Kansrijk

Reigers, ik tel er bijna twintig, ongeveer evenveel blauw als zilver, staan geduldig met hun voeten in het koude water van de Loenensche Wel, wachtend op de komst van de aalscholvers.

         Of reigers aan kansberekening doen weet ik niet, wel bestudeerden zij de jachtmethode van aalscholvers die op hun beurt ontdekten dat je in samenwerking met anderen meer succes kunt hebben dan in je eentje. Een vis vlucht als hij een overvliegende aalscholver ontdekt; veel, in formatie, overvliegende aalscholvers veroorzaken veel vluchtende vissen. Dat doen zij altijd voor de jagers uit tot daar waar water overgaat in land. Daar is het onherroepelijke einde van de vluchtweg en duiken de jagers massaal op hun prooi, en juist op deze plaats staan de reigers klaar om een visje mee te bietsen. Zo’n jachtspektakel heb ik dit jaar al twee keer mogen meemaken.

         Kopers van zonnebloemloten zullen zeker niet aan kansberekening doen. Zij kopen loten vanwege het goede doel. Een prijs is dan mooi meegenomen. Gister was de trekking van deze jaarlijkse loterij. Dat vond plaats in een besloten zaaltje van Ons Bureau – zoals wij van de zonnebloem het ondersteunende bureau van De Zonnebloem in Breda noemen. Het was anders, maar evengoed een spektakel. Onder het toeziend oog van een notaris werden de onverkochte loten vernietigd. Daarna werd voor iedere prijs het winnende lot bepaald door uit vier plastic containers een kaartje te trekken – uiteraard pas nadat de verzegelingen van de tonnetjes onder het alziende oog van de notaris verwijderd waren. De getallen van drie kaartjes vormden samen het lotnummer en een vierde het nummer van de prijs.

         De meeste aanwezigen hadden een taak, zoals het trekken van de lot- en prijsnummers. Die van mij bestond daaruit dat ik de winnende lotnummers bij de betreffende prijs mocht noteren, mits het bedoelde lot verkocht is. Een aantal malen bleek dat niet het geval. En vooral als het om een van de hogere prijzen ging, veroorzaakte het in felrood oplichtende woord ‘Onverkocht’, steeds de nodige hilariteit en mocht er opnieuw worden getrokken.

         Terwijl ik langs de Hommelstraat weer op huis aan ren en bedenk dat de uitslag van de ‘Nationale Zonnebloemloterij 2014’ inmiddels op de website staat, zie ik dat de fruitboomgaard van Winnemuller te koop wordt aangeboden. De gaard is ondertussen geen gaard meer. Er heeft een kaalslag plaatsgevonden onder de fruitboompjes die nog maar een paar jaar oud waren, met uitzondering van de boompjes die wilde appels voortbrengen en er uitsluitend ten behoeve van kruisbestuiving werden gepoot.

         Kanzi, zo worden de appels die hier geteeld werden genoemd. Ik weet dat het appelras Nicoter heet, maar deze naam, kanzi, lijkt verdacht veel op het woord kans. Nou, erg kansrijk zijn ze niet gebleken. Ik kan mij tenminste niet voorstellen dat de fruitteler in zo’n korte periode winst heeft kunnen behalen (het kan natuurlijk ook zijn dat de eigenaar slachtoffer van de strafmaatregelen tegen Rusland is.)

         Of de reigers, vanwege hun investering in studie en geduld, vandaag nog met een portie vis worden beloond staat te bezien; op het moment dat ik langs de wachtende waadvogels kwam, zowel heen als weer terug, kon ik geen aalscholver ontdekken, laat staan een hele groep. Mijn investering daarentegen leverde wel degelijk iets op: op een van mijn loten is bijna de hoofdprijs van vijftienduizend euro gevallen.

         Bijna, maar niet helemaal. Het scheelde enkele nummers!

         Die paar getalletjes maakten wel een groot verschil in het bedrag. Het scheelde 14.985,00 euro om precies te zijn. In mijn nadeel, dat dan weer wel!

         Nou ja, een mens kan niet alles hebben.