Toeval

Ondanks het gezellige Zonnebloemuitstapje was Mien erg verdrietig toen zij pas na thuiskomst bemerkte dat het handige boodschappenmandje waarmee zij haar rollator had uitgerust, niet met haar meegekomen was. Vooral toen het ook nog eens onvindbaar bleek. De vrijwilligers die het uitstapje hadden georganiseerd, deden er alles aan om dat handige ding voor haar terug te vinden. Niets. Ook de chauffeur van het taxibusje kon het donkerrode gazen mandje niet vinden en bij de zorgboerderij, waar Mien samen met andere deelnemers en vrijwilligers een aantal uurtjes had doorgebracht, vond men het ook niet.

Ik word daaraan herinnert, en aan een ander verloren goed, nu ik hier op de Kloosterstraat langs een slordig op de stoep geparkeerde scooter ren. Wie laat zo’n ding op dit vroege uur zo achter? Dat is toch vragen om moeilijkheden? Dat kan ik van Mien niet zeggen, dat zij slordig is bedoel ik, en om moeilijkheden vraagt zij al helemaal niet. Om eerlijk te zijn is slordigheid iets dat ik wel in mijn gedrag herken. Hoe ik me ook voorneem het de volgende keer anders te doen, af en toe loop ik toch tegen mijn eigen lamp, als je begrijpt wat ik bedoel.

Een aantal weken voordat Mien haar rollatormandje miste, was ik mijn huissleutel kwijt. Dat ontdekte ik op een zondagavond toen ik wilde afsluiten voor de nacht. Een grove zoektocht in de huiskamer en in mijn jas- en broekzakken brachten het vermaledijde ding niet tevoorschijn. In bed gingen we nog onze gangen na: ik wist zeker dat ik mijn sleutel had gebruikt toen we na onze zondagmiddagwandeling thuiskwamen. Daarna hadden we het huis niet meer verlaten. Kortom, het moest in huis te vinden zijn.
De andere dag zetten we samen de zoektocht naar mijn huissleutel voort. Het moest gemakkelijk gevonden kunnen worden omdat aan mijn huissleutelring ook een Zwitsers zakmesje hangt. Rood, het kleinst verkrijgbare model, korter zelfs dan de huissleutel, en evengoed compleet met schaar, nagelvijl annex schroevendraaier, pincet en tandenstoker. Een handig dingetje waar ik regelmatig gebruik van maak.

Die maandag vonden we het niet. Ook niet de daaropvolgende dagen en weken. Gelukkig hadden we nog een reservesleutel, maar ik miste mijn zakmesje. Ik herinner me nog goed dat ik het kocht. Dat was kort nadat mijn werkplek naar Ewijk verhuisde, zodat ik het al langer dan vijftien jaar in een rechterbroekzak bij me droeg. O, ik geloofde nog steeds dat ik het zou vinden, maar langer wachten lukte niet. Met behulp van een internetwinkel kreeg ik een vervangend exemplaar. Precies hetzelfde model.

Eind november ontving ik een mail van Netty. Het mandje van Mien is terecht! Een thuishulp van een andere Zonnebloemdeelneemster kreeg de rollator niet uitgeklap omdat het mandje van Mien ertussen geklemd zat. Slordigheidje van de taxibuschauffeur! Deze thuiswerkster had gehoord van de tegenslag van Mien en zo kwam het mandje weer in haar gelukkige bezit.

Het was alsof er niets was veranderd. Mien had haar mandje en ik weer een huissleutel voorzien van een Zwitsers zakmesje. Pakjesavond kwam en daarmee steevast: ‘Opa, help je even met jouw mesje?’ Evengoed speurde ik nog regelmatig op plaatsen waarvan ik dacht dat ik er nog niet zocht. Ik zocht nog aan de vooravond van kerstavond! Toen, op de morgen van kerstavond, ik zat midden in een artikel over de werking van onze hersenen, merkte Riky op: ‘Wat zit er een grote kier tussen jouw zitting en de rugleuning!’

Inderdaad de rechtse punt van de zitting van mijn stoel, model Taxi, sloot niet langer strak tegen de rugleuning. Een mankement aan de bevestiging, net nu we kerstvisite krijgen, dacht ik nog voordat ik iets in de spleet zag glinsteren. Vast een oorbel van Riky! Dan zie ik het goed. Met de hulp van een vleesvork hengel ik het dingetje tevoorschijn.

Dit keer geen slordigheidje maar dom toeval waardoor mijn huissleutelring zich onopgemerkt kon verstoppen, compleet met zakmes!