De
zon maakt zich op voor weer een nieuwe dag als ik de voordeur achter mij dicht
trek voor een rondje hardlopen, het laatste in dit jaar. Daarvan maakt zij een
prachtig schouwspel, de zon, door haar oranjeroze wolkendekens voorzichtig
terug te slaan, onderwijl ik de Tempelstraat uit ren. Daarmee is zij nog steeds
bezig als ik Herman begroet die op ditzelfde moment zijn wrakkige onderkomen
verlaat om op zijn beurt, mij en deze nieuwe dag, vanonder zijn ruige beharing te
begroeten. Spoed is ook helemaal niet nodig en bovendien vol risico. Dat geldt
zelfs voor de zon; als zij uit haar gebaande bedje valt zal deze beloftevolle
dag versplinteren nog voor ze goed en wel begonnen is!
Over vallen
gesproken. Dat overkwam onlangs een oude Zonnebloemvriendin. Voor haar zijn de
laatste-dagen-van-2015 volkomen anders dan verwacht. Zij, ik noem haar zij,
maar had haar evengoed Annie kunnen noemen, of Rie, Jeanne, Doortje, Toos,
Letta of Coby, verloor niet zo lang geleden haar man, zoals al die andere
vrouwen. Zij hielden van elkaar en van het leven.
Zoals met de meesten
van hen hebben wij iets met elkaar. Met de een omdat we dezelfde interesses hebben,
met een ander omdat door haar aderen Westfries bloed stroomt, zoals bij mij, en
met een derde omdat zij, zoals ik vijf broers had, en weer een ander van hen
tien zussen: ”Wij hadden beiden tien zusjes maar mijn moeder had er één meer!”
De zon maakt zich op voor weer een nieuwe dag. |
Zij viel vaker maar
deze keer bleef het niet beperkt tot blauwe plekken, deze keer brak zij haar
pols. Als je alleen woont is dat bijzonder lastig. Vooral als je reeds op een
hoge leeftijd bent en onzeker in je bewegingen. Ik kan mij dat goed voorstellen
omdat ik mezelf ook een poosje met één hand heb moeten redden en voorzichtig
moest zijn met mijn ontstoken duim (panaritium oftewel fijt). Dat ging hoewel
ik bij een aantal handelingen hulp van Riky nodig had. Dat was geen probleem
omdat zij grotendeels in mijn nabijheid bleef. Zo is het ook voor haar; veel ging
met één hand maar bij sommige handelingen had zij hulp nodig. Die kwam van de
thuiszorg. Ook haar buren hielpen graag, deden wat zij konden, maar na verloop
van tijd raakte de rek eruit. Alleen wonen gaat voorlopig niet meer.
In de loop van mijn
jaren vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem, kom ik met enige regelmaat in de
omliggende verpleeghuizen. Vorige week bezocht ik haar in het Nijmeegse Joachim
& Anna. Dit bezoekje viel samen met het bezorgen van de eindejaarattentie
aan de deelnemers van onze Zonnebloemafdeling. Die attentie bestond dit keer
uit een transparant zakje gevuld met zeven verschillende chocolaatjes, versierd
met een verkleinde uitgave van zo’n strik die je soms om de fessenhals van een
bekroonde wijn ziet, in de kerstkleuren rood en groen en voorzien van een
kaartje met de tekst ‘de
zonnebloemafdeling beuningen wenst u alle goeds voor… 2016’, waarbij de nul
gevormd werd door het gestileerde zonnebloemetje uit het logo van de nationale
vereniging. Omdat mijn kleurenlaserprinter kapot is, had Netty, onze
secretaris, het zonnebloemhartje met de hand ingekleurd en dat op meer dan
tweehonderd kaartjes!
Trouwens, het zakje
was gevuld door de chocoladewinkel Elke
Dag: voor elke dag één chocolaatje.
Zij was blij verrast
mij in deze omgeving te zien waaraan ze nog niet helemaal gewend was. De verpleegkundige
die mij naar haar kamer had begeleid, kwam ons later vragen of we iets wilden
drinken. Dat werd een kopje koffie met gevulde speculaas. “O, ik heb het hier
zo goed”, zei ze, “het lijkt wel een vijfsterrenhotel. En ze zijn zó lief.
Geweldig!”
Nou, dat had ik
inmiddels ook ervaren.
Joachim & Anna,
voor haar maken zij het weer goed, in ieder geval voor de komende zes weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten