Prematuur

De wind is kil en voert onafgebroken motregen aan. Joggend over het fietspad langs de Van Heemstraweg denk ik eerst aan een snackverpakking, maar dichterbij gekomen blijkt het een knuffel te zijn. Nu ik het opraap zie ik dat het een konijn moet voorstellen. Het is doornat maar nog redelijk schoon, ondanks het bijna midden op het pad lag is er dus niemand overheen gefietst. Het troetelkonijn is zacht-beige van kleur en heeft een zalmroze neus in de vorm van een hartje. Zijn ‘hazenlip’ is gevormd door donkerbruin stiksel, evenals de ogen, de uit de kluiten gewassen teennagels en navel (gevormd door een simpel kruis midden op de buik). Ik wurm de veel te lange oren, ze lijken meer op de lepeloren van de haas, door het gaas van het hek rond het terrein van het tuincentrum, zodat het kind dat dit konijn verloor, hem gemakkelijker terug kan vinden. Terwijl ik verder ren zie ik dat een achterpoot bleef haken zodat het lijkt alsof het knuffeldier ieder moment weg kan springen.

Rennend over de Waalbandijk verkeer ik nog steeds bij het kind dat Snuf verloor, intussen heb ik blijkbaar besloten om de doorweekte vondeling, die nu afwachtend in het hek hangt, Snuf te noemen. Niet vanwege de cavia van Koen, maar zoals het konijn waarvan Lieneke (in ‘Zoete mond’ van Thomas Rozenboom) pas gaat houden als zij het op aanraden van dierenarts Rebert een naam geeft – ‘…na een diepe ademteug bevestigde zij het ook: ”Hij heet Snuf.”’
Een ander meisje hield zoveel van Snuf dat zij hem niet thuis wilde laten. Misschien zat het kind achterop op de fiets bij vader of moeder, en heeft het ongemerkt haar lievelingsknuffeltje laten glippen. Nu is het in paniek, misschien. Het zal in ieder geval niet van een van de Gelderman-kindjes zijn! Dat moet ik natuurlijk even uitleggen: Gelderman en zijn vrouw kregen van bol.com twee knuffels cadeau. Het berichtje viel mij op omdat ik vlak daarvoor óók een presentje van deze webwinkel ontvangen mocht. Veel minder waardevol dan ik aanvankelijk dacht, maar evengoed erg aardig van de dame die de telefoon opnam.

Zoals vaker gebeurt gaf de postman bij ons een pakketje af. Voor een van de buren, dacht ik nog, maar nee dit keer was het voor mezelf bestemd, terwijl ik toch zeker wist dat ik niets besteld had. Het pakje openmakend dacht ik nog ‘dat is aardig van bol.com!’ Er kwam echter een sjiek sporthorloge tevoorschijn zodat de twijfel reeds toesloeg. Toen de pakbon ook nog repte over ‘uw bestelling…’ wist ik het zeker, dit is geen cadeautje! Met behulp van het bestelnummer kon de juffrouw van de klantenservice mij snel vertellen hoe het zat. Ik kon evengoed niet nalaten haar deelgenote te maken van mijn gedachtegang bij het openen van het pakketje. Zij begreep mijn teleurstelling. Daarom, en ook omdat ik erover belde, kreeg ik korting op mijn eerstvolgende bestelling. Zeven en een halve euro. Geen waardevol horloge maar evengoed erg aardig!

Gelderman en zijn vrouw wilden de bedjes ruilen nadat bleek dat hun tweeling daarin niet meer pasten, toen zij eindelijk met papa en mama mee naar huis mochten. De kinderen, een jongen en een meisje meen ik, wogen bij hun geboorte slechts achthonderd gram. En zoals dat met kindjes die prematuur zijn gaat, waren er veel problemen die operatief ingrijpen vergden. Dus pasten zij niet meer in de wiegjes. De Geldermannetjes kregen het geld van de aankoop terug, ondanks de retourdatum reeds lang was verstreken. Een paar dagen na het telefoontje met bol.com ging de deurbel en werd een pakket bezorgd: de twee knuffels voor hun tweeling werden begeleid door een lief kaartje van de medewerkster!  

Weer terug op het fietspad langs het tuincentrum zie ik direct dat Snuf er niet meer hangt. Dat kan twee dingen betekenen: of hij heeft zelf de benen genomen of zijn kleine eigenaresse heeft hem opnieuw in haar armen gesloten. Ik gok op het laatste!