Patriarchaal

Speciaal vanwege de kalfjes van de Rode Geuzen ga ik vanaf de Hommelstraat rechtsaf de Waalbandijk op. Tot hier gaat het goed. Ik voel wel dat mijn conditie nog lang niet terug is, maar het voelt wel weer lekker om een beetje hard te lopen. En meer hoeft vandaag ook niet. De zon schijnt en in het nabije Roodslag hoor ik zangvogels die elkaar waarschuwen: let op, hier zit ik, dit stukje bos beschouw ik als mijn territorium.

      Rustig joggend speur ik de uiterwaard af. Af en toe zie ik iemand struinen, wellicht zoals ik zoekend naar de kalfjes die in de loop van de afgelopen week geboren zijn. Langs de boord van een zwaar met containers beladen schip loopt een matroos. Op hetzelfde moment dat ik hem in het oog krijg staakt hij zijn werk – zwabberen? – , haalt iets uit zijn broekzak dat hij vervolgens tegen zijn oor drukt. Een leuke observatie maar ondertussen heb ik nog geen koe gezien. Ik vermoed dat de kudde vanwege de kalfjes zoveel mogelijk de beschutting van struiken en bomen heeft opgezocht.

      Loes mailde mij over haar bijna ontmoeting met grote grazers. Dat was gistermorgen tijdens haar wandeling ergens over de Veluwe. Door afwisselend zacht en hard te loeien waarschuwden de dieren haar om niet te dichtbij te komen. Zij en haar vriendinnen deden er beter aan om te keren, zo lieten de koeien hen eendrachtig weten. Misschien waren zij niet welkom omdat ook daar kalfjes waren geboren, zo vermoedt Loes. Waarschijnlijk heeft zij gelijk; dat zij en haar vriendinnen niet welkom waren vanwege de kwetsbare kalfjes.

      Anders dan bij de runderen is onze leefgemeenschap vooral gebaseerd op patriarchaal leiderschap. Dat zie je nog goed terug in het gedrag van Ivo en Fred. Tot tien uur gisteravond trokken zij samen op in de bescherming van Nederland tegen de boze buitenwereld. Een aantal keren trokken zij daarbij alle registers open zonder zich iets aan te trekken van internationale wet- en regelgeving. Het leken dan net twee stieren die per abuis in de porseleinkast van onze democratie terecht waren gekomen. Zij stonden hun mannetje! Ook de Tweede Kamer hoorde soms tot de boze buitenwereld. Het was goed zichtbaar hoe zij zich ergerden aan de vele vragen van Kamerleden. Dat leidt maar af, zag je Ivo denken, waarom sta ik hier mijn tijd te verdoen terwijl er nog zoveel problemen om een oplossing vragen, er nog zoveel narigheid is dat vraagt om stevig aanpakken en doorzetten.

      Ivo en Fred struikelden over een affaire die veertien jaar geleden afgerond leek te zijn, maar als een veenbrand ondergronds bleef smeulen. En toen er heldere vlammetjes zichtbaar werden heeft Fred zijn baas volledig geïnformeerd over die kwestie. Een andere optie kan ik mij niet voorstellen – hij was immers degene die dat toenmaals heeft uitgevoerd! Vervolgens stonden de mannen voor de vraag: Hoe vertellen wij dit onze kinderen? Wellicht hebben zij Mark daar ook bij betrokken. De volle waarheid kon niet, hebben zij vast gedacht. Want zou Fred staatssecretaris kunnen blijven als het volk de volle omgang van de overeenkomst kent tussen Nederland en een van haar criminele onderdanen? Die vraag zullen zij tijdens dat onderonsje vast ontkennend hebben beantwoord, gezien de toestand van de toenmalige afspraak. Mark en Ivo konden niet verder zonder Fred. Dus… wat nu?

      De mannen draaiden een verklaring in elkaar die weliswaar niet kon worden onderbouwd met feitenmateriaal, maar ach, wie daar om maalt die is een kniesoor. Toch? (Het gaat hier immers om de VOC-mentaliteit!)

      Aan dit sprookje kwam spoedig een einde.

      Ik ben benieuwd naar de antwoorden op de tweehonderd vragen die een SP-er te stellen zegt te hebben.

      Bij de Waardhuizenstraat verlaat ik de Waalbandijk weer.

      De koeien en hun kalfjes heb ik niet gezien. Een andere keer misschien.