Bulderen

dinsdag 3 januari 2012  De waarschuwingen gedurende de hele dag maken duidelijk dat we, in ieder geval vandaag, diep in de herfst zijn gedoken. De winter lijkt nog ver weg en ook de daarmee samenhangende vrolijkheid, nog extra benadrukt door grijze tinten en het zwakke licht. Gelukkig is ons huis – en dat van de meeste mensen om ons heen – nog volop getooid in kersttenue met de bijbehorende lichtjes. Vlak voor ik me toch maar voor mijn hardlooprondje kleed, lees ik op NU.nl bovendien een vrolijk stemmend bericht: Pink Floyd gaat weer in volle bezetting spelen! We moeten er nog wel even op wachten, namelijk tot de slotceremonie van de Olympische Spelen in augustus, maar hebben wel iets om naar uit te zien!
De onstuimige wind en de regenbuien, en enkele in de omgeving te posten brieven, zijn aanleiding om een andere route voor mijn hardlooprondje te kiezen. Dit keer langs de Van Heemstraweg naar Ewijk en van daar naar de verkeersbrug. Ik ben dan meer beschut tegen de wind. Mijn nieuwe regenjasje, een verjaarscadeau voor overmorgen, komt nu wel heel goed van pas! En eerlijk gezegd, zonder deze extra bescherming zou ik er vandaag van hebben afgezien. Ik kom dan ook geen enkele jogger tegen. Wel een paar mensen met een tegendraads huisdier en, wonderlijk genoeg, twee tienermeisjes met hun pony’s: de paardenliefde moet bij hen wel erg diep zitten! Een van hen tref ik met haar dier aan, bij de onderkant van de trapopgang naar de verkeersbrug, weggedrukt in de struiken. Voor mij ziet het er uit alsof zij het ruige paardje slechts met moeite rustig houden kan. Op mijn vraag of zij misschien problemen heeft, antwoordt zij verlegen maar ontkennend. Aan haar gedrag zie ik dat zij zich verschuilt, dat zij verstoppertje speelt! Haar vriendin bevestigt mijn vermoeden. Ik kom haar net voor de vroegere dijkwoning van de familie Zilverschoon tegen. Ik heb mij intussen gewapend tegen haar vraag: “Heeft u mijn vriendin misschien gezien?” Want ik zal haar niet verraden! Maar zij stelt haar niet. Te verlegen, denk ik.
Op de dijk krijgt de wind mij een paar keer bijna te pakken. Het geeft mij een euforisch gevoel en brengt mij terug naar de vakantie van 1979 in Nieuwpoort. We hebben pech, al veel dagen zijn min of meer verloren door slecht weer. We zijn al een keer naar het IJzermonument geweest, en naar de Boeteprocessie wezen kijken, maar de kinderen willen elke dag een paar uurtjes naar zee. Zo ook vandaag. Als ik de gordijnen openschuif is duidelijk dat het niet meer droog zal worden. Echt weer om ‘aardappelkistjes te timmeren’, denk ik, maar dat terzijde. Wij – vier kinderen en vier volwassenen – zijn gehuisvest in een paar kleine hotelkamers. Zon, regen, kou of harde wind, het maakt niet uit, we moeten naar buiten en zoals gezegd, die zeebelofte staat. Laarzen en regenjassen moeten ons droog houden. Een aantal van ons, waaronder de dames, zijn uitgerust met regenkapjes. Van die kekke gestippelde stukjes plastic die, als een harmonica in een krap hoesje gevouwen, stevig onder de kin worden geknoopt. Het is ons nauwelijks gegeven om te lopen. Maar we gaan en trotseren de elementen, dagen deze als het ware uit! Heerlijk. Buitengewoon. De wind, de branding, striemende regenvlagen, zij vechten om de overhand. Wij doen niet mee maar proberen onze eigen koers te kiezen. Soms lukt dat. De kleintjes houden we stevig aan de hand om ze niet aan de branding te offeren. Gezellig kletsen? Nee, in dit woeste weer zijn we volkomen op onszelf aangewezen. Fantastisch!

Soms loop ik met mijn muziekdoosje op mijn oren. Daarin meestal iets van Pink Floyd of Roger Waters. Vandaag heb ik het niet nodig: het gebulder van de wind en de toekomstige beloften zijn ruim voldoende.