Inpakken

Sommige bewoners van deze planeet hebben vreemde gewoonten ontwikkeld om zich voort te planten, anderen doen het op de gebruikelijke manier maar hebben afwijkende opvattingen over seksualiteit. Daarover peins ik terwijl ik hier over de Waalbandijk ren op de laatste hardloop dag voor mij persoonlijk, de laatste in 2016 bedoel ik.

Het is vijf graden onder nul en de zon die net is opgekomen veroorzaakt een zachtroze band langs de horizon maar nog geen merkbare warmte. Nadenken over voortplanting heeft overigens niets met deze lage temperatuur te maken en, in spijt van de roze verkleuring rondom aan de horizon, ook niet met het moment van de dag. Alles in mijn omgeving dat zich maar enigszins uitstrekt is berijpt, stram en stijf bevroren, zodat er niets is dat mij aan seks doet denken, voor zover ik dat tenminste zien kan want wie weet wat zich afspeelt daar, diep onder dat verse molshoopje! Nee, ik denk aan seks vanwege het programma van Jeroen Pauw, gisteravond op de televisie, ‘5 jaar later’ met Heleen van Royen. Volgens schrijfster Van Royen ‘moet iemand het doen’ waar Jeroen Pauw zich, met ons, afvraagt waarom je zoveel van jezelf blootgeeft. Het gaat dan over haar project ‘Selfmade’, een boek met daarin een selectie weinig verhullende selfies die zij gedurende de afgelopen jaren maakte met behulp van haar mobiel, spiegels en webcam. Net zo obsessief als het vastleggen in fotografische beelden van haar lichaam, haar stemming en haar seksualiteit, verzamelt de schrijfster Heleen materiaal voor haar (autobiografische) romans: direct na de daad, bij wijze van spreken nog op de rand van de liefdessponde, legt zij nauwkeurig in aantekeningen vast welke handelingen het precies zijn geweest die haar naar haar hoogtepunt voerden. Ik zag in Heleen van Royen iemand die er seksueel genoegen in schept om zichzelf bloot te geven, een exhibitioniste dus, meer nog dan een schrijfster of grafisch kunstenaar.

Is dat erg? Helemaal niet. Ik ben heus geen verzuurde bejaarde die een ander geen pleziertje gunt. Integendeel. Als Heleen er genoegen in schept om haar lichaam en seksualiteit in beeld te brengen en er ook nog flink aan kan verdienen, prima, maar doe dat dan niet onder het motto: ‘omdat iemand het verhaal vertellen moet!’
Het is wel een beetje vreemd, vind ik, dat je als volwassene nog steeds de behoefte hebt om je geslachtsdelen fotografisch te onderzoeken. Dat past meer bij de pubertijd, lijkt mij. Ook dat is geen probleem, nogmaals, ieder zijn pleziertje, maar dat het resultaat daarvan ook nog vol in beeld moet worden gebracht in een programma als dat van Pauw, dat is wel een heel ander punt.

Iemand die wel eerlijk uitkomt voor wat hem drijft is meneer Pisaurina Mira. De vrouw van meneer Mira houdt van bondage. Hij benadert zijn geliefde zo stil dat zij hem niet hoort naderen. Dan, op het moment suprême, wikkelt hij haar razendsnel in stevige zijde, brengt zijn penis in stelling – hij zou het zijn pedipalp noemen – en loost zijn sperma.
Voor Pisaurina en zijn eega is er geen ruimte om na de daad zorgvuldig aantekeningen te maken. Voor hem is het meer een kwestie van inpakken en wegwezen. Want is hij te langzaam of ligt zijn vrouwtje niet stevig genoeg in haar boeien, dan zuigt zij hem leeg zoals zij met alle insecten doet die zich in haar web wagen. Maar ja, meneer Mira is dan ook een spin. En bij spinnen liggen de zaken nu eenmaal minder ingewikkeld dan bij mensen!

Wat ik mij nu afvraag, na het verhaal van Heleen en Pisaurina, is of sadomasochistische activiteiten zoals bondage, een overblijfsel zijn uit het verleden. Zijn dergelijke psychische voorkeuren via evolutionele selectie bij ons blijven hangen? Wel jammer dat ik het niet aan meneer Darwin vragen kan.

Evengoed ben ik benieuwd wat 2017 ons brengen zal!