Bewaren

Bij een van de woningen aan de Tempelstraat worden spullen in een bestelwagen gebracht. Ruw, zodat het duidelijk gaat om dingen die er niet meer toe doen. Opruimen! Zoals Riky en ik onze zolder proberen op te ruimen.

Proberen, want dingen wegdoen is lastig terwijl we weten dat er reeds lang geleden een einde aan het gebruik is gekomen. Aan alles komt een einde. Allicht!

Tussen weten en ervaren, tussen weten en aanvaarden, zit echter een groot verschil. Verstand versus gevoel. Je verstand zegt: je moet gaan, morgen moet je weer vroeg op, je kent jouw eigen behoefte aan slaap toch? Dus? Je gevoel gaat er tegenin en zeurt: maar het is nog zo gezellig, hé, we zitten net zo lekker te kletsen en dat ene verhaal moet toch ook nog verteld? Uiteindelijk verlaat je die knusheid. Vanzelfsprekend. Aan alles komt een einde.

Natuurlijk, dingen blijven niet eeuwig: die tijdschriften zal ik waarschijnlijk nooit meer lezen, ook die sigarenbandjes verzamelingen, daar doe ik nooit meer iets mee. Zelfs die prachtige spiegelreflexcamera zal ik nooit meer gebruiken!

Echter, die tijdschriften staan boordevol interessante artikelen en foto’s. Inderdaad, en dat alles is op internet te vinden. Het is 2013, even Googelen Simon!
Toch, die sigarenbandjes, zij herinneren mij aan het plezier van het verzamelen. Ik herinner mij prachtige sinaasappelmerken op vloeipapier, zilver en goud, alleen al het gladstrijken ervan! Ik voel het onder mijn handen, zit aan de keukentafel van mijn jeugd, terwijl ik hier op de dijk ren! Waar zijn die gebleven?

Terwijl ik op de dijk ren! Nu pas zie ik dat de boterbloemen zich naar de zon richten, en naar mij. Ik kijk in honderdduizenden en meer glanzend gele bloemkelken. Graag verbeeld ik mij dat ik hun stralende warmte voel! Dergelijk natuurschoon blijft gelukkig, voorlopig toch, zolang wij er nog zijn.

Sigarenbandjes! Soms kon ik niet wachten tot pa zijn bolknak eindelijk zover had opgerookt dat het vuur het bandje bedreigde, eerder wilde hij het er niet afschuiven, tenzij ik hem er lief om vroeg: ‘asteblief pa!’ En hoe vaak klopte ik op de deur van die stokoude kerel, voor wie ik wel eens een zakje pruimtabak mocht halen bij Loos of Vlaar? Hij rookte speciale sigaren. O ja, en ome Sieme: hij kocht soms andere merken, alleen omdat ik hem er om vroeg! Wat was ik blij met nog onbekende bandjes, en dan nog met het lege doosje erbij! Helemaal waar. Zo was het. Herinneringen blijven! Zelfs als die verzamelingen niet langer in huis zijn: wellicht zijn er mensen die er nog iets mee doen! Via internet kun je hen bereiken!

Maar die camera, daarvoor heb ik lang gespaard! En van Riky kreeg ik een setje tussenringen zodat ik macro-opnamen kon maken. Wat was ik daar blij mee! O ja, fotorolletjes, daar kun je nog best aan komen hoor, het zal niet goedkoop zijn. En ontwikkelen lukt ook! Maar omslachtig hé! En hoe zit het met je ogen? Je kon toch niet meer scherpstellen? Nou dan!

Ik weet het, aan alles komt een einde, zelfs aan het leven! Vandaag namen we afscheid van een bijzondere vrouw, hebben we dag tegen Bets gezegd en hoorden we Bets in onze herinnering antwoorden: ‘Bedankt, het is goed zo. We blijven maar zeggen: Tot Ziens!’
Zo’n buitengewoon mens als Bets kom je niet vaak tegen, een die zich ondanks haar ernstige ziekte opgewekt toonde, altijd geïnteresseerd was in jouw welzijn, steeds gastvrij wilde zijn. Een opmerkelijke vrouw, zeldzame bloem, die tevreden overleed  in het Bijna Thuis Huis in Druten, omringd door warmte die zij gewoon was te schenken aan ieder die haar gezelschap hield. Dezelfde warmte die voelbaar was in de kerk. Deze morgen.

Aan alles komt een einde, zelfs aan het leven. Ik moet dus iets doen met mijn overbodige dingen. Eindeloos bewaren is daarbij geen optie. Zo Simon, dit is een goed begin.