Lotto

Mijn hardlooprondje begint met een ommetje via de brievenbus van Ans om het laatste inschrijfstrookje voor de Zonnebloemmiddag af te geven. Bevrijd van die last ren ik weer op mijn vertrouwde parcours. Echt, zelfs zo’n lichte enveloppe is hardlopend lastig mee te voeren! Op de Hommelstraat wordt mijn aandacht getrokken door een zware generator en enkele felgele grondbedrijfswagens. Een deel van de berm werd met roodwitte linten afgezet, en rond enkele wilde kersenbomen al het afvalhout weggeruimd en een plankier aangebracht. Het ziet er uit als een toneelvloer. Maar voor wie of wat? Ik heb zelfs geen begin van een idee.

Ja, er gebeuren vreemde dingen vandaag. Dat kondigde zich al vroeg aan, irritant trillend in mijn broekzak. Ik stond met mijn handen in het afwassop. Mijn mobieltje protesteerde luid, nadat ik eindelijk mijn handen afgedroogd en het trillende ding van onder mijn zakdoek opgevist kreeg. Ik kon niet verstaan wie zich aandiende en vroeg om herhaling.
“Ik heb niets met Neckermann”, antwoordde ik afwerend, onderwijl de radio dempend. “Bent u mijnheer S. Dekker?” vroeg een zekere Jack. Dat moest ik bevestigen. Afijn, ooit zou ik geïnformeerd hebben naar een reis. “Mijnheer Dekker heeft u even tijd voor mij en mag ik u een vraag stellen?” Eigenlijk niet, dacht ik, maar er lag een schone beloftevolle dag voor mij en dat werkt verzachtend op mijn gemoed. Echt waar. Dus gaf ik toe. “Wat zou u doen als u plotseling over een flink geldbedrag kunt beschikken?”
Daar had je het al, ik had helemaal geen zin daarop te antwoorden. “Ik vind dit wel een heftige vraag”, zei ik om tijd te winnen, “maar oké, met zo’n bedrag zou ik mijn hypotheek aflossen.”

“Prachtig mijnheer Dekker,” zei Jack slim. Om mij vervolgens enkele maanden gratis meespelen in de Lotto aan te bieden en als klap op de vuurpijl een ’Grote Kans’ op de extra prijs van Neckermann: reischeques ter waarde van vijfduizend euro!

Bovenaan de dijkopgang komt een oude dame de ruwe traptreden afstrompelen daarbij ondersteund door een jonge vrouw. Ik geef hen groetend alle ruimte. Moeder en dochter weet ik nu zeker, en waarschijnlijk van Indische afkomst. Dat brengt mij naar een bijzondere mail en aansluitend telefoongesprekje. Daarvoor moet ik je eerst mee terugnemen naar de dag dat we met de Zonnebloemafdeling naar de Floriade gingen (zie “Cadeautje”). In de bus naar huis kreeg ik emailadressen van Zonnebloemgasten die graag de groepsfoto wilden ontvangen. De dame voor mij, laat ik haar Tonnie noemen, kwam met een adres van haar dochter. “Die is momenteel in India. Is dat een bezwaar?”
Vanmorgen kreeg ik antwoord. Het kwam er op neer dat Dochter volkomen verrast was geweest en blij dat haar moeder zo’n fijne dag had beleefd.
Tonnie reageerde geëmotioneerd op mijn nieuws. Enkele dagen geleden kreeg zij een telefoontje. Van haar dochter dacht zij. Er werd Nederlands gesproken maar zij had niets verstaan. Daarop belde zij zelf haar dochter maar kon er niet door komen. “Later stortte een verkeersvliegtuig in Nepal neer,” vertelde zij hortend en stotend, “en zij zou naar Noord India vliegen!” 

Vanmorgen kreeg Tonnie via mij een teken van leven! Ik prees mij gelukkig met mijn ingeving. Voelde dat ik de reactie van Tonnie aan haar dochter moest melden en voegde de daad bij het woord.

Even terug naar Neckermann: “Jee, een prachtig bedrag!”riep ik lachend uit. Ook Jack moest hartelijk lachen. Zulke prijzen zijn echter als Gouden Bergen aan de Horizon. Niets voor mij dus. Arme Jack!
Nu ik hier op de Dijk ren zie ik die foto waarop zesduizend sterrenstelsels zijn vastgelegd. Daartoe hield de fotograaf de lens van zijn camera gedurende iets meer dan vijftien dagen geopend. De kans om op deze bijzondere plaat een bewoonde planeet te vinden is volgens mij net zo groot als het winnen van de Lotto!