Slipper

Via de radio kreeg ik het te horen op hetzelfde moment dat ik er in de krant over las. Het gebeurt wel vaker, maar geeft altijd een bevreemdend gevoel, vooral als het om zo’n opmerkelijk bericht gaat en je bovendien aan het ontbijt zit. Samengevat komt de mededeling daarop neer dat we te vaak ten onrechte gearresteerd en vastgezet worden. Zoals mij vaker overkomt bleef dit berichtje in mijn hoofd rondzingen als een toegankelijk deuntje dat uiteindelijk vervelend wordt omdat het van geen wijken weten wil. Daardoor begon ik tamelijk onrustig aan wat een gewone maandag zou zijn.

Even terzijde. Dat bleef niet zo; de dag was nog maar een paar uurtjes onderweg toen ze bijzonder werd. Zelfs het radio/krantenbericht werd verdrongen door een levensteken van Hans, mijn jeugdvriend. Gedurende onze basisschooljaren waren we dik bevriend, Hans en ik, onafscheidelijk bijna. Daarna gingen onze wegen verschillende kanten op, kwamen weer even samen bij het schildersbedrijf waar we korte tijd collega’s waren om, nadat ik mijn lief leerde kennen, voorgoed uiteen te gaan. Daarna zagen en spraken we elkaar een enkele keer vanwege bijzondere familiegebeurtenissen. Nu kwam er plotseling een bericht dat Hans mij via Facebook zond. Daardoor kunnen we toch weer vrienden zijn, zij het digitaal en op afstand!

Vanmorgen zat het opnieuw tussen mijn oren, dat opvallende berichtje betreffende de overmatige opsluitingsdwang van de heren rechters. We worden te vaak onbillijk gearresteerd en opgesloten – duizenden mensen worden jaarlijks ten onrechte vastgezet en in het afgelopen jaar kregen zeventienduizendzeshonderd mensen een ex-gevangenenvergoeding. En nu ik langs de Waalbandijk ren waar de dijktaluds links en rechts bevolkt worden door honderden warm-gele boterbloemen afgewisseld met bleekroze pinksterbloemen, herinner ik me verschillende gevangenissen die ik aan de binnenkant zag maar waarin ik nooit opgesloten ben geweest. Niet in Hoorn, Breda, Arnhem, Nijmegen of Turnhout. Daardoor begrijp ik ook waarom dat bericht niet zomaar verdwijnen wil: ik werd nog nooit gearresteerd noch ten onrechte opgesloten terwijl de nieuwslezer over ‘we’ en ‘te vaak’ repte. Hoewel ik het wel verkeerd zal hebben verstaan mag je toch wel verwachten dat je onder dergelijke omstandigheden minstens één keer ‘Je bent er gloeiend bij!’ te horen krijgt, om vervolgens door de sterke hand te worden meegevoerd.

Gistermorgen zei ik als grap tegen Riky dat het zomaar zou kunnen gebeuren dat een van ons in de loop van de dag meegenomen wordt voor een verhoor. ‘Maar maak je niet ongerust,’ zei ik haar, ‘als dat gebeurt zal ik het televisieprogramma vanavond voor je opnemen.’
Als we in de nabije toekomst een keer van ons bed worden gelicht, al dan niet terecht, hoeven we ons over zo’n futiliteit als het eventueel missen van een televisieprogramma overigens ook al niet druk te maken. Binnenkort worden alle gevangenen immers voorzien van een tabletcomputer! En als om hun vreugde daarover te onderstrepen, hollen een paar jonge runderen met gestrekte staart naar mij toe terwijl ik rustig langs hun weide aan de Uiterwaard jog. Helaas belemmert de prikkeldraadomheining hen de doorgang zodat zij mij niet langer kunnen vergezellen (ik dacht nog een klein voordeeltje te hebben: als ik onverhoopt in het gevang word opgesloten heb ik nog altijd mijn e-reader! Om mijn tijd door te komen kan ik daarmee niet alleen eindeloos lezen maar ook contact met de buitenwereld maken, vooropgesteld dat de cel over wifi beschikt! Maar met een tablet is het natuurlijk veel gemakkelijker communiceren.)

De jongens van N.V. Nederlandse Gasunie lopen overigens ook een groot risico om opgepakt te worden, eerdaags. Zij willen de komende jaren evengoed miljarden kubieke meters gas oppompen ondanks de huizen in Groningen op instorten staan. Zij komen er waarschijnlijk niet zo genadig af dan minister Ronald Plasterk. Hij moest voor de rechtbank verschijnen maar ondanks zijn slipper via Twitter mocht hij na verhoor weer naar huis.