Logeren

Verborgen door hoog opgeschoten maïs aan de ene – en riet aan de andere kant van de Hommelstraat, word ik een kortstondig moment teruggeplaatst naar de tuinderij aan de Zomerdijk. Van het wieden van onafzienbare rijen koolplanten heb ik al een poosje tabak, dus heb ik mij verscholen tussen de begroeiing langs de oever van de Groote Sloot. Starend in het water waaruit enkele dagen daarvoor een vette paling was gekropen. Het beest zat in de rieten mand waarin de tuinbaas de aanzuigkop van de besproeiingsinstallatie had gestoken. Er zit veel meer paling in deze sloot. Ik weet dat aal zich in de blubber op de bodem van de sloot ophoudt, dat ik die niet te zien zal krijgen, evengoed probeer ik er een te vinden. Als dat zou gebeuren, als ik toch zomaar een vette paling zou zien zwemmen! Stekelbaarsjes en voorntjes, te klein om te vangen, dat is alles wat ik zie. Eigenlijk doe ik hetzelfde als die paling, me verstoppen zodat mijn baas me niet ziet, zodat ik even verlost ben van het uittrekken van onkruid, even niet hoeft voort te kruipen over de harde klei.

      Waarom herinner ik mij deze kleine gebeurtenis? Schaamte? Misschien, maar dat is volgens mij een te groot woord. Ik weet niet meer of ik ontevreden was over mijn gedrag. Ook al werd ik niet betrapt, evengoed nam ik mij voor niet meer zo kinderachtig te doen.

      Toen was ik dertien jaar.

      Nu, vijfenvijftig jaar later, ren ik over de Waalbandijk en denk ik dat ik weet waarom die herinnering zopas boven kwam drijven. Het is vanwege Snuf! Hij gaat over een paar uurtjes weer terug naar zijn eigen baasje. Aan ruim veertien dagen logeren komt een einde.

      Laatst vertelde ik iemand over deze logeerpartij. “Ik vind cavia’s maar saai!” was zijn reactie, “Wat moet je met zo’n beest?” Wat je met zo’n beest moet is echter niet de juiste vraag. Het gaat om Koen! Koen zorgt voor Snuf. Hij geeft dat beestje liefde. Hij kan zich met hem terugtrekken, hem vertroetelen, verhalen vertellen, zich verbeelden dat Snuf hem begrijpt en dat hij weet wat er in dat diertje om gaat. Dat is wat Koen van Snuf krijgt. Helaas voor Koen en Snuf kon Snuf niet mee op vakantie. Logeren dus!

      Vind ik Snuf saai?

      Het is waar, als Snuf zijn buikje heeft rond gevreten gaat hij er eens goed voor liggen om lekker uit te buiken! Daarmee laat de cavia ons precies zien waar het bij ons aan schort. Wij zouden er ook goed aan doen om na elke maaltijd een poosje te rusten, maar dat terzijde. Dan komt Snuf weer tot leven. En hoewel hij voortdurend speciaal droogvoer, water en gemengd hooi tot zijn beschikking heeft, zet hij het op een miepen als hij een van ons in het vizier krijgt. Dan herinnert hij zich dat er ook nog lekkerder hapjes zijn zoals komkommer, paardenbloemblad, kool, worteltjes, watermeloen, zevenblad of wat dan ook. “Miep, miep, miep…!” en als dat onvoldoende werkt laat hij met zijn stevige tanden de metalen tralies van zijn kooi ratelen.

      Het werkt altijd. Snuf krijgt zijn zin. Hij is tenslotte onze logé!

      Weinig natuurlijk, dat gedrag? Misschien.

      In de kooi buiten, onder de vrije hemel waaruit plotseling een jager kan opduiken, loopt Snuf niet graag vrij rond. Dan duikt hij liefst weg in zijn slaaphokje. Afgelopen zondag lok ik Snuf met een worteltje naar buiten. Op het moment dat hij de lekkernij stevig tussen zijn tanden heeft, draait hij zich om en duikt in zijn slaaphokje. Helaas. Het is alsof een huisschilder zijn ladder overdwars door de voordeur wil dragen: boem! Voor de kleine cavia zit er niets anders op dan zijn angst overwinnen.

      Straks gaat Snuf weer naar zijn eigen baasje.

      Niet vergeten om nog wat verse paardenbloembladeren te plukken.