Smoes

De klep van mijn pet houdt mijn brillenglazen droog, maar hagel geselt mijn oren! Ik kan wel schreeuwen ‘Het is LENTE hoor!’, maar dat helpt niet. Op mijn keerpunt tussen Ewijk en Winssen, een klein stukje oplopend met Joop en Harry, ontdek ik mijn capuchon onderwijl ik mijn handen onder mijn trui laat ontdooien. Daar komt de zon! Heerlijk! Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd voor dit hardlooprondje. Maar niet gaan zou zeker een waaromvraag hebben uitgelokt. Al jaren staat immers vast, dinsdag en vrijdag zijn mijn hardloopdagen. Tenzij…, maar Riky mag niet weten waarom ik uitgerekend op de dag voor Koningsdag niet rennen kan.

Bijna een jaar geleden belde een oude vriendin van Riky. Oud in twee opzichten; zij is de negentig gepasseerd en ze gaan al meer dan dertig jaar met elkaar om. Natuurlijk wilde ik Annemarie helpen, hoewel ik me direct realiseerde dat Riky het te veel zou vinden. Dat zei ik haar ook, waarop Annemarie laconiek reageerde: ‘Maar ik vind het hoog tijd worden!’ Daar moest ik wel mee instemmen zoals ik er ook niet onderuit kwam om mijn hulp in het diepste geheim te verlenen. Afspraken nergens noteren, niks laten rondslingeren en erop letten me niet één keer te verspreken want dat zou de verrassing bederven. Dat leverde nog een paar benauwde momenten op. Bijvoorbeeld toen ik onder een schuilnaam een afspraak met Annemarie op de kalender schreef maar Jeanne een paar dagen voordien in het ziekenhuis werd opgenomen. Omdat Riky van deze ziekenhuisopname wist – stom, ik vertelde het haar notabene zelf! – moest ik iets anders verzinnen. Het werd Cornelius in plaats van Jeanne (sorry Cor!) Thuisgekomen wilde Riky natuurlijk weten hoe het met hem was.

Maar het is gelukt; eindelijk ben ik van mijn zwijgplicht ontheven!

Annemarie heeft het kunstje geflikt! Zij legde de contacten met het gemeentehuis, de pastoor en met Astrid en Anouk van het zorgcentrum, zij beantwoordde alle vragen zover zij kon. Niet gek voor een dame die de negentig is gepasseerd! Een beetje hulp van mijn kant deed de rest. Maanden nadien, toen de autoriteiten het licht op groen hadden gezet, ging het nog bijna mis. Ter voorbereiding van de uitreiking drukte de verantwoordelijke gemeenteambtenaar op de bel van het appartement van Annemarie, die defect bleek terwijl wij onwetend van dat euvel, naar haar komst uitzagen. Ondertussen gebruikte de overheidsdienaar haar telefoon en… kreeg Riky aan de lijn. Oeps, verkeerd nummer gekozen! Maar ook dit euvel veroorzaakte geen rimpels in de stilteplas.

... maar hagel geselt mijn oren!

Het is allemaal goed gekomen. De uitnodigingen konden de deur uit. Daarmee dijde de groep zwijgers flink uit. De uitreiking en de toespraken gaan om vijf minuten voor tien in het zorgcentrum plaatsvinden. Riky heeft nog niets in de gaten: gistermorgen belden we Jesse om hem een serenade op zijn tweeënveertigste verjaardag te brengen. Aansluitend vertelde Riky onze jongste over de leuke activiteit waarbij zij mag assisteren; dat Anouk haar, vanwege het thema van de geheugentraining, heeft gevraagd haar mooiste kleding aan te trekken! Ik hoorde het aan en kon slechts met moeite de grijns van mijn gezicht vegen bij de gedachte aan morgen, aan het moment dat zij zich dit telefoongesprek herinneren zal! Afijn, er moest nog één smoes bedacht vanwege boodschappen als de bestelde taart ophalen, een mooie ruiker kopen, drankjes en lekkere hapjes voor de nazit, enzovoort.

Nu ren ik blij en ontspannen over de Waalbandijk naar huis. Als ik straks thuiskom tref ik Riky misschien nog of is zij al naar Alde Steeg. In haar mooiste outfit; argeloos op weg naar ‘schone schijn’ als Hyacinth Bucket, maar dan anders! Ik zie haar gestalte reeds voor mij op het moment dat Carol van Eert, compleet met zijn ambtsketen, haar toespreekt: “Het heeft Zijne Majesteit de koning behaagd…’

O, zij heeft het zo verdiend, mijn lief. Bijna veertig jaar vrijwilligerswerk voor school, kerk, alfabetisering, bejaarden en Zonnebloem. Altijd trouw en loyaal.

Bedankt voor jouw actie, Annemarie!