Broer

Nog geheel in de sfeer van Bevrijdingsdag ren ik het ‘groene tunneltje’ aan het einde van de Hommelstraat in, richting Waalbandijk. In antwoord op mijn vredelievende nadering steekt een Broer Konijn (niet dé Broer Konijn) evengoed zijn witte vlag omhoog. Broer wacht mijn komst en goede bedoelingen liever niet af maar verdwijnt met een felle spurt onder de dichte begroeiing, wat wel jammer is want ik had graag nog even met hem van gedachten gewisseld over onze Bevrijdingsdag die dit jaar voor de tweede keer samenviel met het christelijke feest van Hemelvaart (de volgende keer dat Hemelvaartsdag en Bevrijdingsdag samenvallen is pas in het jaar 2157).

Lekker joggend over de Waalbandijk, met de kou van de wind en de warmte van de zon in mijn rug, peins ik over de vlucht van Konijn. Broer zal nooit, zoals wij, van zijn aartsvijanden worden bevrijd. Sommige roofvogels en vossen beschouwen Broer Konijn en zijn uitgebreide familie nu eenmaal als een niet te versmaden delicatesse. Ik begrijp best dat het ondoenlijk is om je vijanden in een ongelijke strijd te verslaan, zelfs als je over vier poten beschikt. Wij konden onszelf immers ook niet van het Duitse juk bevrijden, daarvoor kregen wij tenslotte de hulp van onder meer Engelsen, Canadezen. Australiërs en Amerikanen. Zoiets is voor Konijn niet weggelegd. Dus, om als volk te overleven, hebben Broer Konijn en zijn consorten er tenslotte iets op gevonden. De macht van het getal! Een overdaad aan nageslacht zorgt er tegenwoordig voor dat zij niet allemaal in de maag van een vos of roofvogel eindigen. Daarnaast hebben zij hardlopen tot een levensreddende kunst verheven. Evengoed moet Broer Konijn altijd op zijn hoede zijn. Voor hem komt er dus nooit een Bevrijdingsdag, wat best een beetje zielig is. In deze stemming ontmoet ik Joop en zijn broer Harry die een opmerking maakt over mijn opengeritste truitje. De wind is inderdaad koud en omdat ik mijn jasje thuis aan de kapstok liet hangen zal ik zo meteen moeten afzien. Gehoor gevend aan het advies van de broers ga ik via de Uiterwaard terug zodat de wind minder vat op mij heeft.

de Waal: vind de daklijst van een kajuit en de antenne!

Vanmiddag kleurt Gelderland roze vanwege de Giro d’Italia. Die start in Apeldoorn met een individuele tijdrit. Terwijl ik over de Uiterwaard ren denk ik daaraan omdat we gistermiddag eventjes het gevoel hadden dat we op een voorproefje van deze wielerklassieker werden getrakteerd. We wandelden door de uiterwaarden over het noordelijke deel van dezelfde weg toen Riky mij op iets bijzonders aan de horizon wees. Aanvankelijk meende ik dat het een schip betrof, een tanker die over de Waal richting Rotterdam voer. Maar ook al bewogen de stipjes zich stroomafwaarts voor een vaartuig deden zij dat veel te snel. Toen herkende ik het. Aan de andere kant van de Waal trok een lang lint van wielrenners over de Waalbandijk richting Dodewaard, voorafgegaan door motoren met aan het einde van de onafgebroken rij nog meer motoren en enkele volgauto’s. Al die zich krommende ruggen, het was een prachtig gezicht. Hoewel ik er weinig fiducie in had, maakte ik een foto (met volledig uitgeschoven 36X Zoomlens), die mij achteraf nog meeviel. Weer thuis ontdekte ik dat wij getuige zijn geweest van de Freedom Ride, die voert langs iconische plekken gerelateerd aan de Tweede Wereldoorlog. In deze eerste editie reed Robert Geesink voorop met het bevrijdingsvuur.

Nog even terug naar Broer Konijn. Tussen hem en mij als mens zijn er meer overeenkomsten dan je zo op het eerste gezicht zou zeggen. Zo zorgden wij mensen vroeger ook voor veel nageslacht. Mijn ouders bijvoorbeeld, kregen zestien nakomelingen terwijl ik, kind van de vrede, twee ruim voldoende achtte!