'Hoortoneel'

Al een aantal weken word ik op het stukje Waalbandijk tussen de Loenensche Wel en het bos rond Slot Doddendael, over een afstand van ongeveer driehonderd meter, muzikaal begeleid. Best lekker tijdens het joggen. Als de zon schijnt doen de artiesten nog meer hun best en is het niet moeilijk mij te verbeelden dat ik langs een soort van schouwtoneel ren maar dan een uitsluitend bedoeld voor het gehoor. Een langgerekt ‘hoortoneel’ dus. Vandaag, notabene de eerste dag van de meteorologische lente, heeft de zon nauwelijks kracht om door de dunne bewolking te dringen en is het bovendien behoorlijk kouder dan tijdens voorgaande winterse hardlooprondjes, zodat ik mij afvraag of ze er vandaag wel zin in hebben.

 Terwijl ik over de Waalbandijk ren, in de hoop op een herhaling van voorgaande keren, ben ik bang dat de artiesten het zullen laten afweten. Maar als ik het bewuste stukje dijk nader hoor ik in de verte het slagwerk van een van de vaste muzikanten. Ik ben daar vooral blij mee omdat we op deze dag Nationale Complimentendag vieren. Dat geeft mij de mogelijkheid om deze bijzondere kunstenaars te bedanken voor hun bezielende optreden. Een van de zes tips voor het maken van een waarderende opmerking luidt: Complimenteer iemand persoonlijk, want een complimentje aan een groep, hoe goed ook bedoeld, komt bij niemand persoonlijk aan. Klinkt logisch, maar hoe doe je dat in mijn geval? Hoe vertel ik aan deze bijzonder ijverige specht dat het ritme van zijn hameren zo geweldig goed samenvalt met de passen die ik zet? En dat niet alleen vandaag, maar al die voorgaande keren! Ergens dieper in het bos vult een zanglijster, ook vaste gast, de pauze van de specht op met helder gefloten tonen die hij drie keer herhaalt, om na een korte pauze te vervolgen met drie rollers die klinken alsof hij een opgewonden scheidsrechter imiteert. Dan valt de specht weer in. Of is het een ander, een die op een hardere houtsoort slaat? De slagwerker krijgt versterking van een melodieus zingende merelman – en hoor ik daar ook een aantal spreeuwen op de achtergrond? Hoe vind ik deze afzonderlijke performers in dit ruige stukje bos zodat ik hen persoonlijk een pluim kan geven voor dit uitzonderlijke optreden?

Verderop, aan het einde van het ‘hoortoneel’, krijg ik het nog moeilijker. Uit de hoge bomen laat een groep mussen zich achter elkaar vallen om sierlijk en blijmoedig babbelend neer te strijken op het asfalt van de Brugstraat. Meer dan vijftig bolletjes veren stuiteren opgewonden over de straat, sluiten het concert af met hun langaanhoudend, vrolijk kwetterend en optimistisch stemmend slotakkoord. Ik bedank de groep en alle solisten met een denkbeeldige reverence.

Op de hoogte van de woonboot van Klaartje word ik gewezen op een andere mogelijkheid om iemand persoonlijk te waarderen. De geparkeerde auto is gebruikt als drager van een ‘hartelijk compliment’. De vorst van deze nacht heeft de ruiten met een dun maar stevig laagje ijs bedekt. Iemand, Klaartje’ bewonderaar waarschijnlijk, heeft met behulp van een ijskrabber, op de voorruit twee raam-opvullende harten gevormd, eenzelfde hart op ieder van de zijruiten en op de achterruit een tekst in kapitalen die ik echter niet lezen kan.

Nog vrolijker dan ik vanwege het vogelconcert al was, vervolg ik mijn hardlooprondje.

Wie ik vandaag géén compliment ga geven, groepsgewijze noch individueel, is HEMA. Zij hebben mij een kunstje geflikt. Zij zijn in alle stilte in zee gegaan met een nieuwe softwareleverancier voor hun fotoproducten. Als gevolg daarvan ben ik de digitale bestanden van vier fotoboeken kwijt. Bij HEMA zal men wel redeneren dat ik tevreden was over hun product. Dat is waar, het had erger gekund zoals die moeder die aan meerdere fotoboeken werkte teneinde die bij gelegenheid van hun eenentwintigste verjaardag aan haar dochters te geven. Ondanks vele dagen werk staat zij echt met lege handen.

Nationale Complimentendag? Oké, maar waardering moet worden verdiend!