Onverschrokken

De temperatuur is hoger dan ik had verwacht. Het is nog geen acht uur in de morgen dus zou het nog tamelijk fris moeten zijn, maar van enige frisheid is niets te bespeuren, zelfs de zwakke wind voelt warm aan. Voor de vierde en vermoedelijk laatste keer ren ik over de Alte Harzstraße. Ongeveer op de hoogte waar ik op de terugweg een gesprekje met een van de inwoners van Freiheit zal voeren, waarover ik uiteraard nog in onwetendheid verkeer, hoor ik in de bossen links van mij geluiden die ik niet kan thuisbrengen. Bijna als vanzelf glijd ik in een verhaal van Stephen King, dat waarin een zwaargebouwde zwarte hond een afgrijselijke rol speelt, alhoewel ik er zeker van ben dat dat wat ik hoor niet afkomstig is van een hond.

Na enkele kilometers kies ik een afslag die ik nog niet ken. Het gaat hier omhoog. Eerst nog aarzelend maar allengs feller. Na iedere curve lijkt de weg steiler te worden. Zoals steeds tijdens deze vakantie houd ik de tijd in de gaten. Ik mag van mezelf nog tien minuten voordat ik aan de terugweg begin en als alles goed gaat heb ik dan bij thuiskomst ongeveer tien kilometer afgelegd. Maar zover is het nog niet. De weg blijft omhooggaan. Links en rechts niets dan bossen. Af en toe word ik getrakteerd op de zang van een lijsterachtige en het gemurmel van kleine watertjes, voor het overige is het comfortabel stil. Na de volgende bocht lijkt de weg wat af te vlakken, vandaaruit zie ik een kleine zon-beschenen open plek in de bosrand met een stapel van de bast ontdane boomstammen die glanzen als oude botten in een vers geopend graf. De weg blijft me omhoogvoeren, eerst iets minder steil maar dat verandert met iedere pas. Ik houd vol, het is ‘Der Tod oder die Gladiolen’ zoals Louis van Gaal indertijd een aantal verbaasde verslaggevers hier in Duitsland voorhield.

Nog steeds gaat het omhoog. Inmiddels ren ik met ‘het snot voor ogen’, maar lang niet zo erg als Hans dat moet hebben meegemaakt, stel ik mij zo voor. Mijn oude jeugdvriend - tegenwoordig ‘ontmoeten’ we elkaar weer via Facebook – kwam afgelopen dinsdag thuis na een fietstocht van meer dan drieduizend kilometer langs alle Hanzesteden in Nederland en Duitsland. Drie weken daarvoor stond hij nog aan de Duits-Poolse grens! Met mijn gedachten bij alle heuvels, bergen en hellingen die Hans moet zijn op gefietst, smokkel ik er nog vijf minuten bij en neem nog een opgaand stuk weg en nog een. Helaas, ik kom niet uit bij een spectaculair uitzicht waarop ik hoopte, een meertje of tenminste een bewoonbare paddenstoel, iets dat ik terug kan vinden op een kaart of waarover ik Riky verslag kan doen, want de tijd is onverbiddelijk! Dus keer ik terug en geniet van de dalende weg. Alsmaar dalen (tot afremmen ook weer belastend gaat werken). Dan ben ik weer terug op het glad geasfalteerde traject waar inmiddels een uit de kluiten gewassen wijngaardslak onverschrokken aan een levensgevaarlijke oversteek is begonnen. Misschien wel zijn laatste, maar hopelijk geniet dit interessante en moedige dier nog van een lang leven.

Weer terug op de Alte Harzstraße in Freiheit hoor ik opnieuw dat vreemde geluid. Nu van rechts. En nu is mij duidelijk dat het afkomstig is van een vogel, maar van welke soort? Alsof hij werd geroepen zie ik de oude wat morsige man met zijn twee nog oudere honden die ik al vaker tegenkwam. Ik vraag of ik hem iets mag vragen. Hij kijkt mij geschrokken aan, zo lijkt het, zodat ik mijn vraag opnieuw stel. ‘U rent hier altijd!’ stelt hij vast. – ‘Vandaag voor de laatste maal,’ antwoord ik hem in zo goed mogelijk Duits, ‘helaas!’ – Nadat we de schoonheid van de omgeving hebben besproken bevestigt hij dat het raven zijn die wij horen krassen.

Raven, ik heb een raaf gehoord, …maar niet gezien!