Oud-spraak

Onbarmhartig uitgesmeerd op het asfalt van de Hommelstraat. Twee ratten voor altijd verenigd in het moment van hun overgang. Zij hebben het niet gehaald, de overkant van de weg of waarheen zij ook op weg waren. Ik vertrouw erop dat ik het wel ga halen.

Zij zijn slachtoffers van het verkeer. Uit hun houding is te zien dat er iets zwaars over hen heen is gewalst: zij zijn volledig geplet, liggen zij aan zij, met hun neuzen in dezelfde richting en hun lijkjes zijn, waarschijnlijk gedurende de afgelopen nacht bevroren. Je ziet het niet vaak, twee dierlijke verkeersslachtoffers van dezelfde soort. Daarover peins ik terwijl ik mijn hardlooprondje richting Waalbandijk, Tacitusbrug en uiterwaard vervolg. Waarnaartoe waren zij op weg? In welke relatie stonden zij ten opzichte van elkaar? Hebben zij hun dood zien aankomen? Vragen die niet waarheidsgetrouw zijn te beantwoorden. Er zit niets anders op, ik kan slechts mijn eigen waarheid scheppen.

Zij voelden zich paria’s in de gemeenschap waarin zij waren opgegroeid, die zij zelf het volk noemden of eenvoudig de troep, hoewel niet alle volwassen dieren dat op prijs stelden. Zij werden verschoppelingen toen zij zondigden tegen de heiligste van de heilige regels. Om die reden ondernamen zij hun reis.
Vrijheid is een groot goed voor het volk mits men zich aan de geloofsregels houdt. Die zijn niet streng, die regels. Er is er eigenlijk maar een die, op straffe van een gruwelijke dood, niet overtreden mag worden: geen enkel vrouwtje mag zich zonder toestemming laten bezwangeren en geen enkel mannetje mag ongevraagd de liefde bedrijven. Slechts de Gravida, de eminente leidster, mag ieder mannetje dat zij geschikt acht kiezen als de vader voor een nieuwe stam, dan wel toewijzen aan een van de geëigende vrouwtjes. De huidige Gravida was in deze positie gekomen vanaf het moment dat zij het zwaarste vrouwtje werd. Haar voorgangster werd bij die gelegenheid gedood evenals diens jongste stamgroep. Even terzijde: een zwaarwichtig vrouwtje worden is een zeer moeilijke opgave: steeds als een ander vrouwtje het gewicht van de heersende Gravida dreigt te overschrijden, neemt het gewicht van de eminente leidster toe.
Ons paar had al twee keer een vruchtbaarheidsperiode in onthouding doorgemaakt toen zij geruchten hoorden. Ene Marten Leo King verkondigt opvattingen waarin het opgelegde celibaat, alsook de voorrechten van de Gravida, ontkracht worden. Hij zou ergens ‘over de grote plas’ wonen.  Toen zij voor de derde keer vruchtbaar werd proefden zij stiekem de liefdesdaad. De volgende dag voelde zij al veranderingen in haar lichaam en de tweede dag werden haar spenen merkbaar langer en dikker. Zij konden niet blijven. Die grote plas, die zou ergens in het oosten te vinden zijn.
Als zij van onze soort waren geweest hadden wij hen emigranten genoemd, vluchtelingen of backpackers wellicht. Gisteren, vroeg in de avond, op hun derde reisdag, bereikte het paar de restanten van de kersenboomgaard, die in hun oud-spraak de Alde Kriekenbongerd wordt genoemd. Daar, aan de uiterste rand en over bulten korzelig bevroren sneeuw, lag een smal langgerekt watertje. Niet de grote plas, stelden ze teleurgesteld vast. Krabbelend over het ijs bereikten ze de overkant en vonden een strak en oneindig lang, dor en kaal, onnatuurlijk ruikend vlak. Hij stelde haar gerust. ‘We moeten rennen, zo snel we kunnen, dan is het spoedig achter de rug!’ En zo deden zij.
Bijna halverwege doemden van links twee vurige ogen op. Verbijstert richten zij zich op en staarden naar dit fenomeen. Haar laatste gedachten gingen uit naar de verboden vrucht van haar schoot.

Zij hebben het niet gehaald, hoewel ze een andere vrijheid vonden dan zij hadden verwacht.

Mijn vertrouwen in de goede afloop was terecht, ik heb het gehaald.

Om een uur moest ik me in het ziekenhuis melden. Tweeëneenhalf uur later toonde dokter Ye, de oogchirurg, zich tevreden over haar werk. En nu ik deze laatste zinnen schrijf zie ik weer kleur en contouren, zij het nog vaag.