Pip

Terwijl ik over de Waalbandijk ren springen heftige werkzaamheden achter ‘de Trompet’ in het oog. Van de fruitgaard direct achter het woonhuis van de familie Engelen, rest nog slechts één grote kale vlakte, op enkele bergen afval na die nog door de twee ronkende kanariegele Caterpillar’ worden opgehoogd. Om het werk op m’n gemak te kunnen bekijken zou hier eigenlijk een bankje moeten staan, in de luwte graag en ook de temperatuur kan minstens tien graden hoger zijn. Zoals eergisteren…

Afgelopen zondag zaten we ontspannen op een bankje bij het Dijkmagazijn in Weurt. We hadden ongeveer vijftien wandelkilometers in de benen – via de nieuwe brug over de Waal bij Nijmegen, Oversteek genaamd, zagen we voor de eerste keer het resultaat van de aanleg van de nieuwe nevengeul, de Spiegelwaal, bij Lent. Over de Oosterhoutsedijk naderden we de spoorbrug en herinnerden ons de eerste dag van de vierdaagse van 2006. Toen lagen er meerdere wandelaars volledig uitgeteld in de betrekkelijke koelte onder de brug en deden ambulanceverplegers hun stinkende best om hen weer op te kalefateren. Die dag overleden twee wandelaars en later op de avond verkeerde een derde nog steeds in kritieke toestand, waarop de marsleiding besloot om deze negentigste editie af te gelasten. Nu ziet het er heel anders uit. Er is nu veel meer ruimte voor een rustplek onder de brug. Na de brug ontvouwt zich een verrassend panorama. Alles is anders! De oude situatie is er nauwelijks in te herkennen. Waar bijvoorbeeld vroeger het huis van Ans en Els stond, kabbelt nu het water van de nevengeul! Een futuristische brug, De Lentloper, verbindt Lent en de Lentse Warande met het laatste gedeelte van de Oosterhoutsedijk op het nieuw geschapen eiland Veur-Lent. Het resultaat is prachtig! Er was veel volk op de been om te genieten van de nieuwe wandelmogelijkheden, maar dat is een ander verhaal.

Als je al zoveel kilometers hebt gewandeld is het lekker rusten. Vooral op een comfortabel bankje dat is opgewarmd door de zon en dat bovendien op een punt staat waar fietsers bijna moeten afstappen om veilig het afsluithek te kunnen passeren. Even iets drinken, een appeltje eten en commentaar geven op voorbijgangers. Nou ja, niet zo luid dat men je kan verstaan natuurlijk! Daar waren bijvoorbeeld die twee meiden op scootertjes die zich achter elkaar, luidruchtig kwebbelend door de nauwe passage manoeuvreerden. Waarom zijn het vaak jonge meiden die op scootertjes rijden? Ik denk dat zij het over een poosje wel hebben gezien, dan pakken ze gewoon de fiets, verzekerde ik Riky. Achter ons klautert een gezin via de steile Dijkstraat de Waalbandijk op. Vader, moeder en drie kleine kinderen. De jongste, nog te klein om zelfstandig te kunnen zitten, is veilig opgeborgen in een soort van rugzak die opgenomen lijkt in de jas van de moeder.

Terwijl wij ons afvragen hoe het met die draagzak zit, vraagt moeder: ‘Waar is Pip?’

Waar is Pip? Het zou zomaar de titel van een spannende roman kunnen zijn. De vader kijkt schichtig om zich heen. Het lijkt alsof hij de schoenen van zijn kinderen, die van zijn vrouw en zichzelf controleert. ‘O jee, we zijn Pip vergeten!’ roept hij verschrikt. Hij loopt met wapperende jaspanden en grote passen de Dijkstraat weer af terwijl moeder met haar twee kinderen, en het kleintje waarvan het hoofdje net boven de draagzak uit piept, de wandeling voortzet.

Wij zijn reuze benieuwd waar papa mee terug zal komen en wachten in spanning op de dingen die komen. Is het een vierde kind? Nee, een kind vergeet je niet zo gemakkelijk. Het is vast een knuffel, denk je niet? Eindelijk opent vader het achterportier van een forse gezinsauto. Tromgeroffel klinkt… Pip, een flinke terriër, springt soepel uit de laadruimte.

Nu rest nog het raadsel draagzak.

Met een beetje hulp van Google vond ik: Draagjas MaM Coat.