Draaiduizeligheid

Neuritis vestibularis. John, mijn huisarts, sprak deze twee moeilijke woorden weliswaar niet uit maar bevestigde dat er een probleem is met mijn vestibulaire systeem. Waarschijnlijk, meende John, heeft een virus een ontsteking veroorzaakt in het evenwichtsorgaan. Helemaal zeker weet hij het niet, ook kan hij mij niet vertellen hoe het is ontstaan.

Mijn reactie op de wekker was als gebruikelijk: half overeind komen om dat ding het zwijgen op te leggen. Pas toen ik naast mijn bed stond bleek dat ik maar nauwelijks overeind kon blijven. Verwarrend! Het gedeelte van de slaapkamer dat ik kon zien, begon in steeds rapper tempo, misselijkmakend om mij heen te draaien. Voor een moment zag ik mij met Sofie in een kinderdraaimolen in Wunderland Kalkar zitten. Onze kleinkinderen waren diep onder de indruk toen hun opa, volledig ziek gewenteld, moest afhaken.

(Zij plagen mij er bij gelegenheid nog altijd mee. Maar die misselijkheid van toen heeft een groot voordeel opgeleverd: niemand verwacht nog van mij dat ik in een kermistoestel stap!)

Even op de rand van het bed zitten hielp om de film te temporiseren en uiteindelijk stil te zetten, zodat ik mijn gebruikelijke ritueel rond wassen, scheren en aankleden kon uitvoeren. Evenwel zonder mijn gebruikelijke fitheid. Zit hardlopen er wel in, vroeg ik mij af toen ik de trap afliep. Pas op dat moment voelde ik dat mijn hardloopshirtje aan mijn rug kleefde en er een laagje zweet op mijn voorhoofd stond.

Mijn oog indruppelen, een procedure die iedere dinsdag moet worden uitgevoerd, startte de film weer op, zij het met andere beelden. Misselijk, zwetend en met onzekere bewegingen at ik evengoed mijn boterham met hagelslag, waarover ik lang genoeg deed om weer enigszins te herstellen. Ik had te doen met een forse man, met Oost-Europese uitstraling, die, in de column van Thomas Verbogt, een afgesloten mobiel toilet aantreft en met aangetrokken sluitspier verder moest.

Hardlopen?

Vergeet het maar. Herman (de Schotse hooglandstier), André en zijn broer, zij zullen mij niet op de Waalbandijk treffen, vandaag.

Liggen bracht de slaapkamer weer rap in beweging. Maar zolang ik in dezelfde houding bleef, bleef alles om mij heen zo vast als een huis. Maar o wee, slechts een kwart slag draaien schakelde het weer op volle toeren. Evengoed hielp het wel, een uurtje terug in bed.

Uit de beschrijving van mijn aandoening, draaiduizeligheid, begrijp ik dat ik zoveel mogelijk moet proberen door te gaan met wat ik doe. Maar ook kan ik er uit afleiden dat ik bezocht word door een milde vorm. Tevens lees ik (in een patiënten folder van het Sint Franciscus Gasthuis): ‘De aandoening komt evenveel voor bij mannen als vrouwen, in de leeftijdsgroep van twintig tot zestig jaar.’ Ik val buiten de leeftijdscategorie: Há, toch nog een compliment!