Loterij

Bij de start van mijn hardlooprondje ben ik al lekker opgewarmd. Met dank aan een jaarlijks terugkerend klusje: de tuinstoelen opbergen. Dat betekent de aanslag van zon en regen uit de hardhouten armleuningen schuren, ze in de wasbeits zetten, stoelen en tafel schoonmaken, uit elkaar schroeven en opslaan in de berging. Een gezellige klus want we doen het voor het grootste deel samen.

“Zie zo”, zei Riky, “over een half jaar kunnen we ze weer tevoorschijn halen, en dan hoeven we er niets meer aan te doen!” 
“Kun je nagaan”, antwoordde ik haar, “die wielrenners die tegen Armstrong getuigden treden tegelijk met onze stoelen weer in het daglicht. Net als zij krijgt ons tuinmeubilair ook zes maanden, maar wel zonder dope!”
Terwijl ik over de Van Heemstraweg ren bedenk ik dat de wielerbonden toch wel raar bezig zijn. Men belijdt een schone sport te willen maar laat wielrenners waarvan bekend is dat zij doping gebruikten, in het nieuwe seizoen weer gewoon aan de start verschijnen. En beboterde bestuurders blijven besturen. Dat vind ik ongeloofwaardig. Ik ben blij dat ik geen vrijwilligerswerk voor die club doe. Geef mij maar de Zonnebloem. Daar gaat het er tenminste eerlijk en transparant aan toe. Neem nou de jaarlijkse Zonnebloemloterij. Gisteren mocht ik getuige zijn van de trekking van vierendertig prijzen uit bijna anderhalf miljoen verkochte loten. Daarvoor reisde ik naar Breda. Samen met elf collega-vrijwilligers uit verschillende windstreken werd ik allerhartelijkst ontvangen. 

Allereerst kregen we taken toebedeeld. Vier van ons mochten lotnummers trekken. Uit afzonderlijke, vrolijk gekleurde plastic containertjes. Een voor de eerste drie posities, een voor de middelste twee en een voor de laatste twee. De vierde bus bevatte de cijfers 1 tot en met 34, zijnde de prijzen. Ik mocht, evenals de overige vrijwilligers, de prijswinnende lotnummers invullen op de trekkingslijst. Notaris Mannaerts vertelde ons in normaal Nederlands hoe de trekking zal worden uitgevoerd. Vervolgens deed hij nog een keer hetzelfde, maar dan in notariële taal aan de hand van het ‘Procesverbaal van verloting’. Pas nadat de verzegelingen van de vaten plechtig waren verbroken kon de trekking 2012 beginnen. Af en toe werd een lot als winnend getrokken, maar bleek het niet verkocht. Voor gesjoemel was absoluut geen ruimte. Toegegeven, een hoofdprijs van vijftienduizend euro steekt bleek af tegen de bedragen die in de wielrennerij kunnen worden gewonnen. Toch hielden we even onze adem in tot bleek dat het getrokken lot daadwerkelijk was verkocht en iemand in Nederland door ons de hoofdprijs kreeg toebedeeld.

Op de dijk, net voorbij het fruitbedrijf van de familie Engelen, hoor ik vanuit de dichte begroeiing van de uiterwaarden, plotseling en luid de krachtige ‘zang’ van een fazant. Het is verre van fraai omdat het krassende lied klinkt als bassend kraaien van een snotverkouden haan. De melodie is eenvoudig, toch wordt er onmiskenbaar een boodschap overgebracht. En dat blijkt temeer als er antwoord komt uit de onlangs leeggeplukte boomgaard rechts van mij. Misschien is het exemplaar in de uiterwaarden wel gestuit op een aantal vette naaktslakken en roept hij zijn vrouwtje aan tafel. Terwijl ik verder ren zet de discussie zich voort. Dan valt mij op dat op meer plaatsen fazantenzang klinkt. Dat doet mij denken aan burlende edelherten. Ik ken weinig van het liefdeleven van fazanten, toch denk ik dat de vogels, met het oog op de komende lente, op zoek zijn naar een geschikte partner.

De wielerbonden kunnen iets leren van Jos van Rey, de VVD-wethouder van Roermond. Toen het bewijs kwam dat hij vertrouwelijke gegevens doorklepte via de telefoon, en hij van serieus gesjoemel wordt verdacht, trok hij zich terug uit de politieke etalage. Wielerbonden, jullie lieten onwelriekende zaken jarenlang voortbestaan. Stel een daad. Doe als Van Rey en geef de wielersport een echte kans!