Vijfsterrenhotel

De zon maakt zich op voor weer een nieuwe dag als ik de voordeur achter mij dicht trek voor een rondje hardlopen, het laatste in dit jaar. Daarvan maakt zij een prachtig schouwspel, de zon, door haar oranjeroze wolkendekens voorzichtig terug te slaan, onderwijl ik de Tempelstraat uit ren. Daarmee is zij nog steeds bezig als ik Herman begroet die op ditzelfde moment zijn wrakkige onderkomen verlaat om op zijn beurt, mij en deze nieuwe dag, vanonder zijn ruige beharing te begroeten. Spoed is ook helemaal niet nodig en bovendien vol risico. Dat geldt zelfs voor de zon; als zij uit haar gebaande bedje valt zal deze beloftevolle dag versplinteren nog voor ze goed en wel begonnen is!

Over vallen gesproken. Dat overkwam onlangs een oude Zonnebloemvriendin. Voor haar zijn de laatste-dagen-van-2015 volkomen anders dan verwacht. Zij, ik noem haar zij, maar had haar evengoed Annie kunnen noemen, of Rie, Jeanne, Doortje, Toos, Letta of Coby, verloor niet zo lang geleden haar man, zoals al die andere vrouwen. Zij hielden van elkaar en van het leven.

Zoals met de meesten van hen hebben wij iets met elkaar. Met de een omdat we dezelfde interesses hebben, met een ander omdat door haar aderen Westfries bloed stroomt, zoals bij mij, en met een derde omdat zij, zoals ik vijf broers had, en weer een ander van hen tien zussen: ”Wij hadden beiden tien zusjes maar mijn moeder had er één meer!”

De zon maakt zich op voor weer een nieuwe dag.

Zij viel vaker maar deze keer bleef het niet beperkt tot blauwe plekken, deze keer brak zij haar pols. Als je alleen woont is dat bijzonder lastig. Vooral als je reeds op een hoge leeftijd bent en onzeker in je bewegingen. Ik kan mij dat goed voorstellen omdat ik mezelf ook een poosje met één hand heb moeten redden en voorzichtig moest zijn met mijn ontstoken duim (panaritium oftewel fijt). Dat ging hoewel ik bij een aantal handelingen hulp van Riky nodig had. Dat was geen probleem omdat zij grotendeels in mijn nabijheid bleef. Zo is het ook voor haar; veel ging met één hand maar bij sommige handelingen had zij hulp nodig. Die kwam van de thuiszorg. Ook haar buren hielpen graag, deden wat zij konden, maar na verloop van tijd raakte de rek eruit. Alleen wonen gaat voorlopig niet meer.

In de loop van mijn jaren vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem, kom ik met enige regelmaat in de omliggende verpleeghuizen. Vorige week bezocht ik haar in het Nijmeegse Joachim & Anna. Dit bezoekje viel samen met het bezorgen van de eindejaarattentie aan de deelnemers van onze Zonnebloemafdeling. Die attentie bestond dit keer uit een transparant zakje gevuld met zeven verschillende chocolaatjes, versierd met een verkleinde uitgave van zo’n strik die je soms om de fessenhals van een bekroonde wijn ziet, in de kerstkleuren rood en groen en voorzien van een kaartje met de tekst ‘de zonnebloemafdeling beuningen wenst u alle goeds voor… 2016’, waarbij de nul gevormd werd door het gestileerde zonnebloemetje uit het logo van de nationale vereniging. Omdat mijn kleurenlaserprinter kapot is, had Netty, onze secretaris, het zonnebloemhartje met de hand ingekleurd en dat op meer dan tweehonderd kaartjes!

Trouwens, het zakje was gevuld door de chocoladewinkel Elke Dag: voor elke dag één chocolaatje.

Zij was blij verrast mij in deze omgeving te zien waaraan ze nog niet helemaal gewend was. De verpleegkundige die mij naar haar kamer had begeleid, kwam ons later vragen of we iets wilden drinken. Dat werd een kopje koffie met gevulde speculaas. “O, ik heb het hier zo goed”, zei ze, “het lijkt wel een vijfsterrenhotel. En ze zijn zó lief. Geweldig!”

Nou, dat had ik inmiddels ook ervaren.

Joachim & Anna, voor haar maken zij het weer goed, in ieder geval voor de komende zes weken.