Despoten

Regen en mijn petje waren afgelopen nacht verbindende factoren. Nog maar net in bed riep het monotone gekletter een onrustig gevoel over de mogelijke verblijfplaats van mijn pet op – het ding, een lichtbeige opvouwbare Mammut dat je gemakkelijk in je zak kunt steken, gaat al jaren mee en ondanks ergens in mijn achterhoofd een belletje rinkelde ‘niet zeggen, niet zeggen, niet…’, maakte ik er tegenover Riky de volgende opmerking over: ‘Als ik hem kwijtraak vind ik nooit meer zo’n handig ding!’ Dat was tijdens de laatste wandeling langs de Moezel. De kletterende regen hielp me evengoed om in te slapen en wekte me vervolgens voordat de wekker dat ten overvloede deed. Tegelijk met mij werd de gedachte aan mijn petje wakker: ‘Mijn pet, waar liet ik mijn pet?’

Zoeken, dat is het eerste dat ik deed, zelfs voordat ik me aan het ontbijt en de krant zette, zoeken naar mijn petje. En na mijn opwarmingsoefeningen zocht ik opnieuw de bekende plaatsen af. Geen pet. Nergens! Op de Tempelstraat vielen nog een paar spatjes, daarna is het droog gebleven en zo te zien blijft het dat ook!

Nu ren ik over de Waalbandijk bij Winssen. De zon schijnt en de klok van de Antonius van Padua slaat acht uur. Iets verderop wandelen Joop en Harry me tegemoet. Harry is in een olijke bui – hij kan niet weten dat mijn petje zoek is zodat ik hem bij voorbaat vergeef dat hij mij breed grijnzend iets opdraagt dat klinkt als ‘…en netjes rennen hoor, nu je binnen de grenzen van onze stad bent!’ Even verderop, de afstand tussen mezelf en de wandelende broertjes is alweer flink toegenomen, zie ik mezelf mijn pet op de achterbank van de auto gooien. Die gedachte werkt geruststellend als een reddingsboei zodat ik dat verdomde ding eindelijk los kan laten. Maar ik val van de regen in de drup: gebruik makend van de openvallende plaats komen Erdogan en Poetin mij lastigvallen.

Vandaag ontmoeten de twee despoten elkaar in Sint-Petersburg dat van 1924 tot 1991 Leningrad werd genoemd. Natuurlijk heeft Erdogan gelijk met zijn bewering dat Europa niet van Turkije houdt, dat Europa niet achter zijn maatregelen staat die hij na de mislukte couppoging nam. Europa kan niet anders. Europa is een verbond aangegaan met een land dat geleid wordt door een dwingeland die beweert dat hij doet wat zijn volk wil, die ondanks grondwetswijzigingen belijdt dat hij democratie als regeringsvorm voor zijn land omarmt. Europa zit klem vanwege de enorme vluchtelingenstromen die de westerse landen dreigen te overspoelen bij het mislukken van verdragen met Turkije. Hoe dan ook, het lijkt erop dat Europa en de Verenigde Staten de Turkse president ongewild in de armen van Vladimir Poetin hebben gedreven. Poetin en Erdogan, twee verongelijkte machtsgeile presidenten vallen elkaar in de voormalige Russische hoofdstad, in de loop van deze dinsdag in de armen en ik weet zeker dat dit het begin is van een verdrag; dat Poetin vergevingsgezind zal zijn wat betreft ‘de in de Russische rug geplante dolksteek’ vanwege het neerhalen van een Russisch gevechtsvliegtuig (op 24 november 2015). Samen voelen zij zich sterker tegenover de wereld. De situatie lijkt verdomd veel op de ontmoeting tussen Hitler en Stalin in 1939. Op 23 augustus van dat jaar werden de wederzijdse haatgevoelens terzijde geschoven; werd het Molotov-Ribbentroppact gesloten waarin zij afspraken elkaar niet aan te vallen. Maar het bevatte tevens geheime protocollen en als opmaat naar de Tweede Wereldoorlog ontmoetten de Russische en Duitse legers elkaar in Polen (september 1939). Zij vierden hun samenwerking met een grote gezamenlijke parade in Brest-Litovsk.

Waarin De Ontmoeting van vandaag uitmondt zal de komende dagen blijken. Ik stel vast dat de wereld toekijkt, zoals zij dat ook in 1939 deed. De gevolgen daarvan kennen we.

Zo gauw ik thuis ben ga ik de auto nazoeken; wellicht vind ik mijn petje.