Insteken

Verbazing en bewondering strijden in mij om de voorrang op het moment dat ik langs het huis van Rie ren. Verbazing om het moment van verschijnen, bewondering om de tere schoonheid van de sneeuwklokjes die in de voortuin van Rie hun kopjes oprichten in het opkomende licht van deze nieuwe dag. Zo vroeg in het jaar is hun tijd nog niet gekomen, zou je zeggen, het jaargetijde dat wij voorjaar noemen nog ver weg. Deze lentebodes hanteren echter hun eigen kalender. Hoe dan ook, het zien van deze gevoelige bloempjes geeft mij een alles overspoelend gevoel van vreugde. Verbazingwekkend, alweer, dat zoiets eenvoudigs als een bed met maagdelijk witte bloemen zo’n heerlijk euforisch gevoel kan opwekken, ook al is dat voor een korte tijd want helaas, terwijl ik verder ren ebt het alweer weg.

Dat heb ik soms, dat ik overstroomd word door een gevoel dat alles klopt. Het voelt als liefde maar is toch niet helemaal hetzelfde. Dit gevoel gaat dieper en is zo vluchtig als het aangename aroma van een goed glas rode wijn: ze verdwijnt met de laatste druppels uit je glas. Hoe hard ik ook mijn best doe, vasthouden kan ik haar niet en de herinnering eraan haalt het niet bij het moment. De voorlaatste keer dat ik door zo’n geluksgevoel werd overvallen vond gistermiddag plaats. Dit was de aanleiding:

Nadat Riky Sofie van school had opgehaald dronken we samen thee, waarna ik verder ging met mijn vrijwilligerswerk (een uitnodiging maken voor een activiteit van de Zonnebloemafdeling.) Van beneden riep Riky dat zij met Sofie naar Zeeman ging om breiwol te kopen en even later liet zij weten dat ze weer thuis waren. Ik wist niet dat onze kleindochter zo graag wilde leren breien. Een vaardigheid die tegenwoordig niet meer op school wordt aangeleerd en die haar moeder ook niet bezit. Riky beheerst voldoende

...zag ik Sofie geconcentreerd naar haar breiwerk kijken...

basisvaardigheid zodat zij zich voornam het Sofie te leren. Blijkbaar was dat tijdstip aangebroken en spraken zij af om een shawl voor de pop te breien. Na verloop van tijd kwam ik beneden en vond hen met het breiwerkje op de bank. Sofie keek opgetogen op van haar werk en liet mij trots de nieuwe breinaalden en een grote bol zachte wol zien: “Die mocht ik zelf uitkiezen, opa!”

Terwijl ik nog een kopje thee inschonk hoorde ik Riky zeggen: “Voorzichtig insteken hoor!” En direct daarop, terwijl ik bedacht om een foto van dit moment te maken: “Maak er even een foto van!”

Dat hebben we wel vaker, dat we op bijna hetzelfde moment hetzelfde bedenken, maar dat terzijde. Toen, terwijl ik een goede uitsnede in het beeldscherm probeerde te vinden, overkwam mij weer zo’n geluksgevoel. In het beeldscherm zag ik Sofie geconcentreerd naar haar breiwerkje kijken toen het over mij kwam, toen alles samenkwam en een heerlijk gevoel van vreugde door mij heen stroomde dat weer verdween nadat ik op de sluiter van de camera drukte. Weg! Alsof ik een schakelaar overhaalde! En het kwam niet meer terug, ook niet toen ik mijn camera opnieuw in stelling bracht.

Rennend over de Waalbandijk probeer ik vat te krijgen op dit fenomeen, maar het lukt mij niet te achterhalen wat het precies is dat dit gevoel veroorzaakt. Wel herinner ik mij een ander moment. Ik ben met mijn moeder in de keuken. Alleen wij tweeën, wat op zichzelf al uitzonderlijk is. En terwijl ik door het keukenraam naar buiten kijk, naar de rijen bessenstruiken en de tuin van Jaap daarachter, vertelt Moe mij dat ik binnenkort naar school mag. De regendruppels die ik als tranen langs het keukenraam zie glijden staan in fel contrast met het gevoel van geluk dat mij doorstroomt!