Schaamte

vrijdag 27 januari 2012  In de toppen van de bomengroep, ter hoogte van de tweede elleboog in de Hommelstraat, zit een grote groep vogels in vergadering bijeen: “Er is stevige vorst op komst, gaan we naar warmer oorden?” Het kan ook gaan om een simpele reünie. Op gehoor spotte ik ze reeds van enige afstand. Tevreden gebabbel golft op en neer en doet denken aan een spreeuwenroest. In plaats van de vrolijke bronsgroene snoeshanen zijn deze gasten echter egaal zwart en van groter postuur. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik de soortnaam niet noemen kan. Op het moment dat ik onder de in beslag genomen bomen door ren, word ik bijkans op een paar witte flatsen getrakteerd. Nu kletsen ze veilig links en rechts van mij op het asfalt.
Op de dijk krijgt de zon eventjes vrij spel en geeft via mijn bovenbenen haar optimistisch stemmende warmte door. Een paartje vindt op een bankje enige beschutting achter twee uniseks rijwielen. Hun hoofden bijeen, maar niet in vergadering. Het lijkt meer op de voorbereiding voor een tweede nestje. In het voorbijgaan heb ik oogcontact met hem – scherpe, waterblauwe ogen onder woest grijzende beharing – en voel mij kortstondig en onbedoeld tot voyeur bestempeld. Onwillekeurig dringt het fenomeen seksverslaving zich aan mij op. Ik had er nog niet van gehoord. In een filmbespreking op de radio werd over ‘Shame’ beweerd dat deze in Amerika reeds een taboe heeft doorbroken. Dit verschijnsel, dwangmatig seksen, is gedurende de afgelopen dagen eindeloos uitgekauwd. Kort door de bocht: voor degenen die erdoor getroffen zijn, is seks obsessief zoals een verslaving aan drank of drugs, een ernstige hindernis voor zijn of haar verdere ontwikkeling. Het lijkt er op dat slachtoffers opgezadeld zijn met een slecht zelfbeeld en verwrongen opvattingen over seksualiteit en seksuele identiteit. Misschien is hen een effectieve voorlichting onthouden. Tegenwoordig wordt een jongetje (of meisje) al vroeg voorgelicht. In de openbare bibliotheek vindt hij boekjes waarin hij alle lichamelijke aspecten van zichzelf en zijn vriendinnetje kan ontdekken. Zelfs als hij nog niet kan lezen! De kans dat hij later op een normale manier seks kan beleven, en ervan genieten, is daarmee groter dan de mijne was! Dat zit ‘m vooral in het fenomeen onkuisheid. De heersende seksuele moraal binnen de katholieke gemeenschap waarin ik opgesloten zat, ging ervan uit dat ik, opgroeiend jongetje, in gedachten en daad sowieso onkuis ben. Via de Tien Geboden werd mij voorgehouden geen onkuisheid te doen (gebod zes) en vooral geen onkuisheid te begeren (gebod negen). Bij de overhoringen tijdens de catechisatie struikelde ik vaak over begeren, waarschijnlijk omdat ik er de strekking niet van begreep. Maar dat terzijde.
Onder onkuisheid werd letterlijk alles gevat: gevoel, zelfonderzoek, spelen, informeren, bespreken, ervaren. Jezelf bevredigen werd als een absolute hoofdzonde gezien. Zelfs wassen bezorgde je een gevoel van schaamte! Waarschijnlijk wilden onze ouders zich aan de geboden houden en namen zij het zekere voor het onzekere: voorlichting bleef dus achterwege. De leidende kerk stond ver van de gemeenschap. Puberende jongetjes werden rücksichtslos bijeen gebracht in kleinseminaries. Sommige van hun priesterleraren voelden zich gedwongen onwetende jongetjes de geneugten van hun homofiele dwangneigingen te doen ervaren, zo bleek later. Het zijn nota bene ook priesters (dominees, rabbijnen) die door therapie jonge mannen van hun homofiele geaardheid proberen te genezen! Hoe idioot kan onze wereld zijn?

Nu ik langs deze prachtige waterwereld van Waal en ondergelopen uiterwaarden loop bedenk ik dat onze opvoeders, bij tekenen van seksuele interesse, liever stil in een hoekje gingen zitten dan frank en vrij daarover vertellen: zij waren natuurlijk bang dat hun kinderen een seksverslaving op zouden lopen!