Communicatie

Even oppassen en dan hardlopen, dacht ik vanmiddag. Maar het is nu later dan gedacht vanwege een terugbelafspraak en daarvóór het onverwacht uitlopen van de tijd met de kleinkinderen. Gelukkig was Frank nog beschikbaar en konden we in rust afstemmen.

Het mooie weer lokte velen naar ons mooie natuurgebied. Voor een struintocht door de uiterwaard, relaxen aan een van de vele strandjes aan de Waal, om te fietsen, te wandelen of hard te lopen zoals ik. Op de Dijk komt mij een zwarte Subaro SUF tegemoet gereden. De chauffeur, ik kan hem of haar niet zien dus kan het ook de chauffeuse zijn, houdt de vaart er stevig in. Op het moment van passeren daalt benauwenis over mij omdat de buitenspiegel mijn schouder op een haar na mist! Ongewild uit ik mij vrij !@#$%!. In chattaal stelt dit een scheldwoord voor. Tussen de uitroeptekens mag jij als lezer invullen wat je wenst. Of wat jij denkt dat ik op dat moment bezigde. Vanmiddag leerde ik iets daarover van mijn kleinzoon Niek.

Dat zat zo: Niek en Koen kwamen binnenvallen vanuit school. Zij groetten mij, “Dag Opa!”, dat nog wel, maar zetten hun discussie onverkort voort. Ik hoorde Niek iets zeggen en Koen daarop ontkennend antwoorden, Sofie hing ondertussen weer aan mijn arm. Op mijn verzoek herhaalde mijn oudste kleinzoon wat hij tegen zijn broer zei. Na drie of vier keer herhalen, Niek bleef heel geduldig, verstond ik het volgende: “Koen praat in dikke chattaal”. Oké. Een mededeling die ik tenminste voor een deel verstond. Namelijk ‘Koen praat’. Maar wat ik met ‘in dikke chattaal' moest? Geen idee. Ik liet het mij door Niek uitleggen en begreep dat chattaal een verkorte taal is, en ergens bovenin gloeide een lampje flauw op. Ik was op het moment van hun thuiskomst een mailtje aan het schrijven aan een goede relatie en nam daarin mijn pas verworven kennis op. Niek keek mee en terwijl ik het woord schreef delete hij ‘dikke’ met de backspace-toets. “Nee Opa dat woord is veel te grof!” leerde hij mij. “Maar jij zei dat wel tegen Koen? En dit is mijn mailberichtje!,” reageerde ik, schreef het gewiste bedaard opnieuw en gaf hem een vette ;-). Je ziet, ik leer snel.

Op het uitkijkplateau bij de verkeersbrug is het opvallend druk. Na mijn keerpunt neem ik er ook een kijkje. Naast de al bekende informatie over de bouw zie ik niets dat duidt op de voortgang. Jammer. Een gemiste kans om effectief en servicegericht met de burger te communiceren, vind ik. Het wielerechtpaar is het in deze met mij eens.

Ter hoogte van De Stoel van Claudia Ranayel komt mij een man met een afschrikwekkende hond tegemoet lopen. Het beest, een buldog zo te zien, loopt los naast het baasje. Uit respect voor de hond, en ervaring opgedaan in veel hardloopjaren, kies ik de overzijde van de weg. Baasje houdt zijn pas in en laat de dog strak voor zich zitten. Met een staaf of stok wijst hij naar de kop van het kastanjebruine dier alsof hij wil zeggen ‘je weet het jongen, als je niet gehoorzaamd krijg je een pak rammel!’ Hoe dan ook ik waag het er op om zo gewoon mogelijk door te rennen en niets van mijn ontzag te laten blijken. Vlak voor het moment suprême komt ook de agressieve SUF van zoeven mij weer tegemoet. Deze kan ons niet passeren en moet tot stilstand komen om te wachten tot ik er voorbij ben. Helaas ken ik het chattaal-teken voor een dikke vinger niet. Liefst zou ik die hebben uitgestoken maar ik ben netjes opgevoed.

Zoveel ontdek ik wel tijdens dit rondje, in mijn mail heb ik ‘dikke chattaal’ niet juist uitgelegd. Thuis ga ik op internet snuffelen hoe het werkelijk zit!