzelf door op de meest creatieve wijzen onkostenbonnetjes te ritselen. Burgers vragen ten onrechte een persoonsgebonden budget aan. Gepensioneerden simuleren dat zij gescheiden huishoudingen voeren. Werknemers van Post NL stelen de inhoud van pakketjes…

Kunnen we deze ‘ontschaving’ keren? En zo ja, hoe? Ik stel mijzelf voor in een betrokken bestuur… maar raak gebiologeerd door de capriolen die een chauffeur met zijn laadschop maakt. Hij heeft een aantal stalen rijplaten opgenomen en rijdt daarmee het steile dijklichaam af. De beladen schop voorop. Het gewicht van de rijplaten doet de machine voorover hellen. De achterwielen komen minstens veertig centimeter omhoog. Het lijkt alsof hij de machine een koprol wil leren. Ik ren door, wil eventuele gevolgen niet zien.

Aan een boom, bijna thuis, vind ik een oproep. Lettertype Kids. Lieve zwarte poes, witte punt aan de staart: of wij haar AUB niet meer willen voeren! Nelleke komt dan vast wel weer naar haar bazinnetje. Ha, misschien kan ik naar Nelleke uitkijken, dat is gemakkelijker dan een neergaande trend keren!