Lunchtrommeltje

Heerlijk om vroeg in de morgen te gaan rennen, compleet met een kauwgum kauwende Maxima, verbeeld door het frontartikeltje van de Gelderlander, over het flitsbezoek van ons frisse koningspaar aan onze provincie.

Rennend op de Waalbandijk, met mijn gedachten bij de kauwgum van Maxima – zou het Bazooka zijn geweest, of bestaat dat niet meer? –, vestigen de dartele sprongen van het beigebruine ponyveulen mijn aandacht op de witte vlek dat zijn linkerflank opvallend tekent: het lijkt op de landkaart van Italië, maar dan zonder Puglia, de provincie die de hak van de Italiaanse laars vormt (zie ook ‘Doorkijkje’).

Onder de Tacitusbrug beklimmen twee gehelmde mannen de houten trap die bovenop een container is geplaatst en hen binnen de krochten van het oude brugdeel voert. Onderwijl knopen zij hun oranje hesjes dicht…

Vorige week vrijdag, het is laat in de middag: een aantal werknemers verlaat het met hoge hekken begrensde werkterrein. Zij lopen keurig in ganzenpas achter elkaar in de richting van enkele personeelsbusjes, terwijl ik onder de brug door ren. In hun loop is opluchting; zij betreden overduidelijk een vrij weekeinde.
Ieder van hen is voorzien van een koelbox. De functie van de boxen is als van een lunchtrommeltje, bovenmaats, dat wel. In mijn jaren als huisschilder bestond de lunch uit een paar boterhammen en een thermosfles koffie (zachtgroen, weet ik nog, die fles, en voorzien van een beige drinkbeker. In 1963 aangeschaft bij Taconis in Opmeer. Flinke kostenpost voor die tijd!) Voor mijn sobere tussen-de-middag-maaltijden was geen koeling nodig, laat staan een box. Een restant van de pastaschotel?; fruit?; een zachtgekookt eitje?; plak chocoladecake?; potje roomyoghurt? Ben je gek, je bedacht zulks niet!

Ik herinner mij een lunchpauze in een bouwkeet. Dat was in Heerhugowaard, in een van de eerste nieuwbouwwijken. Een timmerman opende zijn trommeltje, argeloos. Naast een paar zorgvuldig belegde boterhammen een zakje gevuld met de partjes van een geschilde sinaasappel: de jongen was pas getrouwd! Dikke pret natuurlijk, maar dit terzijde.

Deze kerels zijn zojuist afgelost. Het werk in het binnenste van de Tacitusbrug, onder het wegdek van het oude deel daarvan, gaat ononderbroken door teneinde de brug weer voldoende sterk te maken om het intensieve verkeer veilig de Waal over te laten steken (je moet er niet aan denken dat zo’n zwaarbelaste verkeersbrug instort, zoals onlangs gebeurde met de brug in de autosnelweg Seattle-Vancouver. Daar vielen geen gewonden, hier zouden dat er tientallen zijn. Ik huiver bij het afdraaien van mijn gedachtefilmpje met daarin vallende auto’s die in het snelstromende water verdwijnen, samen met de verbrokkelende brug, één raakt vol het toevallig passerend tankerschip…)

Aanvankelijk let ik niet op de mannen tot een van hen mij groet terwijl ik de groep passeer. Als ik mij omwend teneinde de groet te beantwoorden bemerk ik mijn vergissing: ‘n vent achter in de rij, lang, breedgeschouderd, ongeschoren vierkante kop, riep iets onverstaanbaars naar zijn voorste collega. Hij ziet dat ik mij naar hem omkeer, weet op datzelfde moment dat dit in reactie is op zijn roep en eventjes is er gêne die ons verbindt. Om mijn verlegenheid te maskeren zet ik een paar passen in zijn richting: “Mag ik u iets vragen?”
Zijn antwoord wacht ik niet af: “Hoe is het daarboven, hoe is het om uren achtereen in die donkere ruimte te werken?”
Ik kom er niet meer toe om te vragen naar het verschil, nu er niet langer verkeer over het wegdek voortraast en de brug niet meer voelbaar golft. Het antwoord van de man is onverstaanbaar. Waarschijnlijk Pools. Hij kijkt hulpzoekend naar zijn collega’s. Ik volg zijn blik en zie dat we niet verder komen, hef mijn handen verontschuldigend en wens de mannen een prettig weekeinde.

Terwijl ik mij hardlopend van hen verwijder voel ik hun ogen in mijn rug prikken.