Slang

De dag begint iets vroeger dan gebruikelijk. Het belooft de hele week heerlijk wandelweer te worden. Zonnig en droog. Dus besloten wij om dit jaar naar de stad te fietsen, helaas voor Breng. De fietsenstalling beloofde een oase aan ruimte, althans volgens een kennisje die daarvan jaarlijks gebruik maakt. Dat viel tegen. Niet te geloven hoeveel fietsen er reeds gestald zijn voordat wij ons aandienen. Een van de bewakers vertelt ons dat zij dit jaar vijftienhonderd extra plaatsen er bij kregen. Met zijn hulp lukt het en we prenten ons de rijnummers in voordat we het terrein verlaten.

Om zeven uur dertig zijn de vijf startpoortjes voor ons, dertig-kilometer-lopers, open gegaan. Wij dienen ons twintig minuten later aan. Er staan dan nog lange en brede colonnes geduldig te wachten om te worden gescand. Wij voegen ons in de dikke slang die zich langs het uitgezette kronkelpad door de stad beweegt, op weg naar de Wlaalbrug. Op een paar punten moet worden gewacht om het overig verkeer de kans te geven het pad van ‘het beest’ te kruisen. Steeds gaat er applaus op als de verkeersregelaars de ‘schakelaar’ omzetten en de meute weer in beweging komt.

Stadsbewoners die achterblijven, waaronder heel veel studenten, moedigen de wandelaars aan. Dat doen zij vermoedelijk al vanaf de start van de vijftig-kilometer-lopers, ruim vier uur eerder. Zij applaudisseren met onverminderd enthousiasme en wensen ons veel succes. Een aantal van hen gebruikte ondertussen heel veel alcoholische drankjes. Sommigen zijn zelfs nog bezig hun peil aan te vullen. Een jonge vrouw probeert tijdens het zingen te dansen. Wij veronderstellen dat zij naast alcohol tevens partydrugs gebruikte. Voor zichzelf zet zij een geslaagde prestatie neer, op ons komt het echter tamelijk chaotisch over. Maar dat geeft niks, het gaat om de bedoeling. Dat geldt ook voor enkele jonge mannen. Zij zingen ons toe met het schone lied ‘You’ll never walk alone’. Bij de presentatie maken zij brede armgebaren, en ook aan het volume dat zij nog op weten te brengen ligt het niet dat wij hun zang niet woordelijk verstaan. Het klinkt in onze oren als WHAHAAAALWAHAAHAOUW. Wij op onze beurt juichen hen toe.

Op de heuvel van het Hunnerpark, vlak voor de brugopgang, zijn ook verschillende groepjes uitzwaaiers nog actief, slechts enkelen van hen proberen hun roes met slaap te neutraliseren. Zo te zien stoort de geweldige drukte om hen heen hen daarbij in het geheel niet...

We drinken koffie op onze gebruikelijke stek vlak voor Ressen. Omgekeerde fruitkisten dienen ons tot zitplaats. Het geeft enig comfort. Twee dames zijn druk met hun telefoontje. Een van hen lukt het niet een berichtje van twee nichtjes te lezen. Haar vriendin leest het haar, en ons, graag voor. Ik wijs hen waar wij ons op de route bevinden zodat zij haar thuisfront kan informeren.

Een van de dames logeert, niet voor de eerste maal, bij het Sanadome in Nijmegen. Daar wordt zij tiptop verzorgt. Ook onderweg op de routes zijn er rustplaatsen ingericht waar zij een vipbehandeling zal krijgen. Voor haar vriendin heeft zij het polsbandje van het vorige jaar bewaard. Zij maakt zich wel een beetje ongerust of dat zal lukken, “Want zij zijn streng!”, vertrouwt zij mij toe. Natuurlijk ben ik supernieuwsgierig naar haar rekening. Met enige schroom vertelt zij dat zij meer dan duizend euro voor vijf dagen full pension moet afrekenen: “Maar dan mag ik ook onbegrensd gebruik maken van de sauna!”, merkt zij relativerend op.

De warmte neemt gestadig toe. We genieten volop. Wat een feest! Gaandeweg horen wij vaker sirenes van hulpdiensten en worden we geconfronteerd met wandelaars die zo te zien helaas moeten uitvallen. Bij een van hen, een militair, knipt een ambulanceverpleegkundige uit voorzorg het polsbandje weg.

Vanavond zetten we de wekker een kwartiertje vroeger.

O ja, we vonden onze fiets gemakkelijk terug!