Traplopen

Binnenkort ontvang ik ‘Warmte’, de eersteling van Thijs Vos. Dat is mij beloofd door Rieky, zijn zus. Paaszaterdag stond ik voor de Aldi en op het punt met bijna volle fietstassen weg te fietsen, toen Rieky, die ook mijn ex-collega is, mij aansprak. Zij brengt het boek van haar broer voor mij mee. Terwijl ik langs mijn dierbare rivierenlandschap ren, bijna recht tegen de verkillende wind in, denk ik daar weer aan vanwege het voorpagina-artikel ‘Huis voor senior is snel schaars’ in de Gelderlander van deze morgen.

Vorige week woensdag was de presentatie van Thijs’ eerste boek in aanwezigheid van Drutens burgemeester. Daar had ik graag bij willen zijn. Niet zozeer vanwege de burgemeester maar vanwege Thijs die ik sowieso een warm hart toedraag vanaf de tijd dat we tijdens een opleiding geregeld samen optrokken. Ik werd echter verwacht bij een bespreking van de nationale Zonnebloemvereniging over de Interne Financiering. Die bijeenkomst had overigens voor mij meer weg van een reünie, maar dat terzijde. Sinds Thijs een column verzorgt in de Maas en Waler, een van de twee wijkkranten die wekelijks op onze deurmat valt, ben ik een van zijn trouwe lezers.

In zijn laatste stukje ‘De Trap’ komt Thijs op voor een honderdjarige oma die vanwege een heupoperatie haar trap niet meer kan nemen. Dat schreeuwt om een aangepaste woning die als het ware voor haar en haar zesennegentigjarige echtgenoot klaarstaat, maar een paar losse centen duurder is, achtenzestig om precies te zijn, dan hun toets-inkomen toelaat: de gemeenteambtenaar maakt het zich gemakkelijk, het stempel ‘Afgewezen’ is snel geplaatst!

Toch ben ik blij met de trappen in ons huis!

Toegegeven, als je geen ‘lucht’ meer hebt, of gehandicapt bent waardoor traplopen nauwelijks mogelijk is ja, dan is de trap een onding, een belemmering. De trap maakt je badkamer dan bijna onbereikbaar, slapengaan stel je zo lang mogelijk uit, de trap is spelbreker als je liefdesnestje schier onbereikbaar lijkt. En dat onding krijgt zelfs onmetelijke proporties als je naast je fysieke gebreken van overheden of zorgverzekeringen afhankelijk bent. Of het zo blijft dat weet ik natuurlijk niet, maar ik ben blij met onze trappen, wij zijn blij dat we meerdere keren per dag dit eenvoudige fitnessapparaat tot onze beschikking hebben, dat we ongemerkt ons bewegingsapparaat oefenen telkens als wij de trap nemen.

Er was een tijd dat we uitzagen naar een gerieflijk appartement, een mét terras of een flink balkon welteverstaan. Het beeld dat we alles gelijkvloers kunnen bereiken, geen last ondervinden van een tuin, schutting en schuur, leek een poosje zeer aantrekkelijk. Het probleem zat hem echter in ‘…mét terras of een flink balkon…’. De appartementen die hieraan voldeden waren voor ons te duur: we wilden ook graag onbezorgd leven! Zo besloten we tenslotte om ons huis danig te laten verbouwen. Sindsdien past het ons beter en als traplopen te moeilijk wordt kan een traplift uitkomst bieden.

Tijdens onze korte zoektocht naar een geschikt appartement realiseerden we ons niet dat we onze trappen zouden gaan missen. Veel ouderen om ons heen die hun appartementenplan inmiddels wel verwezenlijkten, ervaren dat hun conditie vermindert omdat alles gelijkvloers bereikbaar is. Zij missen het traplopen. Natuurlijk, zij kunnen gaan fietsen, wandelen of zelfs hardlopen. Desnoods geregeld naar een sportschool gaan. Maar dat staat niet in verhouding tot dagelijks traplopen waarmee je als vanzelf je conditie onderhoudt!

Bouw meer seniorenappartementen, betoogt Thijs Vos in ‘De Trap’. Ik ben het van harte met hem eens en wij worden daarin gesteund door het voorpagina-artikel waarin je kunt lezen dat vrijwel alle kleinere (minder dan 100.000 inwoners) gemeenten in Nederland in 2020 over te weinig woonruimten beschikken, die volledig ‘seniorproof’ zijn. Maar houdt de trap in ere zo lang je dat kunt!