Sinaasappelmerken

Wandelen is een goede oefening om je hoofd helemaal leeg te maken. Als je de moeite neemt daar even op te googelen vind je honderden sites die je daartoe aanmoedigen. Maar dat valt nog niet mee. O ja, wandelen gaat vanzelf maar je hoofd leeg maken, dat is een ander ding. Vooral als je, zoals ik, net aan je dagelijkse wandeling begonnen bent en twee aalscholvers in een vijver spot. Ze drijven op het water als tot het uiterst volgetankte bunkerschepen op de Waal zodat de golfjes die de een veroorzaakt met gemak over het diepliggende lijf van de ander kunnen spoelen. Het zonlicht doet hun dolksnavels blikkeren als het ontblote mes in de hand van de seriemoordenares in een aflevering van Killing Eve. Op mijn nadering vluchten zij als waren zij motorbootjes waarvan de gashandels helemaal zijn opengetrokken. 

Terwijl ik mijn wandeling vervolg verheug ik me al op een blik in mijn nieuwe Vogelatlas van Nederland (Sovon Vogelonderzoek Nederland). Maar ik merk al spoedig dat deze prachtige watervogels uit mijn hoofd verdwijnen doordat ik in gedachten bij het gehakketak over het kinderpardon vertoef. Ze komen er niet uit, de coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en ChristenUnie hoewel in het laatste bericht – NOS Radionieuws-uitzending – gemeld werd dat een oplossing nabij lijkt. Die moet van de voornaamste dwarsligger, de VVD, komen. Een compromis lijkt te zijn dat er een voorlopige uitzetstop komt in afwachting van een definitieve oplossing. Desgevraagd gaf Klaas Dijkhoff toe dat hij die move wel wil maken, maar dan wil hij er wel iets voor terug hebben, want ‘… er moet evenwicht zijn!’ En wat wil Klaas ervoor terug hebben? De maximumsnelheid van 130 naar 140 kilometer brengen? 

kopie van de website rafelsenrozen.blogspot.com

‘Kom op,’ dacht ik bij mezelf, ‘we hebben het over kinderen, kinderen die bovendien al jaren in onzekerheid verkeren. Je lijkt wel een puber, Klaas!’ Dat deden mijn broer en ik ook, dingen met elkaar uitruilen. Zoals van die zijdezachte velletjes papier waarin zuidvruchten werden verpakt (tegenwoordig plakt men er van die saaie stickertjes op). We waren acht en negen, of misschien negen en tien, toen er thuis, waarschijnlijk voor het eerst in ons leven, sinaasappels verschenen, die bovendien verpakt waren in van die mooie, schitterend bedrukte, stukjes papier (het betrof vast een geschenk van de een of andere tante of oom, want geld voor zulke luxe vruchten hadden onze ouders niet). Zonde om weg te gooien, vonden wij. Dat was het begin van een kortdurende verzamelwoede. En naarmate de tijd verstreek verschenen er duplicaten in onze sinaasappelmerken-verzameling, maar ook gaten. Dus probeerden we daarin evenwicht te vinden door met elkaar te ruilen.

‘Als ik die van jou krijg, mag jij er een van mij uitzoeken.’

‘Nee, voor die daar wil ik er twee van jou, want die van mij is met goud bedrukt!’

‘Oké, maar die daar wil ik niet, daar zitten kreuken in.’

‘Nou, dan strijk ik hem toch glad!’

‘Ja, nou wil ik hem helemaal niet meer, nou heb je er ’n scheur in gemaakt.’
Afijn, zo ongeveer had het er toenmaals aan toe kunnen gaan. Maar, Klaas, wij, mijn broer en ik, wij waren kinderen, terwijl jij verantwoordelijkheid draagt voor het welzijn van kinderen! Dat is wel een verschilletje! Morgen vergadert de Tweede Kamer over deze kwestie. Ik ben benieuwd of men er dan als grote en verstandige mensen over kan debatteren.

En wat de aalscholvers betreft: op pagina 192 meldt de Vogelatlas dat er tijdens de wintermaanden 29.000 tot 38.000 paren in ons land voorkomen. Een vrij algemene vogelsoort dus, sinds deze soort in bescherming is genomen. Maar hier, in de vijver aan de Tempelstraat, zijn ze uiterst zeldzaam!