Koffieautomaat

Met de koude wind in mijn rug duikt Erdogan in mijn gedachten op, maar ik heb na gisteravond – Sinan Can werd door Jeroen Pauw uitgenodigd om de gijzeling van Turkse Nederlanders na een bezoek aan hun moederland, te duiden – even genoeg van zijn strapatsen en opzwepende toespraken. Bovendien ben ik niet uitgenodigd om ja of nee te stemmen, dus druk ik die gedachte zo goed mogelijk weg. De aanblik van de woning van Ronald Tolman helpt me daarbij. Ik denk aan zijn ets die ik onlangs via een nieuwssite zag. Een man die, zittend op een stoel, met een blik van vertwijfeling naar een rechthoekig pakket staart dat zomaar een koffer zou kunnen zijn. Kobaltblauw, dat pakket, en de weerschijn daarvan kleurt ook het rechtergedeelte van het pak van de man blauw. Ook dat is vreemd. Gezien de opstelling zou juist het linkerdeel van zijn kostuum blauw moeten kleuren. Kortom, de kunstenaar laat heel veel ruimte voor interpretatie.

Terwijl ik het huis van Tolman passeer maak ik een sprongetje naar een filmpje van twee journalisten die bijna dagelijks op mijn beeldscherm verschijnt. Iedere werkdag maken zij een nieuwe aflevering van ‘Thed en Hai bij de koffieautomaat’, dat zij life in hun gelijknamige facebook posten. Je zou hen dus ook vloggers kunnen noemen. De eerste aflevering maakten zij op 13 december vorig jaar. Die duurde drieënvijftig seconden, tegenwoordig moet je wel wat meer kijktijd reserveren: bijna vier minuten. Met deze filmpjes promoten zij de krant van hun werkgever, de Gelderlander. Ze hanteren een simpel draaiboek: twee collega’s treffen elkaar bij de koffieautomaat en, zoals dat gaat rond een dergelijke bedrijfsvoorziening, vertellen zij elkaar nieuwtjes – geen roddel en achterklap want het wordt direct uitgezonden. Inmiddels neemt het aantal weergaven flink toe. Dus scoren Thed Maas en Hai Voeten flink met hun krantennoviteit.

Rennend over de Waalbandijk richting Hommelstraat, stel ik me voor dat zij mij uitnodigen, dat zij mij in mijn hoedanigheid van volger voor de camera bevragen wat ik van ‘Thed en Hai bij de Koffieautomaat’ vindt. In mijn hoofd hoor ik Hai zeggen: ‘Zo goeie morgen Thed!’ ‘Ja, een hele goeiemiddag, hatseflats, daar zijn we weer’, waarna Hai zich voor zijn vergissing verontschuldigd. ‘We hebben een drukke middag,’ vervolgt Thed ‘we hebben veel volgers, zoals jij ook wel weet’ en houdt een print met mijn kop voor het beeld. ‘Wie is dit?’ Vervolgens word ik geïntroduceerd, en vraagt Thed mij waarom ik de moeite neem om naar hun koffiepraatje te kijken. Ja, wat zeg ik dan? Ik zal eerlijk zijn en vertellen dat ik af en toe kijk, dus niet elke dag. En wat ik ervan vind? Ik kan niet simpel antwoorden met ‘leuk’, hoewel ik dat meestal wel vind. Moet ik zeggen dat het er wel een beetje knullig aan toe gaat? Maar daar zit juist ook de charme. Want gaat er iets fout, dan beginnen de mannen gewoon opnieuw, of ze hebben het niet in de smiezen, zoals geluid dat niet altijd synchroon met het beeld loopt. Maar ze nemen hun vlogs zeer serieus; als een van hen afwezig is staat er een vervanger, zoals Bianca. Leuk vind ik ook dat het verre van gelikt is. Zij werken bijvoorbeeld niet met kekke tablets maar wapperen gewoon met een geprinte foto, waarop je bijvoorbeeld peertjes ziet waarvan sommigen vinden dat die op keutels lijken. Maar ook daar zit ontwikkeling is. Zoals eergisteren toen zij een klein stukje van de brand in restaurant De Put lieten zien en aankondigden dat zij, de Gelderlander, nader onderzoek gaan doen om de veiligheid te toetsen nu de brandweer te laat verscheen. Natuurlijk, zij blijven journalisten!

Zo, mijn vijf kilometer zit er weer op. Lastiger dan dinsdag, maar wel therapeutisch!