Fotolijst

Het is veel kouder dan verwacht, of liever gezegd, het voelt kouder dan de drie tot vijf graden die voor deze ochtend waren voorspeld. In een opportunistische bui heb ik mijn handschoenen thuisgelaten, waar ik nu, in een rustig tempo over de Waalbandijk joggend, spijt van heb. Het ontbijtende groepje Konikpaarden trekt zich er niets van aan, van de kou bedoel ik, evenmin raken zij onder de indruk van het dreinende gakken waarmee een ganzenpaar hen wil bewegen hun gras ergens anders dan vlak voor hun snavels weg te grazen.   

Terwijl ik de ruziënde ganzen en het fruitbedrijf van de familie Engelen passeer, waar Wim zich na zijn pensionering nog vijfentwintig jaar nuttig heeft gemaakt, zie ik ons door het parkje van Alde Steeg wandelen, op weg naar een van de drie bankjes, om de indruk te wekken dat we genoten van de vroege lentezon. Hoewel we echt van de zonnewarmte genoten, deden we dat op verzoek van Ron, dat wandelen bedoel ik, terwijl we spraken over de dingen die zijn geweest. Onderwijl draaide Ron om ons heen en maakte hij de ene na de andere foto. Wim begreep niet zo goed wat er aan de hand was, maar toen ik hem vroeg waar ongeveer de aanleunwoning heeft gestaan waarin hij een aantal jaren met Mien woonde, vergat hij zijn verwarring en wees mij feilloos de richting.

...het lijstje met de foto van Koos Breukel...

Aanleiding voor deze fotoshoot was een interview over vrijwilligerswerk bij De Zonnebloem, voor een artikel in een CZ Magazine dat vier keer per jaar verschijnt. Omdat Wim en ik ongeveer even lang bij De Zonnebloem betrokken zijn, zij het ieder in een andere rol, vond ik het wel zo aardig om hem bij het maken van de foto’s te betrekken. Drie kwartier voor de komst van Ron legde ik hem uit wat de bedoeling is. Hij heeft geen bezwaar hoewel het woord Fotoshoot, hem zijn wenkbrauwen deed fronsen. Daarom ging ik op zoek naar het lijstje met de foto van Koos Breukel, waarvan ik wist dat het op de bodem lag van een van de laden in zijn wandmeubel.

Wim strijkt over zijn overhemd en zijn haren: ‘Moet ik een das om?’

‘Hoe lang is dat geleden?’, vroeg Wim toen ik hem de fotolijst toonde. Vijf jaar, meende ik (later zag ik dat we op 3 februari 2012 het Amsterdamse atelier van Koos hebben bezocht.) De foto van Koos, die ik voor even op de rand van de kast had gezet, was vanuit de zitbank goed te zien. Terwijl ik Wim vertelde over de bijzondere taxirit naar Amsterdam (zie ‘Fotoshoot’), zag ik de herinnering bij hem terugkomen. Hij herinnerde zich ook de sneeuwbui die het verkeer in een groot deel van Nederland verlamde. Wim genoot, van het verhaal en van de herinnering. Meermaals merkt hij op: ‘Dat is lang geleden!’, afgewisseld met de vraag: ‘Hoe lang is dat geleden?’ Dat maakt ook het probleem met zijn kortetermijngeheugen duidelijk en als om dat te bevestigen vroeg Wim zich een aantal malen verbaast af: ‘Waarom heb ik een das om?’

Wim heeft geen bezwaar tegen de komst van de fotograaf, ook vindt hij het geen probleem als een foto van hem, samen met mij, in het blad van CZ-groep wordt opgenomen. Maar hoeveel is zijn toestemming waard als hij over vijf minuten vergeten is waar hij mee instemde?

Ik was benieuwd of Wim zich die andere fotograaf nog herinnerde dus vraag ik hem naar Peter. Ondertussen schenk ik ons tweede kopje koffie in. Dan vraagt Wim: ‘Waar zijn de foto’s die bij het Dijkmagazijn zijn gemaakt?’ Kijk, dat weet hij ook nog!

Als Ron binnenkomt maakt Wim ons zijn verwarring pijnlijk duidelijk: ‘Ik begrijp er niets van!’ Ik stel Wim en Ron gerust.

Voor de foto een potje schaken, zoals we dat vele jaren hebben gedaan? Dat lukt echt niet meer, begreep Ron al snel. Maar buiten was het licht perfect want daar scheen de warme lentezon!