Trekking

De mevrouw die reizigers op het Nijmeegse station opgelegd knullig informeert over een vertrekkende trein, was de eerste Nederlandse stem die ik na onze vakantie via de radio hoorde. Niet leuk die reclamespot, net zoals het niet leuk is dat onze vakantie weer voorbij is. En nu ren ik als vanouds over de Hommelstraat, wat ik wél heel leuk vind hoewel ik verrassend genoeg weer even moet wennen aan het vlakke parcours.

Gisteravond zaten we ons alweer te verlekkeren op een nieuwe vakantie, Timothy en ik, ook al vindt die pas in september 2017 plaats. Het is de bedoeling dat we, samen met Jesse, een huttentocht rond de Königssee in het Berchtesgadenerland gaan maken, compleet met rugzakken en klimgordeltjes. We moeten dus nog even geduld hebben maar intussen is het erg leuk om alvast alle mogelijke routes en hutten op de kaart te verkennen!

Rennend over de Waalbandijk langs de Waal, die niet murmelt noch klatert zoals de Lerbach, Welbach en de Bremke, dat afgelopen drie weken deden – en nog wel zullen doen, maar nu ben ik niet daar om naar hen te luisteren, denk ik aan de trekking die ik een wasberenfamilie zag ondernemen. In licht gevangen, de koplampen van een auto vermoed ik, werd de familie Wasbeer gefilmd nadat een van de puberkinderen van een hoge, gladde betonnen muur is gevallen. Zij zijn allen gemaskerd, waaruit je ten onrechte zou kunnen opmaken dat ze fan zijn van Zorro als je niet zou weten dat dit masker onderdeel van de alledaagse uitrusting van wasberen is. De zwaartekracht tartend hangt bijna het hele lichaam van een van de ouders over de rand van de te hoge muur, gezekerd door een of twee familieleden (de zekeraars gaan voor een groot gedeelte schuil onder struikgewas zodat ik hen niet duidelijk kan onderscheiden.) De gevallen puber springt tegen de muur, klautert nog best een groot stuk omhoog en grijpt zich met voorklauwen en tanden vast aan de ouder. De eerste poging mislukt. De kleine wacht even zodat het lijkt alsof het wordt aangeraden zich steviger aan de ouder vast te grijpen, en onderneemt een nieuwe poging: ‘Hebbes!’ Ouder en kind worden met een uiterste krachtsinspanning door de zekeraars omhoog gesjord, tegelijkertijd brengt de ouder zijn of haar lichaam in een beweging waar de slinger van de staande pendule van mijn opoe jaloers op zou zijn geworden. Even zitten zij samen op de rand, nog steeds gevangen in het licht: ‘Zijn we er weer allemaal?’ Dan holt de familie er gehaast vandoor.

Ik dacht aan dit filmpje toen Riky en ik het uitkijkpunt, dat zich later als Claras Höhe aan ons bekend maakte, boven Lerbach probeerden te bereiken. Die eenvoudige ‘wandeling’ begon bij een lange betonnen trap midden in het steile straatje – Am Kuhkolk – dat naar een paar woningen voerde. Bovengekomen werden we verwezen naar een smal bospad dat ons steil omhoog leidde. Het pad werd smaller, boomwortels en wankele keien verkneukelden zich op struikelpartijen zodat wandelen spoedig overging in behoedzaam klauteren. Links en rechts schoten brandnetels hoog op in hun pogen onze onbedekte huid en het licht te bereiken. Regenbuien hadden tijdens voorgaande dagen de begaanbaarheid van het pad ook sterk verminderd en bovendien stonk het er naar verrotting en bederf. Omkeren was echter geen optie. Als een treintje beklommen we de rest van het steile, glibberige parcours waarbij ik als trekker en anker fungeerde. Ongeveer op dit punt bedacht ik dat ik, zoals de familie Wasbeer in het filmpje, helaas niet over een stevige vacht en staart beschikte waarin Riky zich had kunnen vast klauwen en bijten.

Ik ben nu al benieuwd naar de omstandigheden in september 2017, maar eerst vieren we de verjaardag van Niek die vandaag vijftien jaar is geworden!