Knuffelen

Terwijl ik de bielsen trapopgang naar de Waalbandijk op ren klinkt het geraas van twee automobielen, de voorste mag niet harder dan vijfenveertig kilometer. Ik vind ze even later terug, geparkeerd tegenover de fruitboomgaarden van de familie Engelen. Twee mannen, zij zijn duidelijk gepensioneerd. Een van hen laadt visgerij uit, de ander verwisselt zijn schoenen voor laarzen. Wij groeten elkaar.

Terwijl ik verder ren, richting verkeersbrug en over vissen peins, komt Harry in beeld. Dat was toen ik bij hem thuis kennis maakte. Harry is nagenoeg blind, vaak onrustig en loopt slecht. Soms raakt hij zelfs in zijn eigen huis de weg kwijt! Zitten aan het water maakt hem kalm.
Ik ga het hen vragen! Gelukkig zijn de vissers nog niet klaar met het uitladen van hun gerei. Vijftig jaar geleden had ik genoeg aan een hengel en aas, een potje pieren of een snee wittebrood! De buit was soms minder eenvoudig. Een van de zeelten liet mij zweten, zelf deed hij dat misschien ook; je weet het maar nooit met die vissen! Buurvrouw Loos, van het kruidenierswinkeltje, keek bedenkelijk van haar blinkende weegschaal naar mijn glibberige vangst en weer terug. Zij heeft hem toch gewogen! Ik geloof na tussenkomst van een oude krant. Hoe zwaar deze buit woog blijft vooralsnog in een van mijn hersenkronkels opgeborgen. Moe was er blij mee!

Of deze twee kerels even blij zijn met mijn vraag kan ik niet goed peilen, terwijl ik hen vroeg of zij het leuk zouden vinden. Zij willen Harry wel een keer ophalen, maar “…we hebben geen stoeltje voor hem hoor!” Nee, dat begrijp ik. We wisselen namen en telefoonnummers uit: van email moeten beiden niets hebben, ze trekken een vies gezicht bij het idee! Ik waarschuw hen nog voor eventuele voshaaien: zij kunnen hun staart, die meer dan de helft van hun lichaamslengte meet, als zweep bij de jacht inzetten. Ik zie slechts vraagtekens en vertel hen over het onderzoek van Simon Oliver op de Filippijnen.

Terwijl ik verder ren herinner ik mij Niek en zijn vriendje, met hun vangst voor onze deur. Een maand of vier geleden. Aan het rode vlekje boven de ogen herkende ik de voorn. Of opa dat kon ‘slachten’. Nou dat kon opa. Onderwijl ik met het scherpe mesje aan de gang was liet ik de jongens goed zien wat ik deed, waarom ik het zo deed en welke ingewanden er zoal uit dat visje kwamen. Vooral diens strakke zwemblaas boezemde ontzag. Later hoorde ik dat het niet in de hete boter terecht is gekomen maar in de kliko. Jammer van zo’n offer!

Tegenover de schapenwei zitten vier eksters elkaar heftig in de veren. Het piept en het fladdert! De een na de ander twist om het lekkere hapje of het interessante voorwerp, ik kan dat van deze afstand niet zien. Het zijn waarschijnlijk jongeren die in deze ‘jeugdbende’ de noodzakelijke ervaring opdoen om zelf jongen groot te kunnen brengen.

Weer terug op de Hommelstraat, ik ben overgegaan in een stevige wandelpas vanwege een lichte knieblessure die mij de laatste twee weken plaagt, stopt een zeer oude Toyota naast mij. Uit het neergedraaide raampje steekt een verweerd en stoppelig gezicht. Achterin veel visgerij! Aan het stuur het evenbeeld van de passagier (broers, tweeling wellicht?) In de viswinkel is hen uitgelegd hoe zij bij een Waalpier kunnen komen. Ik moet eerst even uitlachen en vertel hen dan over het eerste stel en hoe zij de strekdammen kunnen vinden.
Op het punt van scheiden vraag ik hen of zij mij niet even willen knuffelen, nu ik hen weer op het juiste spoor zette. Ook hier grote vraagtekens.
“Hebben jullie er niet over gehoord?,” vraag ik hen, “over criminelen die mensen, ouderen vooral, met een knuffel bedanken voor een kleine dienst? Hen op die manier beroven?” Dat hebben zij niet!

Uitleg doodt iedere grap!