Ken

Het is meer dan tien graden koeler dan vrijdag. Terwijl ik over de Waalbandijk ren priemen de bovenste delen van de pylonen van de Tacitusbrug langzaam boven de mist uit. De verleiding om dit beeld met mijn gsm te vangen is te groot. Even later, ik jog in een rustig tempo langs de Loenensche Wel, voegen het spiegelende water en een tiental kleine zilverreigers zich bij het vorige beeld. Opnieuw breng ik mijn gsm in stelling!

Een grote graafmachine gaat heftig tekeer op het dek van de oude brug. De zoveelste operatie om de stalen verkeersbrug in oude glorie te herstellen is gaande. Een van de laatste fases is ingegaan. Dit weet ik dankzij de fotoreportage van Wim Piels: er wordt een stalen mat gevlochten waarover HogeSterkteBeton wordt aangebracht dat samen een hechtte ondergrond moet vormen voor een nieuwe laag asfalt.

Over operatie gesproken: waarom is een jongen bezeten van de wens om te zijn als barbiepop Ken? Ik zag onlangs een berichtje over hem en over zijn evenknie, Barbie, langskomen bij Microsoft Edge. Spelen met een barbiepop is normaal, toch? Erop willen lijken, dan is er serieus iets met je mis, denk ik. Barbie zag in 1959 het levenslicht bij Mattel. Sofie speelt met barbiepoppen, net zoals mijn jongste zusjes deden, uitsluitend met de meisjesvariant, voor zover ik weet.

...het spiegelende water en een tiental kleine zilverreigers.

      Even googelen en dan merk je dat er in de wereld van vandaag tientallen jongens en meiden zijn die eruit willen zien als Barbie of Ken. De jongen uit het Edge-bericht spendeerde meer dan tweehonderd en vijftigduizend dollar aan operaties. Alleen zijn neus al liet hij negen keer verbouwen. Hij liet spiermassa naar zijn borstkas transporteren, een ader uit zijn voorhoofd verwijderen, enzovoort, enzovoort. Sommigen lijken van nature misschien al een beetje op een van die poppen en doen daarom (?) hun best om de verschillen weg te laten werken. Waarom hij het deed vermelde het berichtje niet. Terwijl ik onder het werk-in-uitvoering aan de Tacitusbrug doorren laat ik mijn fantasie op deze waaromvraag los.

Het kan niet anders of deze jongen, laat ik hem maar Ken noemen, is enig kind. Van zijn ouders krijgt hij alles wat noodzakelijk is, behalve warmte en nabijheid. Zijn pa en ma zijn volledig gefocust op hun carrière en helaas niet op hun kind. Voor zover Ken weet is dat gedurende zijn leven niet anders geweest (vaag herinnert hij zich een Mexicaanse hulp die hem gedurende zijn kindertijd naar school hielp). Vader en moeder verdienen bakken geld maar als hij van school thuiskomt is hij alleen (soms treft hij een briefje op tafel: ‘denk aan je huiswerk!’) Omdat zijn ouders zoveel verdienen is geld ook voor Ken geen probleem. Hij leert al snel dat hij maar weinig druk op hen hoeft uit te oefenen om bijvoorbeeld de nieuwste spelcomputer voor hem te kopen.
Als gevolg van zijn thuisbasis is hij op school ook alleen. Ken had en heeft geen vrienden. Vanuit zijn eenzaamheid ziet hij hoe gemakkelijk jongens en meisjes met elkaar omgaan, terwijl dat hem niet lukt. Hij wijt dat aan zijn uiterlijk. Maar Ken heeft geld: na jaren van eenzaamheid rijpt zijn wens om plastische chirurgie toe te laten passen. Op den duur valt zijn gelijkenis met barbiepop Ken op en ontstaat er belangstelling voor hem…

Evenals de jongen uit het Edge-berichtje heeft het oude brugdeel van de Tacitusbrug tientallen operaties ondergaan. Nog even en er ligt weer een stevige brug. Miljoenen heeft dat gekost (maar met de kennis van nu, beseft Rijkswaterstaat, had men er beter aan gedaan voor nieuwbouw te kiezen.) Nu maar hopen dat het met de verkeersbrug beter afloopt dan met de jongen!

Rond zijn dertigste verjaardag, die hij hopelijk niet in zijn eentje doorbracht, nam het leven van deze Ken-lookalike een tragische wending. Hij werd ernstig ziek, overigens niet als gevolg van alle cosmetisch-medische ingrepen. Na een kort ziekbed is hij overleden.