Fotohollen

Op Facebook heeft Hai Voeten mij lid gemaakt van ‘Fotohollen’. Hai is online-journalist bij de Gelderlander en net als ik houdt hij van een rondje hardlopen en van fotograferen. Er zijn veel meer mensen die van deze activiteiten houden, voor diegenen is Fotohollen bedoeld. Fotohollen is dus een Facebookplatform waarop zij (wij) elkaar kunnen informeren en ontmoeten, als je het delen van berichtjes ontmoeten kunt noemen.

      Fotohollen is geen mooi maar wel een nieuw werkwoord: tijdens het rennen sta je af en toe stil om een foto te maken. Die foto’s vormen een verslagje van jouw hardlooprondje. Het is eigenlijk vergelijkbaar met wat ik gewend ben: ik ‘schrijf’ tijdens het hardlopen een verhaal. Als het ware een weergave van mijn hardlooprondje. Dat verhaal werk ik nadien uit, zoals je ook de foto’s na afloop overbrengt op het Facebookplatform. Om het nog duidelijker te maken: ik ren in de Tempelstraat. Daar ligt een tak die een eigen verhaal vertelt: het heftige onweer van afgelopen nacht heeft deze tak uit de boom gerukt of gebliksemd. Ik kan niet goed uitmaken wat de precieze oorzaak was. Van die tak zou ik een foto kunnen maken.

      Een forse vrachtwagencombinatie verspert de toegang tot de Tempelstraat. De chauffeur heeft het gevaarte op de Van Heemstraweg stil gezet en loopt voor zijn cabine langs om mij te kunnen vragen hoe hij het koelmagazijn van Het Vriesveem bereiken kan. Ik wijs hem. Hij mompelt iets onverstaanbaars over een bordje terwijl ik achter de combinatie om hol en de rijweg oversteek. Kijk, al fotohollend had ik er een foto van moeten maken, denk ik bij mijzelf terwijl ik richting Hommelstraat ren.

      Opnieuw zou ik een foto nemen: op het veld tegenover het boerderijtje van Marie staat een kleine groep grauwe ganzen. Ze kijken verdrietig naar het vervuilde maaiveld waar zij tot voor kort gemorste korrels (graan, rogge, gerst of haver?) konden vinden. De boer heeft er, waarschijnlijk gisteren, overtollige mest over uitgereden. Dat kan ik zien aan de natte restanten op het asfalt, aan de kleur van het veld én aan de ganzen die niets of weinig van hun gading lijken te vinden. Bovendien kan ik het ruiken, maar dat vertelt een foto niet.

      De zon etst pylonen en tuidraden van de Tacitusbrug tegen een grauw-paarse wolkenpartij daarachter. Genomen vanaf de Hommelstraat wordt dat een schitterend plaatje, als ik aan het fotohollen zou zijn.

      Foto van de bielzentrap bovenaan de Hommelstraat, die ik opren om de Waalbandijk te bereiken: Norbert Voskens ‘vertelde’, op Fotohollen, over zijn hardlooptraject langs het oude spoor Nijmegen - Kleve. Hij was het met mij eens dat dit een lastig en gevaarlijk parcours is. Met deze foto kan ik Norbert laten zien dat ik hier ook van biels naar biels spring (hoewel die wel veel dichter bij elkaar liggen dan die onder de rails in zijn traject.)

      Foto: een van de schapen die op het dijklichaam grazen, staat strak tegen een speciekuip die als waterreservoir dient, met schuin-gestrekte achter – én voorpoten, alsof zij een turntoestel nabootst. Ze wrijft haar buik over de rand van de kuip als om die op te geilen, of is het andersom?

      Foto: een van de broers uit Ewijk komt mij tegemoet wandelen. André kon niet, hij is thuis met een boom bezig, die werd te hoog en de wortels gingen een verkeerde kant op, vertelt de broer mij.

      Foto: er vliegt een zwaluw voor mij langs over de Waalbandijk. Ik kan niet zien of het een huiszwaluw of een boerenzwaluw is. Even verderop zit een buizerd op een weidepaaltje. Heeft hij deze prooi gezien?

      Foto: een prachtige gele Morgenster, ze knipoogt naar de zon én naar mij.

      Foto: hectometerpaaltje 114. Dit vormt mijn keerpunt voor vandaag. Ruim vijfeneenhalve kilometer heen, nu ren ik weer terug.

      Of ik voortaan ga fotohollen? Ik weet het niet, Hai. Ik sta wel heel vaak stil!