Botjes

Op de geboortedag van mijn vader leiden de schapen in het weitje tegenover dat van Herman mijn piekergedachten af van mijn oudste broer, sorry Bruun. Hoe zou het de schapen in Wadway zijn vergaan? Ik ben er niet gerust op. Het was niet voor niets dat brandweer en ambulances zondag af en aan reden om argeloze of beter gezegd waaghalzerige schaatsers her en der uit ijswakken te bevrijden en mensen met onderkoelingsverschijnselen naar ziekenhuizen te vervoeren (waar mensen met ernstige griep toch al met de benen uit de patiëntenkamers staken). Er was zelfs een oude fanaticus die zijn scootmobiel het ijs op stuurde en zijn klunzige actie moest bekopen met een plotselinge onderdompeling, ijs- en ijskoud. Dat waarschuwingen, die vanaf zaterdagmorgen via radio en televisie werden afgegeven, de oren van deze onverstandige schapen niet hebben bereikt daar kan ik nog inkomen, want ik heb zelf kunnen constateren dat zij niet over apparatuur beschikten waarmee zij deze adviezen uit de ether hadden kunnen oppikken. Evengoed moet ieder met een beetje gezond verstand toch weten dat natuurijs heel snel onbetrouwbaar wordt als de temperatuur dik boven het nulpunt stijgt. Zelfs schapen in Wadway, ook die van het ondernemende type.

We zijn op weg naar een feestje, Riky en ik. Onze zwager Cor, de echtgenoot van onze veel te vroeg overleden zus Ina, werd vijfentachtig jaar en vond die mijlpaal waard zich te omringen met zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen en zijn al dan niet aangetrouwde zussen en broers. Dat stond te gebeuren in zorgcafé Het Koetje in Zandwerven. Van tevoren had ik de route gecheckt. Natuurlijk wist ik ongeveer waar het feest zou worden gevierd, als kind speelde ik wel met schoolkameraden die daar vlakbij woonden en later fietste ik er een paar keer heen om ruitjes te vervangen in een naburige veestal. Maar in die jaren liep of fietste ik vanuit Wadway of Spanbroek. Zondag kwamen we bijna vanuit de andere kant van het land. Voor de zekerheid hadden we onze digitale wegwijzer geïnstrueerd, maar geen rekening gehouden met veranderde afritten. Ondanks tijdige waarschuwingen ging het bij Scharwoude fout. Hoewel we het nog niet wisten bleek dat een blessing in disguise zoals de Engelsen dat zo treffend verwoorden, ofwel vermomde mazzel. 

... met hun pootjes op het ijs.

Sputterend reed ik de afslag voorbij en vervolgde de reis via Hoorn en Wognum. In Wadway linksaf Het War in om via vertrouwde wegen Zandwerven te bereiken. Even tevoren, we reden op de Tramweg, zei Riky dat ze haar fototoestel in haar tas had gestoken: “Je kunt dus een foto maken als je daar behoefte aan hebt”. Bijna halverwege Het War ontstond deze behoefte vanwege een stel waaghalzen op het ijs. Op een passeerstrook kon ik de auto parkeren en met Riky’s camera in de aanslag trad ik op het groepje toe. Ze gebruikten geen botjes, of glissers zoals men in de prehistorie deze eenvoudige uit dierenribben gefabriceerde ‘glijders’ noemden, misschien hebben zij die nooit gebruikt. Hoe dan ook, ze stonden simpel met hun pootjes op het ijs. Geen idee wat er in hun schaapskoppen rondspookte, terwijl ik toch alle moeite heb gedaan contact met hen te krijgen, om hen te wijzen op het gevaar, hen te vertellen over de waarschuwingen voor onbetrouwbaar wordend ijs. Zij in hun dikke wollen jassen hadden natuurlijk geen weet van de inmiddels geweken kou, bovendien waren ze veel te druk met elkaar zodat zij van mijn inspanningen niets meekregen. Maar het geluk was nog steeds aan mijn zijde, ik kon een mooi plaatje maken. Opgetogen vervolgden wij onze reis naar het feestje van Cor, via de Zomerdijk waar ook vele vroege zondagmiddag-wandelaars met volle teugen van de mooie omgeving genoten.

Bijna op het einde van mijn hardlooprondje vraag ik me af, zijn die schaapjes op het droge gekomen?