Abject

Terwijl ik door de bocht in de Hommelstraat ren komt Thé van zijn maïsveldje aanfietsen dat, zie ik als ik langs hem heen kijk, een dezer dagen in een stoppelveld veranderde. “Het is nogal kaal bij jou!”, roep ik als ik op zijn hoogte ben. Thé beaamt dat met een diepe brom en herneemt zich in zijn fietshouding. Zijn roodbruine schedel licht even op in de flard zonlicht waardoor de gesteldheid daarvan zich aan mij opdringt.

Langs de dijk rennend wordt mij al spoedig duidelijk dat de stukken glas zijn weggeruimd (zie ‘Ongedekt’). Waarschijnlijk door gemeentewerken. Er is weinig te beleven zodat ik nog een ogenblik bij Thé verwijl. Ik vertrouw er op dat hij begrijpt dat ik op zijn land doelde, hij mijn opmerking niet als abject ervaart. Ach, Thé is een aardige kerel en van een totaal ander slag dan Bram Moszkowicz, voor mij dé vertolker van een aantal bijzondere kreten. Toen ik hem die voor de eerste maal hoorde uitspreken ben ik de betekenis gaan opzoeken, hoewel ik twijfelde of ik het wel juist gehoord had. Het bleek te bestaan! ‘Volstrekt verachtelijk’, zo las ik in Encyclo.nl.

“Het is abject en infaam” meende Bram toen zijn persoon en opvattingen in het geding waren. Arme rechters! Ik zou vandaag wel even in het hoofd van de getergde advocaat hebben willen kijken bij het aanhoren van het vonnis. De strafeis liegt er trouwens niet om. Waarschijnlijk is die zo hoog vanwege Bram’ arrogante houding. Hoe dan ook, uiteindelijk krijgt Jort Kelder gelijk dat hij het opnam voor de nabestaanden van Endstra vanwege de vriendschap tussen Bram Moszkowicz en zijn toenmalige cliënt.
Graag zou ik nog een keer van Moszkowicz horen wat hij zelf van zijn infame gedragingen vindt. Bijvoorbeeld met betrekking tot het ontduiken van de belastingregels, dat inmiddels geen verdenking is maar feit. Hij schikte immers! Zou hij dat gedrag diep van binnen ook volstrekt verachtelijk en onbehoorlijk vinden? Ik vraag het mij af.

Terwijl ik onder de verkeersbrug in aanbouw ren, bedenk ik dat Beuningen in de ogen van het nieuwe kabinet wel erg hoge ogen zal gooien. Als er ergens in Nederland bruggen worden geslagen is het hier en aan de andere kant van de gemeente, bij Nijmegen waar de bouw van de nieuwe stadsbrug een feest is om naar te kijken. Het voelde trouwens als een vertrouwd beeld, de twee hoofdrolspelers aan tafel bij Pauw & Witteman. Ik voelde enige plaatsvervangende trots, alsof het mijn zonen waren die verklapten hoe spoedig zij elkaar, al tijdens en vlak na de verkiezingsavond vonden. Er zat ook een heel andere Mark. Ik kon bijna niet geloven dat het dezelfde Rutte was als degene die Rutte-1 presenteerde. Ik kon hem niet betrappen op een grijns of een gniffel. Nee, een oprechte kerel die het beste voor Nederland wil. Uitruilen was het toverstokje om twee in veel opzichten tegengestelde programma’s tot een stabiel regeerakkoord in elkaar te schuiven.

Op de terugweg, enkele tientallen meters voor mij, valt mij een vrouw met een kind op. Zij wandelen richting Ewijk, zij met een flinke bos bloemen die zij onhandig met zich mee draagt. Wellicht omdat het kind nog maar net kan lopen en zij het voor vallen wil behoeden. Ik ben hen al dicht genaderd als zij het kind in een bolderkar wil zetten. Daartoe legt zij de ruiker op de grond. Maar dan krijgt de ‘bloemenbos’ plotseling pootjes. Niks bloemen, een hondje met een kraag die het dier moet beletten in zijn gehavende linkervoorpoot te bijten.

Het lijkt mij een goed plan als Twan Huys de arrogante, straks gewezen, advocaat nog een keer naar College Tour haalt om hem op een aantal punten stevig aan de tand te voelen. Misschien is het een idee om dan ook Holleeder naar de studio te halen. Dan zijn ‘Jort' maffiamaatjes’ weer even verenigd!