Eetbaar

Hardlopend over de Waalbandijk, inmiddels nader ik de Brugstraat en heb ik nog vier kilometer en driehonderd meter tot aan het keerpunt voor vandaag te gaan, iets waarvan ik mij nog niet bewust ben, valt de bak herrie op die uit de richting van de Tacitusbrug lijkt te komen. Waar zijn die brug-re-constructeurs in hemelsnaam mee bezig? Een paarhonderd meter en twee scherpe bochten later krijg ik de verkeersbrug vol in zicht en is het lawaai luider en bijna oorverdovend helder. Evengoed zie ik niet wat ze doen. Wel staat er een minstens tachtig meter lange partytent op het dek van het oude brugdeel. Is het niet veel te vroeg voor een afsluitend feestje?

Of de Amerikaanse Saltwater Brewery ook een feestje kan vieren is nog niet helemaal zeker. Wel is hun initiatief om iets aan de groeiende ‘plastic soep’ in de oceanen te doen zeer welkom. Het plastic waarmee zes blikjes bier bij elkaar worden gehouden (sixpack), veroorzaakt veel problemen voor het maritieme leven – nou ja, problemen, als je die ernstig misvormde zeeschildpad ziet die in zo’n houder klem kwam te zitten, is het zwaar eufemistisch dit als probleem te bestempelen. Hoe dan ook, de bierbrouwer gaat zijn plastic sixpackhouders vervangen door een dat is gemaakt van ‘eetbaar plastic’ (bijproducten van tarwe en gerst vormen de grondstof waardoor het spul biologisch afbreekbaar is.) En dat is prachtig nieuws!

Terwijl ik langs een schapenweitje ren zie ik een lege sap-verpakking bij een van de lammetjes liggen. Dat is vast niet eetbaar! Maar weet zo’n jong wurm dat? Natuurlijk kunnen we de schuld van al dit zwervende afval niet simpelweg op het bordje van de fabrikanten leggen, want te veel consumenten smijten die verpakkingen uiteindelijk achteloos weg. Evengoed zou het prachtig zijn als het voorbeeld van Saltwater breed navolging vindt! Misschien zeggen onze kleinkinderen ooit tegen elkaar ‘In de tijd van opa en oma gooiden ze dit nog in de vuilnisbak!’, onderwijl hun kinderen een leeg melkpak aan de geitjes in het dierenparkje voeren.

Het is helemaal niet zo’n gek idee om, nadat je jouw verfrissing nam, ook de verpakking op te peuzelen. Nou ja, bij nader inzicht lijkt mij dat niet aantrekkelijk. Misschien moeten we het voorlopig beperken tot het cellofaantje waarin het drinkrietje verpakt is, dat is klein en fragiel zodat het gemakkelijk uit je vinger fladdert terwijl je op een bankje van je picknick geniet. Maak het eetbaar, liefs samen met het rietje, dat scheelt! En die apart verpakte koekjes! Ze zijn een uitkomst voor de langeafstand-wandelaar, maar die verpakking! Het begint er al mee dat je ze nauwelijks opengepeuterd krijgt. Je hebt er eigenlijk een schaar bij nodig. Dus, heren en dames fabrikanten, produceer dit uit eetbaar spul, liefst in de smaak van het koekje, dan hap je het in een moeite weg! De stroom aan voorbeelden wil niet meer stoppen. Daardoor heb ik niet in de gaten dat ik verder ben doorgerend dan ik van plan was.

Na zestien hardloopkilometers ben ik weer terug in de Tempelstraat en pers ik er met veel moeite nog een klein sprintje uit.

Boyan Slat heeft meer nodig dan een sprintje, ondanks het initiatief van de Amerikaanse brouwerij en de VN-prijs Champions of the Earth die de twintigjarige Nederlander met zijn project The Ocean Cleanup won. De jonge uitvinder bedacht een drijvende installatie voorzien van lange armen in een V-vorm waarmee hij in volle zee plasticafval bij elkaar kan slepen. Hij is nu druk bezig om met behulp van crowdfunding het benodigde kapitaal bij elkaar te krijgen. Ik hoop dat hij daarin slaagt maar zelfs dan is het een schier ondoenlijke klus om het plastic uit alle oceanen te vissen. De initiatieven van zoveel mogelijk fabrikanten zijn daarom zeer welkom en ondertussen moeten gemeenten zich in blijven spannen om de burgers op te voeden!

En wij? Ik neem mijn afval altijd mee naar huis. Jij toch ook!