Afsplitsen

Opnieuw ren ik via de Obere Harzstraße, Alte Harzstraße (Freiheit) en verderop, over de onverharde weg langs het riviertje de Große Bremke, omhoog in de richting van Bad Grund. Na drie keer krijgt de route iets eigens; leer je de bochten en de steilten kennen, de kuilen en de betonnen trap waarvan ik bij het bestijgen al twee keer de onderste trede miste, en weet je waar de meeste honden en hondjes worden uitgelaten, en de kat niet te vergeten! Vandaag kies ik voor een kleine verlenging na een driesprong die eigenlijk een viersprong is, net voorbij de plek waar de Kleine Bremke zich van de Große Bremke afsplitst.

Terwijl ik over de Alte Harzstraße ren krijg ik het beeld van het voetbalteam van IJsland op mijn netvlies op het moment dat zij eensgezind hun trouwe fans belonen met het traditionele aanmoedigingsritueel dat meerdere malen tijdens de wedstrijd tegen het team van Engeland te horen en te zien is geweest: HOEM…KLAP, pauze, HOEM…KLAP, iets kortere pauze, HOEM KLAP, nog iets kortere pauze, HOEM… enzovoorts. Toen het team zich na afloop van de wedstrijd in de hoek van het veld tegenover hun aanhang in een driehoek opstelde, met in de punt aanvoerder Aron Gunnarsson, en het ritueel een aanvang nam waarbij het IJslandse publiek direct enthousiast aanhaakte, kreeg ik een brok in mijn keel. Het was sowieso al bijzonder om mee te maken dat het team van het kleine IJsland hun reusachtige opponent Engeland al na ongeveer acht minuten in de tang kreeg en hield! Engeland verliet in tranen het toernooi om het Europese kampioenschap. Natuurlijk werd gisteravond direct de vergelijking gemaakt met het door Groot-Brittannië gewenste vertrek uit de Europese Unie.

Evengoed onbegrijpelijk, vind ik, dat een land zich op zichzelf wil terugtrekken waar samen optrekken juist gewenst is. De meest prangende problemen, waarmee wij burgers van de wereld worden geconfronteerd, zoals armoede, veiligheid, uitputting van natuurlijke hulpbronnen, vervuiling, klimaatopwarming en daardoor stijgen van het zeeniveau, kunnen slechts door samen te werken worden opgelost. Waarom zou je je dan afsplitsen? Het kwebbelende watertje aan mijn rechterhand kent net zomin het antwoord op deze vraag terwijl het zich evengoed naar rechts van mijn pad afbuigt. Inmiddels stijgt dat pad wat sterker en neemt de Kleine Bremske de begeleidende taak van haar grote zuster over. Rechts zijn de sporen overduidelijk zichtbaar die de schapen in het landschap hebben achtergelaten. De dieren zelf hebben hun wolletjes bijeengepakt om ergens anders, daar waar het gras nog hoog staat, hun heil te zoeken: dat zal niet Engeland zijn, noch Wales, Schotland of Ierland hoewel deze landen voor schapen zeer gewilde bestemmingen zijn.

Ondertussen stijgt de weg sterker en moet ik dienovereenkomstig mijn best doen. Mijn op-en-neerroute vormt min of meer een langgerekt ovaal die op ongeveer honderd meter na sluit. Daar, vlakbij het keerpunt voor vandaag, opnieuw door de verstreken tijd te bepalen, hoor ik het verkeer over de 241 razen die ik vlakbij het begin overgestoken ben. Bovenaan de helling, die daarna onontkoombaar verder gaat, staat een dennenboom-vormig informatiebord dat de voorbijganger over het nabije Hohlmühle vertelt. Uit de moeilijk leesbare tekst begrijp ik dat het om een gat gaat, een oude mijn wellicht, dat 1780 meter diep is (was). Kijk, denk ik terwijl ik aan de terugweg begin, zo’n diep gat als dit, wellicht dat daarin de Groot-Brittanniër wil kruipen, over enkele jaren, als schaamte vanwege het stemgedrag hem bij de strot grijpt. En dan zal dat eilandenrijk, in navolging van het IJslandse voetbalteam, de Europese Unie graag willen bedanken met een traditioneel HOEM, KLAP, pauze enzovoorts, nadat hen welwillend is toegestaan zachtkens binnen de gelederen terug te keren.

Of dat gebeurt? Ik zou er niet vreemd van opkijken, zoals het niet vreemd op mij overkomt dat ik opnieuw een tree van de betonnen trap mis. Ditmaal de tweede van de zes.