Ziektewet

Persoonlijk geniet ik enorm van de omgeving waarin ik ren, wandel of fiets. Dat is niet de belangrijkste reden waarom ik een paar keer per week ga hardlopen, maar het komt er wel dichtbij. Als ik een poosje niet meer over een bepaald stuk parcours jogde, wandelde of fietste, begint het te kriebelen, word ik nieuwsgierig naar bijvoorbeeld het terras van 'de Weeropper': zal dat al in een aantrekkelijker staat zijn gebracht? Dit fruitbedrijf annex landwinkel en terras ligt aan de Kloosterstraat, een straat die ik veel minder vaak benut dan bijvoorbeeld de Hommelstraat. Soms heb ik het gevoel dat ik daar beter op moet letten, dat ik mijn aanlooproute wat meer zou moeten variëren bedoel ik. De Waardhuizenstraat liep ik eerder veel vaker, totdat er een belangrijke reden kwam om via de Hommelstraat, of Kloosterstraat, de Waalbandijk te bereiken, namelijk de bouw van een nieuwe verkeersbrug over de Waal – de Tacitusbrug – en de renovatie van de oude verkeersbrug. Daardoor nam ik nog maar zelden de Waardhuizenstraat. Tegenwoordig maak ik echter wat meer kilometers. In plaats van acht tot twaalf ren ik sinds dit voorjaar twaalf tot achttien kilometer per keer. Het wordt dus tijd om mijn aan- en uitlooproute te variëren!

Even terug naar de aanleiding van dit verhaal, genieten van de omgeving. Dat geldt namelijk niet voor iedereen, stel ik voor de zoveelste keer vast. Hier, bijvoorbeeld, langs de Waalbandijk bij de kruising met de Brugstraat in Ewijk, vechten wilde cichorei en twee duiven om mijn aandacht. De houtduiven wekken mijn lachlust op waardoor zij winnen. Zij kibbelen als kleuters om het aantrekkelijkste speeltje. Voor deze twee is de inzet vermoedelijk een lekker maar moeilijk bereikbaar hapje dat gedurende het afgelopen weekeinde van de picknicktafel is gevallen en wonder boven wonder onopgemerkt gebleven. De duiven proberen elkaar met snavels en vlerken op afstand te houden van wat het dan ook is, en gunnen elkaar geen paar seconde tijd om het lekkers te bereiken. De ruziemakers vergeten daardoor de omgeving in de gaten te houden. Weten zij veel? Gelukkig voor hen opent het jachtseizoen pas op 15 oktober, evengoed kon ik een gretige jager met een hagelgeweer zijn! De twee bakkeleien fervent verder; vliegen niet op, terwijl ik hen op slechts een meter afstand passeer!

Zoals gezegd, niet iedereen geniet op dezelfde manier van de omgeving.

In de verte, op het moment dat de kerkklokken in Winssen opgetogen acht uur luiden, lopen Joop en Harry, de wandelende broertjes, mij tegemoet terwijl een auto met aanhanger van gemeentewerken hen voorzichtig passeert. Vanwege wederzijdse vakanties zagen we elkaar een paar weken niet. Dus kletsen we even bij.

Vlak bij de Deijnschestraat valt mij het gele wagentje van gemeentewerken op dat nu stapvoets over de Uiterwaard rijdt. Er wordt gezocht! Na mijn keerpunt, bij hectometerpaaltje 14.2, ren ik ook de Uiterwaard op en zie na een poosje dat Gemeentewerken het straatje nagenoeg blokkeert. Twee mannen, de een draagt een geel en de ander een oranje veiligheidshesje, struinen in de berm tussen hoge grassen en opschietende populierenstruiken. De gele ziet mij komen. ‘Je wordt niet meer achtervolgd hoor. Stop met rennen, zo kom je nog in de ziektewet!’, adviseert hij mij lachend.

Opnieuw kom ik tot de conclusie dat er mensen zijn die de omgeving niet verkennen om te genieten, maar om de meest geschikte plaats te vinden om er hun rommel te dumpen! Zij willen daar niet bij worden betrapt, dus het moet er donker zijn met weinig tot geen verkeer. De plek is hier uitstekend gekozen: aan dit landelijk onverlichte weggetje staat slechts één boerderij – ‘de Ruif’, de bewoners zullen dit gedeelte niet of nauwelijks gebruiken – en hier ter plaatse zijn de bermen links en rechts begroeid met bomen en struikgewas.

Links en rechts pletten brokstukken van een volledige laminaatvloer, compleet met ondertapijt, grassen en bloeiende bloemen.

De vervuiler laat ons betalen!