Belastingontwijking

Wereldwijd knopen overheden en particulieren de eindjes aan elkaar om niet in een financieel moeras weg te zakken. Tegelijkertijd sluizen internationale bedrijven en particulieren wereldwijd aanzienlijke winsten weg om belasting te ontwijken. Die wonderlijke tegenstelling speelt door mijn hoofd terwijl ik door de regen over de Hommelstraat ren, tot ik op een opmerkelijk trio stuit.

Drie wilde eenden waggelen opgewonden gakkend een stukje voor mij uit. Het is mij vooralsnog volstrekt onduidelijk waar zij naartoe willen; dan weer gaan zij naar links om vervolgens juist naar de rechterkant van de straat te wankelen. Vandaar opnieuw naar links, enzovoort. Het zijn stuk voor stuk prachtexemplaren. Met zo’n botergele snavel, glanzend groene kop, paarsbruine borst en niet te vergeten, dat gedistingeerde helderwitte nekbandje en die chique krul in de staartveren, kan ieder van hen gemakkelijk de eerste prijs in een schoonheidswedstrijd winnen. De woerden, want dat zijn het natuurlijk, vervelen zich echter stierlijk nu er voorlopig niet meer gevochten hoeft te worden. Ook die andere belangrijke taak, seks, is eventjes niet nodig nu hun vrouwen eieren bebroeden of piepjonge kroost verzorgen. De mannen hoeven zelfs niet na te denken over hun relatie met de belastingdienst! Kortom, ik voel met ze mee. Ik bedoel, de heren zijn dezer dagen min of meer overbodig. Evengoed winden zij zich op over mijn nadering. Het toenemend kletsende geluid van mijn voeten, die in platheid kunnen wedijveren met hun oranje zwemvoeten, jaagt hen steeds sneller op. Nog even en ze kiezen het luchtruim, denk ik, maar zover komt het niet. Het voorste mannetje krijgt het slootje naast de wei van Herman in het oog en daarmee een duidelijk doel. Zijn twee kameraden volgen blindelings. Het watertje ligt vol eendenkroos, meer dan genoeg om te slobberen en tegelijkertijd hun verveling tegen te gaan.

De Panama Papers maken de idioterie pijnlijk duidelijk: rijke mensen willen nog meer waardoor het leven voor arme mensen nog moeilijker wordt. Ik las op een of andere webpagina dat wereldwijd tweeënzestig meest bezittende miljardairs evenveel bezitten als 3,6 miljard armste. (Op deze wereld lopen momenteel 1.810 mensen rond die meer dan een miljard bezitten! Wat doe je daarmee, met een miljard euro bedoel ik?)

Een aantal rijke Nederlanders vindt dat hun bezit niet snel genoeg en onvoldoende groeit. Daarom sluizen zij hun geld door naar een belastingparadijs. Gisteravond aan tafel bij Jeroen Pauw vertelde fiscaal jurist Paul Brink schaamteloos hoe hij rijke Nederlanders helpt met het opzetten van constructies voor belastingontwijking. Brink verweerde zich door te stellen dat hij ook niet-rijke Nederlanders helpt: ‘Het loont al vanaf bedragen van vijfentwintig- tot vijftigduizend euro om een naamloze vennootschap op te richten…’ De fiscalist deed zijn best om toch vooral de legaliteit van deze vaak papieren constructies over het voetlicht te brengen, maar kon niet verhullen waar het om draait: zo weinig mogelijk belasting betalen.

Dat willen we natuurlijk allemaal, zo weinig mogelijk belasting betalen. Maar wie draait dan op voor de bekostiging van de openbare dienstverlening? Hoe worden wegen onderhouden of straatverlichting brandend gehouden en wie betaalt voor het waarborgen van de veiligheid van onze dijken, om maar een paar geldverslindende maar nuttige voorzieningen te noemen? En terwijl ik over een van de belangrijkste stukken rivierdijk ren realiseer ik mij nog meer dat deze gekkigheid moet stoppen. Maar hoe?

Ergens in ‘Waterschapsheuvel’ van Richard Adams, zegt Guldenroede: ‘Konijnen hoeven niet te vluchten. Zij kunnen elil ook verslaan als zij maar vastberaden zijn en genoeg zelfvertrouwen hebben om de strijd aan te gaan!’ Kijk, dat is nog eens ferme taal. Guldenroede laat zien hoe wij elil, in deze onze vijand belastingontwijking, kunnen bestrijden. Wij, overheden en particulieren, moeten ons wereldwijd, vastberaden en vol zelfvertrouwen, inzetten voor een eenvoudig en eerlijk belastingsysteem!