vrijdag 31 maart 2017

Strompelen

Nieuwsgierig zet ik de eerste passen van dit opmerkelijke rondje hardlopen. En nog voor ik de Tempelstraat bereik weet ik het, dit houd ik niet lang vol. Het is alsof mijn bovenbeen- en bilspieren tot het uiterste getergd worden. Stijfheid accentueert iedere voorwaartse beweging. Elke nieuwe pas moet ik ze, in het bijzonder het linker, bijtrekken alsof er dode gewichten aan mijn heupen hangen. Het voelt verre van prettig.
Het kost de nodige moeite mijn brein op iets anders te richten. Evengoed lukt het. Langs de perenboomgaard aan de Kloosterstraat ben ik weer terug in de nieuwe huiskamer van TANKS (Timothy, Annemarie, Niek, Koen en Sofie), terwijl ik getrakteerd word op het late ochtendconcert van een merelman. We waren voor de eerste keer samen aan tafel, in hun nieuwe huis. Na de maaltijd kwamen de kaarten op tafel. Wandelkaarten welteverstaan. De volgende paar uren waren weer als vele jaren geleden. Timothy en Jesse waren nog jongvolwassenen toen we ons voor de laatste keer met z’n allen over bestemmingen en aansluitend wegenkaarten bogen, om de reis naar ons vakantieoord uit te stippelen. In die tijd vermeden we snelwegen alsof je daar de meest enge ziekten op kon lopen. Naar Oostenrijk bijvoorbeeld, was dat niet eenvoudig. Maar het resultaat mocht er zijn: twee lange reisdagen met behulp van een eindeloze lijst van plaatsnamen, kruispunten, recht-door’, afslagen en let-op’. Met behulp van het analoge kaartwieltje met schaalverdeling, stelden we het totaal aantal kilometers vast en altijd weer leek die nauwelijks in overeenstemming met de benodigde reistijd.
Das Ingolstädterhaus im Steinernes Meer (foto internet)
Dit keer gaat het om een huttenwandeltocht die we, Timothy, Jesse en ik, in september willen ondernemen. Het uitzetten van de reis ernaartoe en weer naar huis laten we aan Tom over, die doet dat in de tijd dat wij onze straat uitrijden, inclusief het berekenen van de afstand (wat hij zonder kaartwieltje kan!) Het gaat ons om de wandelroutes van hut naar hut. Ons startpunt staat vast. Dat wordt Ramsau bij Berchtesgaden waar we overnachten in het Altes Forsthaus. De eetkamertafel is vrijgemaakt en een wandelkaart uitgevouwen. Ramsau en de Königsee zijn snel gevonden. Met twee aantrekkelijke doelen in twee verschillende hoofden bekijken we de kaart. Nippen nog even van de wijn en vinden een eerste wandelroute vanuit het aanmeerhaventje Kessel-St Bartholomä Königsee. Deze aanlooproute brengt ons op de tweede of derde dag naar het Watzmannhaus, waarnaar we tijdens twee vakanties verlangend hebben opgekeken. Maar dan missen we Steinernes Meer. De naam zegt het al, rotsachtige zee, een plateau met zestig toppen waarvan er vijftig hoger zijn dan 2000 meter.
We kiezen een nieuw uitgangspunt, geen Watzmannhaus derhalve, ook in de wetenschap dat er heel vaak slecht weer rond de toppen van de Watzmann (2713m) heerst. We varen tot aan de Saletalm (377m). Van daar wandelen we naar het Kärlingerhaus (1638m) dat in het centrum van Steinernes Meer ligt. De tweede dag wandelen we naar het Riemannhaus (2177m) in Oostenrijk. Dag drie gaat door de Weißbachscharte naar het Ingolstädter-haus (2119m). Op de vierde dag dalen we af naar de Wimmbachgriesshutte (1327m), weer terug in Duitsland. Dag vijf wordt spectaculair! Mits het goed weer is, kletteren we door de Eisbodenscharte langs de Schartenspitze (2153m) om in de Blaueishütte te overnachten. Op dag zes komen we weer op ons uitgangspunt terug en kunnen onze zware bergschoenen en bezwete sokken in de kofferbak worden geborgen. Volgens de uitgebreide reisbeschrijving van Timothy – waarvoor hartelijk dank! – hebben we nog tijd genoeg om ons in het Altes Forsthaus te ontspannen, alsof we dat dan nog nodig hebben na zes van die heerlijke wandeldagen!
Wachten tot september! Toen ik de stippellijntjes op de wandelkaarten zag, de hoogtelijnen en, via internet, romantische plaatjes van berghutten, zou ik morgen in de auto willen stappen!
Na vijf kilometer ben ik weer thuis. Het gaat niet slechter dan aanvankelijk, evengoed lijkt mijn hardlopen meer op strompelen, ben ik bang. Afijn, volgende week kan ik het opnieuw proberen!



2 opmerkingen:

  1. Maar waarom ging het lopen nou zo moeizaam? Had je al spierpijn van het plánnen van de huttenwandeltocht?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wie weet, dat, of omdat ik me het gewicht van een dag-rugzak voorstelde, in combinatie met de vele hoogtemeters? Ik weet het niet, er is geen aanwijsbare reden.

      Verwijderen