Witvoetje

Sinds Paaszaterdag zal joggen, wandelen of fietsen langs de uiterwaard niet meer hetzelfde zijn. Altijd zal ik, zullen wij, opletten of wij het zien, dat ene met minimaal één wit voetje.

Het zou een doodgewoon Paaszaterdagwandelingetje worden, een Paaszaterdagmiddagwandelingetje beter gezegd. Niet lang, kilometer of vijf, zes, waarbij Riky rekening moest houden met mijn gekwetste bovenbeenspieren. O, er was nog wel iets waarop ik stilletjes hoopte, al was het tegen beter weten in. Terwijl we over de Hommelstraat wandelden, en aansluitend over de Waalbandijk, bleef ik in gedachten lepelaars zien jagen of uitkijken, in en over de bijna opgedroogde plas net voorbij de Kloosterstraat. Maar ik gaf mezelf weinig kans gezien het late tijdstip, evengoed hoopte ik, ditmaal uitgerust met mijn fotocamera, op een hernieuwde ontmoeting!

Op de kruising met de Kloosterstraat stond een vrouw. Zij aarzelde. Zij kan uit de richtingbordjes niet goed opmaken welke kant ze kiezen zal, dacht ik, terwijl wij naderbij kwamen. We hadden nog zo’n twintig meter te gaan toen zij zich opmaakte om ons aan te spreken. ‘Hebben jullie misschien een kijker?’ Nee, die hebben wij niet. Toen maakte zij ons attent op een Rode Geus. Deze lag onder een groepje bomen vlak voor de rivier. Het kon een koe zijn, maar ook een stier, dat was van deze afstand niet te zien. ‘Nee, we hebben geen kijker, maar wel een camera met zoomlens!’

Er stond veel wind. En om het liggende dier goed in beeld te krijgen moest ik helemaal inzoomen (60x), zodat het moeilijk is om bewegingen tot een minimum te beperken. Ook het paaltje waartegen ik steun zocht bood weinig soelaas. De beelden lieten zien dat het een nog jonge koe betrof. Het ene zichtbare oog was geheel omhoog gedraaid zodat alleen oogwit te zien was. Een akelig beeld. Gedrieën constateerden we dat de koe waarschijnlijk in nood verkeerde. Ik besloot poolshoogte te nemen.

Het dijktalud is tamelijk steil. Vervolgens moest ik over het hek. Door het prikkeldraad met een hand omlaag te duwen kon ik een voet aan de andere kant zetten en zonder kleerscheuren de uiterwaard betreden. Het is er erg bonkig en het ruwe gras doorschoten met riet- en struikrestanten. Ik hield ze beiden in het oog, het ruwe terrein en de Rode Geus. Dichterbij werd het terrein nog ruwer. De koe lag in een grote kom, half verscholen tussen gehavende struiken en rietrestanten. Toen ik het op zo’n tien meter genaderd was zag ik dat haar achterste uitstulpte, en twee voorpootjes en de kop van een kalf. Haar kalf is dood, dacht ik in een splitsecond, het is vast komen te zitten in het geboortekanaal, misschien kan ik nog helpen, erger voorkomen. Ik maakte mij op om aan een moeilijk en misschien wel gevaarlijk karwei te beginnen, toen er twee dingen gebeurden: het dode kalf blaatte en de halfdode koe kwam schielijk overeind.

Om de boreling goed te kunnen zien, ...

Achteraf denk ik niet dat het kalf moeder waarschuwde, maar dat moeder mij had geroken want ik kwam met de wind mee. Hoe dan ook, de Rode Geus zette zich in een dreigende houding als in een arena tegenover een toreador, waarbij het jong door middelpuntvliedende kracht een zwiepende halve draai maakte. Terwijl adrenaline toeschoot, deed ik een paar passen terug en maakte mijn camera gereed, de koe onderwijl in het oog houdend. Om de boreling goed te kunnen zien maakte ik een omtrekkende beweging, waarbij ik omwille van privacy tegelijkertijd de afstand vergrootte. Toch nog onverwacht gleed het kalf uit de moeder. Een wit achter-hoefje was het eerste dat mij opviel. Witvoetje, dacht ik. Ik doop het Witvoetje.

Het moederdier lette niet meer op mij maar deed haar moederlijke plicht en, terwijl zij haar kalf, haar eerstgeborene, schoonlikte filmde ik deze emotionele actie waarmee de band tussen moeder en kind werd gevestigd.

Veel beter dan lepelaars!

Opgetogen vanwege deze unieke ervaring vervolgden wij onze Paaszaterdagmiddagwandeling.