Bartjes

Mijn neef vult bijna in zijn eentje ons halletje zodat ik wel even moest slikken toen ik hem begroette: wat een grote kerel! Omdat hij een uur vroeger is dan ik had verwacht haast ik mij naar boven om me om te kleden. En terwijl ik me boven in de pijpen van mijn hardloopbroek wurm onderwijl Riky hem van een kopje koffie voorziet, pieker ik me gek over hoe dat moet gaan, samen hardlopen. Zijn lange benen snellen natuurlijk voor mij uit voordat ik pap kan zeggen.

Stefan bracht de afgelopen dagen met zijn team door in Maasbommel. Teambuilding maar wel op een leuke en ontspannen manier. Een cadeautje van het management, vertelde hij later, vanwege de positieve resultaten van het afgelopen jaar. Gisteravond sloten zij deze jaarlijkse activiteit af met een uitgebreid etentje in Slot Doddendael (“Prachtige locatie en schitterende maaltijd! Zij voeren geen Michelinsterren, maar gaan die binnenkort verdienen, wed ik!”) en werden rond middernacht met een kleine touringcar weer naar Maasbommel gebracht. Steef had mij vanmorgen al vroeg gewaarschuwd, ‘Simon, ik ontbijt even en dan kom ik eraan. Ben rond 9 uur bij jullie. Hardloopkleding heb ik al aan J tot straks‘, maar dit berichtje had mij niet bereikt. Nu joggen we in een rustig tempo over de Tempelstraat, steken de Van Heemstraweg over en rennen de Hommelstraat in waar Rie, met wie ik gisteravond nog telefonisch contact had (ik mocht haar uitnodigen voor het Kerstdiner van de Zonnebloemafdeling), ons in haar knalrode autootje tegemoet komt rijden. Terwijl Rie en ik naar elkaar zwaaien leg ik Stefan uit wie zij is.

... ervoor zorgend dat de Tacitusbrug zichtbaar is.

Na een vrolijk begin van de week waarin wij onze duizendste verjaardag vierden (zie ‘Millennium’) werden we wel weer flink met onze voeten op de grond gezet. Niet eens zozeer vanwege de uitverkiezing van Donald Trump boven Hillary Clinton als vijfenveertigste president van de Verenigde Staten. Hoe vervelend dat ook moge zijn, het valt helemaal in het niet bij het waardeloze bericht dat mijn zus Tiny, de moeder van Steef, gister kreeg. Haar scan wees uit dat de vlekjes op haar lever, ondanks een langdurige hormonenkuur, verder zijn uitgegroeid. Om haar langer in ons midden te houden of misschien wel helemaal te laten herstellen, wordt de hormonenkuur die al eerder werd gestopt vanwege vervelende bijwerkingen, opgevolgd door chemokuren. Dit roept onmiddellijk associaties op met misselijkheid, pijn, hevige vermoeidheid en haaruitval. Gelukkig heeft een chemokuur ook een positieve kant, het kan herstel betekenen en hoop voor de toekomst.

Stefan en ik passeren alle bekende plekjes die geregeld in mijn dekkertjes langskomen onderwijl Riky bij bakker Bart voor de toonbank staat om er Bartjes, smakelijke broodjes ‘gezond’, te laten klaarmaken. Daarmee verrast zij ons aangenaam bij thuiskomst. Hardlopend houden we genoeg zuurstof over om te ontdekken dat we beiden van dezelfde soort literatuur houden. Ik verras Stefan met het bestaan van ‘Hex’, de horrortriller van Thomas Olde Heuvelt die in het nabije dorp Beek speelt en speciaal werd aanbevolen door Stephen King, en op zijn beurt beveelt Steef mij een Amerikaanse schrijver aan die ik binnenkort zal leren kennen omdat hij belooft mij de titel van dat boek te mailen.

In de nevengeul zien we slechts één zilverreiger waar er een week geleden meer dan twintig stonden te vissen. En het is niet eens gemakkelijk vast te stellen dát het een reiger is, zo verdekt weet de grote witte vogel zich bij enige wilde begroeiing op te stellen als wil hij zijn aanwezigheid voor zijn blauwe soortgenoot, die nietsvermoedend in het water staat, verheimelijken.

Op het keerpunt stelt Stefan voor, voor het nageslacht vast te leggen dat wij hier waren, ervoor zorgend dat de Tacitusbrug zichtbaar is. O ja, ik moet hier nog wel even aan toevoegen dat mijn langbenige neef zich voorbeeldig heeft aangepast aan zijn kortbenige oom!